Το ομολογώ. Πάλι κόπηκαν τα γόνατά μου ανοίγοντας τα εισερχόμενα mail μου.
Ιταλικά ονόματα είδα, “prog” μου μύρισε η ονομασία της μπάντας, σταγόνες κρύου ιδρώτα στο κούτελο κι εν τέλει… αδίκως. Γιατί η πρώτη full length κυκλοφορία των Visionary “Garbriel”, μετά το ομότιτλο EP τον προηγούμενο Οκτώβρη το οποίο έλαβε καλές κριτικές, είναι επίσης ανέλπιστα καλή.
Οι Visionary είναι ένα project του κιθαρίστα / συνθέτη Gabriel Gianelli ο οποίος με τη συμβολή του ταλαντούχου drummer Anthony Morra (με σαφείς Zappaικές τεχνοτροπικές καταβολές) και του μπασίστα Fabrizio Grossi (μπασίστας που έχει παίξει με τον Steve Vai και τον Steve Lukather, εξαιρετικός και επίσης παραγωγός του εν λόγω album) έβγαλε ένα αξιοπρεπέστατο album, προσανατολισμένο κυρίως προς το αεράτο, ατμοσφαιρικό ευρωπαϊκό prog rock / metal των Sieges Even της “Sophisticated” / “Uneven” περιόδου τους (ο Gabriel ως τραγουδιστής είναι άριστος στα καθήκοντά του, με μια φωνή που μου θύμισε πολλάκις τον Greg Keller ο οποίος τραγούδησε στα δυο αυτά έπη των μεγάλων Γερμανών, ένας καθόλα εντυπωσιακός ερμηνευτής).
Φρενήρες riffing, εκλεπτυσμένες ρυθμικές δομές, λυρικά sing along ρεφρέν, πλουραλισμός στις συνθέσεις κι εντυπωσιακή ισορροπία μέσω πολλαπλών ατμοσφαιρικών εναλλαγών, μεταφορές πάντα λυρικής, aklapsomounik ρομαντικής αντιμετώπισης στις μελωδίες και με πολύ καλή παραγωγή (αν εξαιρέσω κάποια περιττά σαξόφωνα και κάποια μισητά synths που προσπαθούν να προσομοιάσουν το Jethro Tullικό flute, με όχι και τόσο καλά θα έλεγα αποτελέσματα, αλλά ευτυχώς είναι λίγα τα σημεία αυτά – μα τι στον πέοντα έχουν πάθει στη μπότα με αυτό το πράγμα; Κατσίκες φαντασιώνονται;)
Κορυφαίες στιγμές υπάρχουν πολλές στο “Gabriel”, κομμάτια όπως τα πολύ καλά “Why”, “Circus”, “ Falling Skyward”, “Livin’ in Utopia”, “ Voyagers Mirror”, “Soul Essence” (πανέμορφο τραγούδι) και “Felicity”, δείγματα προοδευτικής αποκλισαρισμένης μουσικής που γοητεύει σε ένα ισοποιοτικό σύνολο τραγουδιών.
Καλοδουλεμένος δίσκος, ευφάνταστες συνθέσεις, θαλασσινές “αύρες” στη ροή του, προκαλεί σκηνοθεσία εικόνων χωρίς να σε κουράζει με φλύαρες επίδειξης βιρτουοζίλας, οι συνθέσεις είναι πολύ στρωτές και μπαίνεις αμέσως στο πνεύμα τους και γενικά οι Visionary έχουν καθιερωθεί πλέον στη συνείδησή μου ως ένα από τα ιδανικότερα “υποκατάστατα” της μουσικής των μεντόρων τους. Και τα εισαγωγικά τα τοποθετώ γιατί πιστεύω ότι έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ μεγάλο next big thing στο χώρο του καταταλαιπωρημένου αυτού χώρου, του progressive στο νου rock. Εξαιρετικό άκουσμα.
Και σπάστε επιτέλους τη φλογέρα. Ή τουλάχιστον βρείτε έναν θεσπέσιο πισινό και χώστε την εκεί μέσα, βαθιά.
840 
