CRAZY LIXX: “Sound of the LIVE Minority”

Οι Σουηδοί glam rockers Crazy Lixx,κλείνοντας έναν κύκλο δισκογραφικής παρουσίας τεσσάρων άλμπουμ στην ως τώρα καριέρα τους, κυκλοφορούν το πρώτο τους live album με τίτλο “Sound Of The LIVE Minority”, παραφράζοντας προφανώς τον τίτλο του ντεμπούτου τους, του 2007, “Sound Of The Live Majority”.

Η ζωντανή αυτή ηχογράφηση προέρχεται από την εμφάνιση του γκρουπ στο Bang Your Head Festival στο Balingen της Γερμανίας τον Ιούλιο του 2015. Οι ίδιοι χαρακτηρίζουν την κυκλοφορία αυτή σαν τον αποχαιρετισμό στους παλιούς Crazy Lixx, καθώς η ηχογράφηση αποτελεί και την τελευταία εμφάνιση του κιθαρίστα Andreas Zata Eriksson. Ταυτόχρονα είναι και η αφετηρία του νέου ξεκινήματος με το φρέσκο κιθαριστικό δίδυμο των Chrisse Olsson και Jens Lundgren να παίρνουν τις θέσεις των Eriksson και Zata.

Οι Crazy Lixx με φανερά μεγάλο όπλο τους την ενέργεια και τη θετική ενέργεια διεκδικούν το δικό τους κομμάτι στην πίτα του Ευρωπαϊκού glam, sleaze rock της τελευταίας δεκαετίας χτίζοντας με πολλές ζωντανές εμφανίσεις μια υπολογίσιμη υπόληψη στο αντίστοιχο κοινό απέναντι σε αντίστοιχα δημοφιλή σχήματα όπως οι H.E.A.T και οι Eclipse. Με πρωταγωνιστή και frontman τον τραγουδιστή Danny Rexon και με όπλο ένα “best of” από τις στουντιακές τους κυκλοφορίες να αποδίδεται ζωντανά με μια σφιχτοδεμένη απόδοση, αποδεικνύονται ικανοί διασκεδαστές του ανάλογου κοινού. Με μια μουσική ταυτότητα ανάμεσα στους Motley Crue του “Girls…” και τους 80’s Danger Danger, πυροβολούν το κοινό με δόσεις αδρεναλίνης όπως τα “Lock up your daughter” και “Heroes are forever” αλλά και πιο μελωδικές εκφράσεις όπως το άμεσο “Blame it on love”.

Ο ήχος είναι γεμάτος και ιδιαίτερα ζωντανός (το remix έγινε από τον Chris Laney), το κοινό είναι συνεχώς παρόν και το tracklist, αντιπροσωπευτικό και χορταστικό. Χωρίς να κρύβονται και με τίτλους σαν το “Girls of the 80’s”, καταλαβαίνετε πολύ καλά σε τι είδους πάρτι απευθύνονται. Αυστηρά για “αναβιωτές”…

603
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…