Δεύτερη μέρα του Rockwave, με τη vintage αισθητική να συνδέει τα περισσότερα ονόματα του line-up, με μέτρια την προσέλευση κόσμου και τις ώρες του προγράμματος να τηρούνται πιστά.
Εντωμεταξύ, είχε καταστεί ξεκάθαρο εξαρχής από τη σύνθεση του κοινού ότι ο κόσμος είχε έρθει για χάρη της Lana Del Rey. Η συντριπτική πλειονότητά του ήταν έφηβοι, και δη θηλυκοί Λανο-κλώνοι, με τολμηρό ντύσιμο και λουλούδια στα μακριά τους μαλλιά, μοιραίες και τριανταφυλλένιες, όπως και η μέντοράς τους.
Οι The Cave Children ανέλαβαν να κάνουν το ξεκίνημα την “άχαρη” ώρα των 16.45. Σε αντίθεση όμως με άλλα φεστιβάλ, υπήρχε ήδη κάμποσος κόσμος που είχε σπεύσει από τόσο νωρίς αδιαφορώντας για τον καυτό ήλιο, προκειμένου να εξασφαλίσει μια θέση πιο κοντά στη σκηνή όπου θα βρισκόταν η λατρεμένη τους Lana. Αν και το όνομά τους παραπέμπει σε κάτι πρωτόγονο και μπρουτάλ, το αθηναϊκό σχήμα παίζει ψυχεδελική pop, θυμίζοντας κατά καιρούς τον ήχο των Tame Impala.
Ιδανική επιλογή για το πνεύμα της ημέρας, αναμφισβήτητα τους άρμοζε να εμφανιστούν αργότερα ώστε να δοθεί σε περισσότερο κόσμο η ευκαιρία να τους μάθει. Στο απολαυστικό 45λεπτο σετ τους έδωσαν και δείγμα καινούριου υλικού, πέρα των κομματιών από το ντεμπούτο τους άλμπουμ “Quasiland” που κυκλοφόρησε πέρσι, όπως τα “Maybeland”, “Antigone” και “Metaphor” καθώς και το “πελώριο” “Pelorian” με το χαρακτηριστικότατο ριφ, που έπαιξαν για το κλείσιμο.
Μέσα στα επόμενα 10 λεπτά στη σκηνή έχουν ανέβει ήδη οι Dapnhe and the Fuzz, που μας πρωτοσυστήθηκαν περίπου τέσσερις μήνες πριν με τον ομώνυμο δίσκο τους από την Inner Ear, και τον οποίο μας παρουσίασαν –παρά ένα κομμάτι– ολόκληρο. Συμπαθητικά, vintage pop τραγουδάκια, ενίοτε με blues επιρροές, έκαναν τα επόμενα 40 λεπτά να περάσουν ευχάριστα, ενώ χαλαρώναμε υπό σκιά στο γρασίδι του Terra Vibe.
Πέρα από τη γενικά καλή απόδοση της μπάντας, πολύ καλή αίσθηση μου άφησε και η Δάφνη Λάζου, ο ιθύνων νους του σχήματος, με την ωραία-στην-απλότητά-της φωνή και την άνετη, αφιλτράριστη σκηνική παρουσία. Κατά τη διάρκεια του σετ της, ο κόσμος άρχισε σιγά σιγά να ζωηρεύει, δείχνοντας ιδιαίτερο ενθουσιασμό στο “Unexistable” από τις πρώτες του νότες.
Σειρά του ράπερ Iratus, με το κυρίαρχο ύφος της βραδιάς να αλλάζει εντελώς. Τέτοιες εναλλαγές από μένα είναι ιδιαιτέρως καλοδεχούμενες, και για λόγους ποικιλίας αυτής καθαυτήν, αλλά κυρίως επειδή, όταν οι ρυθμοί είναι γενικώς χλιαροί, θεωρώ απαραίτητη μια πιο ζωηρή παρεμβολή, προς αποφυγή μονοτονίας. Βέβαια, όσο θετική είμαι στην εναλλαγή ύφους, άλλο τόσο αρνητική είμαι σε μισογυνικά και ομοφοβικά σχόλια. Το νεαρό κοινό φάνηκε πάντως ενθουσιασμένο με την παρουσία του συγκεκριμένου καλλιτέχνη, συμμετέχοντας ενεργά στις παρακινήσεις του να τραγουδούν μαζί του τα ρεφρέν (απορώ αν τα κοριτσάκια που πωρώνονταν με το “Μόνιμα Πρόστυχος” είχαν επίγνωση του τι έλεγαν).
Από το 2004 στα πράγματα, βγήκε στη σκηνή με αέρα κι ένα συμμαζεμένο θράσος, ζήτησε από το κοινό χειροκρότημα για όσους έπαιξαν πριν και όσους θα έπαιζαν μετά απ’ αυτόν, και μίλησε με περηφάνια για το κατόρθωμά του να εκπροσωπήσει τη σκηνή του στο Rockwave, 17 χρόνια μετά την προηγούμενη φορά που συνέβη κάτι αντίστοιχο, δηλαδή το 1999, όπως είπε, με την εμφάνιση των Terror X Crew στη σκηνή του Rockwave. Όπως και να ‘χει, ο Iratus ξεσήκωσε κάπως τον κόσμο με κομμάτια όπως τα “Νεύρα”, “Καλύτερος Άνθρωπος”, “Περίεργες Ώρες” και το προσωπικό του αγαπημένο “Μωβ”.
