“Δε θα χωράμε”, είπε ο ένας.
“Φέρτε τους ΟΑΚΑ”, έλεγε ο άλλος.
Τελικά, μια χαρά χωρέσαμε και μπορεί να μην ήμασταν τόσοι όσοι διέρρεαν συγκεκριμένα άτομα, αλλά σίγουρα την Πλατεία Νερού δεν την έχω ξαναδεί με τόσο κόσμο κι ομολογουμένως περάσαμε πολύ ωραία.
Βέβαια, θα ξαναπώ για νιοστή φορά, δεν υπήρχε κανένας μα κανένας λόγος το όλο event να γίνει υπό την αιγίδα του Ejekt Festival, μιας κι επί της ουσίας, οι Muse ήταν το, σχεδόν αποκλειστικό, θέλγητρο για την όποια προσέλευση, κάτι που θα λειτουργούσε εξίσου καλά κι ως μεμονωμένο event. Εκτός κι αν πιστεύει κάποιος πως τόσος κόσμος πήγε στην Πλατεία Νερού (και) για τους υπόλοιπους, οπότε μπορούμε κάλλιστα όλοι να υπογράψουμε από τώρα το πέμπτο μνημόνιο, διότι μας αξίζει.
Τον άχαρο ρόλο της διακοσμητικής εναρκτήριας εμφάνισης είχε η Ilia Darlin, η οποία αποτέλεσε ένα μικρό κι ανάλαφρο απεριτίφ, προκειμένου να μη μείνει το “festival” μονάχα με τρία ονόματα στο billing. Οι electro-pop ρυθμοί της Darlin έκαναν ευχάριστη παρέα σε όσους είχαν ήδη καταφτάσει στο χώρο και χάζευαν τριγύρω, ψάχνοντας παράλληλα για σκιά, ή για μια καλή θέση στην αρένα. Το λευκό κορμάκι της κι το artistic attitude της, δε με έπεισε καθόλου, αν και φαντάζομαι πως θα είχα άλλη άποψη αν ήμουν 15 χρόνια νεότερος.
Την σκυτάλη έλαβαν οι εξ Αγγλίας ορμώμενοι Temples, διαθέτοντας μονάχα ένα (1) δίσκο στην κατοχή τους και σχεδόν μηδενική παρουσία στα εγχώρια ραδιοφωνικά δρώμενα. Άξιο απορίας η επιλογή τους, πόσο δε η απόφαση να παίξουν μια ολόκληρη ώρα. Από την άλλη, κάπως έπρεπε να γεμίσει η μέρα… Με τον κόσμο να εισέρχεται ακόμη, το συγκρότημα κράτησε παρέα στις πρώτες μπίρες, αλλά η αλήθεια είναι πως το set τους πέρασε και δεν ακούμπησε, παρατείνοντας απλά την ορθοστασία όσων είχαν σπεύσει να πάνε μπροστά.
Και μιας κι ανέφερα τις μπίρες, τραγική τιμή τα 4,5 ευρώ για πλαστικό ποτήρι των 400ml, ή για μπουκάλι των 330… Κρίση γέρο μου, ε;
Οι UNKLE δεν είναι άγνωστοι στο ελληνικό κοινό (άλλωστε δεν είναι κι η πρώτη τους επίσκεψη εδώ) και παρότι έχουν να κυκλοφορήσουν κάτι νέο από το 2010, υπήρξε κόσμος που θεώρησε δέλεαρ τη συγκεκριμένη εμφάνιση. Για κάτι παραπάνω από μια ώρα, οι UNKLE χάρισαν όμορφες νεοψυχεδελικές στιγμές ηλεκτρονικής alternative pop rock κι απέδειξαν πως, παρά την συνθετική απουσία τους, έχουν σαφή θέση στη μουσική βιομηχανία. Όσο εξαιρετικοί κι αν ήταν όμως, η ανυπομονησία του κοινού ολοένα και μεγάλωνε, κάτι που επιβεβαίωνε το ότι τα (ουσιαστικά) support είχαν περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους από ότι θα χρειαζόταν, ειδικά δε αν αναλογιστούμε πως οι UNKLE έπαιξαν 15 λεπτά λιγότερα από τους Muse.
Με το πλήθος πλέον να έχει εισέλθει στην πλειοψηφία του στην Πλατεία Νερού, οι ουρές στα ταμεία, στα bar και στις τουαλέτες προκάλεσαν μια σχετική δυσφορία, αλλά για να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, όσο κακό κι αν ήταν το billing της ημέρας, η διοργάνωση φρόντισε να έχει πάμπολλα περίπτερα και με τόσο κόσμο, η αναμονή είναι μέσα στο παιχνίδι. Εκείνους βέβαια που δεν ευνόησε η εταιρεία και ειλικρινά λυπήθηκα για τα έξτρα λεφτά που έδωσαν, ήταν οι κάτοχοι εισιτηρίου VIP, οι οποίοι είχαν τοποθετηθεί πολύ μακριά από την σκηνή κι αν εξαιρέσεις το υπερυψωμένο της υπόθεσης, το συγκεκριμένο σημείο ήταν πάρα πολύ κακό.
