Και να που πέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, ξανασυναντάω τους The Embodied, για ένα ακόμη review.
Οι συμπαθέστατοι σουηδοί μου είχαν αφήσει καλές εντυπώσεις με τον ομώνυμο δίσκο τους, αλλά έφερναν στο νου τόσο πολύ In Flames, που από τη μια γούσταρες, από την άλλη όμως άκουγες ένα σχήμα με ωραία τραγούδια, αλλά δίχως ταυτότητα.
Το νέο τους πόνημα δεν αποποιείται της αγάπης που έχουν για τους συμπατριώτες τους, απλά προσπαθούν να δείξουν πως είναι κάτι παραπάνω από μιμητές τους. Στο “Ravengod” θα συναντήσεις αξιολογότατες συνθέσεις, οι οποίες φλερτάρουν με τη σουηδική melodic death σκηνή, αποφεύγοντας όμως τις ακραίες εκφάνσεις της, βγάζοντας στην επιφάνεια πιο groovy στοιχεία.
Στην προκειμένη, οι ομοιότητες με τους In Flames εξακολουθούν να υπάρχουν, απλά είναι ελαφρώς κουκουλωμένες πλέον σε ό,τι αφορά τα φωνητικά και ξεσκεπάζονται κυρίως από την (έξοχη κατά τα άλλα) κιθαριστική δομή, που ακολουθεί κατά γράμμα την εγχώρια συνταγή για το εν λόγω ιδίωμα. Πειράζει; Αν ρωτάτε εμένα, όχι ιδιαίτερα, μιας κι από ό,τι φαίνεται, οι The Embodied δεν έχουν υψηλούς στόχους και αρέσκονται σε αυτό που κάνουν ως τώρα, άρα ουδείς λόγος για υπεραναλύσεις, ειδικά όταν το συγκρότημα διαθέτει υλικό που κάπου-κάπως-κάποτε, πολλοί θα ζήλευαν.
Σαν σύνολο, το “Ravengod” είναι απολαυστικότατο κι άπαξ κι είσαι από εκείνους που γουστάρουν In Flames εποχής “Soundtrack to Your Escape”, θα βρεις πάμπολλα στοιχεία για να ασχοληθείς μαζί του και κατ’ επέκταση με την μπάντα.
537 