Στις 20.15, με τον ήλιο να μας αποχαιρετά σιγά σιγά, στη σκηνή εμφανίζονται οι Καλιφορνέζοι Allah-Las, γνήσιοι laid-back τύποι, που αναβιώνουν την ατμόσφαιρα των 60s με ανατριχιαστική ακρίβεια, και αναπόφευκτα σε κάνουν να νιώθεις μια γλυκιά νοσταλγία για μια εποχή που δεν έζησες ποτέ. Με ένα επιπλέον μέλος σε πόστο κιμπορντίστα, έπαιξαν αγαπημένα κομμάτια από τους δυο μέχρι τώρα δίσκους τους αλλά κι αρκετά καινούρια, που θα περιλαμβάνονται στον επερχόμενο τρίτο δίσκο, “Calico Review”, που θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβρη.
Ο ήχος τους σε χαλαρώνει και σε βάζει σε διάθεση “λίγο βινύλιο, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου” (ή και η πάρτη μου – αναλόγως τα κέφια), συνεπώς είναι δύσκολο να μην περάσεις καλά μαζί τους. Παρόλα αυτά, η πλειονότητα του κοινού ήταν δυστυχώς υποτονική, και επειδή ο λόγος που παρευρίσκονταν εκεί ήταν η headliner της βραδιάς, αλλά και επειδή, για να πούμε την αλήθεια, δεν μπορείς να διατηρήσεις νεύρο για πολλή ώρα υπό τέτοιες απαλές μελωδίες,.
Allah-Las setlist
No Werewolf (The Frantics cover)
Tell Me (What’s On Your Mind)
Follow You Down
Busman’s Holiday
(new)
501-415
(new)
(new)
Sandy
Sacred Sands
Catalina
Had It All
Ferus Gallery
Famous Phone Figure (new)
No Voodoo
(new)
Calm Me Down (The Human Expression cover)
Catamaran
Κι η πολυπόθητη ώρα για τη νεολαία φτάνει, η σκηνή έχει στηθεί, οι μουσικοί έχουν πάρει τις θέσεις τους, και με το που ξεμυτίζει η Lana ξεκινάει το ντελίριο: παραληρηματικές ιαχές, αλαλαγμοί και ανεξέλεγκτα ουρλιαχτά. Εντάξει, το πήραμε το μήνυμα εμείς που δεν είχαμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της επιρροής που έχει η Lana στα τρυφερούδια. Παρόμοιες εκδηλώσεις υπέρμετρης λατρείας εκδηλώνονταν καθ’ όλη τη διάρκεια του σετ, ενώ ήταν εντυπωσιακό ότι ήξεραν τους στίχους από όλα τα τραγούδια, με αποτέλεσμα η Lana να τους αφήνει με προθυμία συχνά πυκνά να παίρνουν τα ρεφρέν πάνω τους.
Η Lana ομολογώ ότι ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα. Ηπίων τόνων, αλλά αρκετά επικοινωνιακή, απολάμβανε την υστερική αγάπη που εισέπραττε και δεν παρέλειπε να ευχαριστεί τον κόσμο, επισημαίνοντας πόσο της αρέσει η Ελλάδα και πόσο συναρπαστικές στιγμές ζει εδώ κάθε φορά που μας επισκέπτεται. Χωρίς τίποτα προκλητικό στην εμφάνιση ή τις κινήσεις της, κατάφερνε να αιχμαλωτίσει το ενδιαφέρον, και παρά τον αργό, υποτονικό ρυθμό του ρεπερτορίου της, δεν σε άφηνε να βαρεθείς. Αυτό που με εξέπληξε όμως κυρίως ήταν η κρυστάλλινη φωνή της, που από μόνη της αρκεί για να φτιάξει ατμόσφαιρα. Όπως και να το κάνουμε, η Lana με μια τέτοια παρουσία της δικαιώνει το status που έχει αποκτήσει ανά τον κόσμο ως (αντι)είδωλο της pop – και λόγω απόδοσης, και λόγω της μουσικής που πλασάρει, και λόγω της στάσης της.
Χαρακτηριστικές ήταν οι στιγμές που κατέβηκε απ’ την σκηνή για να χαιρετήσει τους θαυμαστές της πρώτης γραμμής, καθώς και όταν έμεινε μόνη στη σκηνή με μια κιθάρα (αν και ομολόγησε ότι ποτέ δεν ήταν καλή στην κιθάρα) για να τραγουδήσει ένα παλιό της κομμάτι, το Yayo από τον πρώτο της δίσκο, το οποίο έχει ξαναενσωματώσει στα σετ της.
Lana Del Rey setlist
Cruel World
Cola
Blue Jeans
Born To Die
Honeymoon
High By the Beach
Freak
Carmen
Serial Killer
Lolita
Ultraviolence
Summertime Sadness
Yayo
Video Games
Off the Races
Photos: Cristina Alossi
921 