Πίσω στα της συναυλίας όμως… Εύλογα, το 99% των παρευρισκομένων, περίμενε τον Matt Bellamy, μαζί με τους Chris Wolstenholme και Dominic Howard. Εκεί πόνταρε κι η διοργανώτρια εταιρεία και δεν έπεσε έξω.
Στις 22:30, ακούγεται το intro “Drill Sergeant” και το κοινό εκστασιάζεται με τις πρώτες νότες του “Psycho”, ενώ τα “Plug In Baby” και “Hysteria” που ήρθαν αμέσως μετά, ενθουσίασαν και τους πιο παλιούς fan. Αμηχανία από πολλούς στο (πραγματικά μαγευτικό) “Butterflies & Hurricanes”, ενώ χαλαρές αντιδράσεις στο “Bliss”, κάτι που αποδείκνυε ότι μεγάλο μέρος του κοινού βρισκόταν εκεί για τα ραδιοφωνικά χιτάκια της μπάντας.
Κάπως αχρείαστο το “The 2nd Law: Isolated System”, το οποίο οδήγησε στο “The Handler”, μέσα από την τελευταία τους δουλειά και κάπου εδώ οφείλω να πω πως τα φωνητικά του Bellamy δεν ακούγονταν πιο πάνω από τα όργανα, με αποτέλεσμα ο ήχος να μην είναι τόσο καλός σε σημεία.
Το “Supermassive Black Hole” αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον του κόσμου, το οποίο ύστερα από το instrumental παιχνίδισμα των drums και του μπάσου (aka “Munich Jam”), βρέθηκε να χορεύει και να τραγουδάει ασταμάτητα, μιας κι ακολούθησαν τα “Madness”, “Dead Inside”, “Starlight” και “Time is Running Out”. Για τους περισσότερους, κάπου εκεί ήταν και το peak της συναυλίας.
Λίγο πριν το encore, ακούσαμε και το δεκάλεπτο “The Globalist”, το οποίο δεν έτυχε ιδιαίτερα ενθουσιώδους αντιμετώπισης. Οι Muse αφήνουν το “Drones” να παίζει στα ηχεία, προτού επιστρέψουν για ένα δυναμικό κλείσιμο, με το “Uprising” να δυναμιτίζει την ατμόσφαιρα και το “Mercy” να σκορπά χαμόγελα, κυρίως όταν στο τέλος του έσκασαν κορδέλες και κομφετί από την σκηνή.
Ο επίλογος άνηκε δικαιωματικά στο “Knights of Cydonia” (κάπου διάβασα πως “είναι το καλύτερο τραγούδι Iron Maiden, που δεν έγραψαν ποτέ οι Maiden” και κάτι πέθανε για λίγο μέσα μου, από την υπέρμετρη υπερβολή κι είπα να το μοιραστώ και μαζί σας, μπας και πάμε παρέα στην κηδεία), το οποίο ξεσήκωσε άπαντες με τον καλπάζοντα ρυθμό του, με το τρίο να αποχωρεί δια παντός από την σκηνή εν μέσω εκτεταμένου χειροκροτήματος.
Την αμαρτία μου θα την πω… Την ενέργεια που έβγαλε η μπάντα στο Terra Vibe το 2007 (και με λιγότερο νομίζω κόσμο), δεν την είδα χτες. Βέβαια, έχουν περάσει και τόσα χρόνια, ενώ ο ήχος δε βοήθησε αρκετά (ειδικά σε ό,τι αφορά την ένταση, κάτι που μου ανέφεραν άνθρωποι που τους έχουν δει και πρόσφατα στο εξωτερικό).
Ο κόσμος πάντως έμεινε ευχαριστημένος που κατάφερε να (ξανα)δει αυτήν τη μεγάλη μπάντα κι έχοντας τραγουδήσει με στόμφο “They will not force us, They will stop degrading us, They will not control us, We will be victorious”, κατευθύνθηκαν στο αμάξι τους (ή προς τη στάση του τραμ) κι αφότου περίμεναν κανένα δίωρο για να ξεμπλοκάρουν, γύρισαν σπίτια τους για να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ.
Muse setlist
Drill Sergeant
Psycho
Plug In Baby
Interlude
Hysteria
Butterflies & Hurricanes
Bliss
The 2nd Law: Isolated System
The Handler
Supermassive Black Hole
Munich Jam
Madness
Dead Inside
Starlight
Time Is Running Out
The Globalist
Drones
Uprising
Mercy
Knights of Cydonia
photos: Νίκος Παρασκευάς
802 
