Δεν έχω κρύψει ποτέ την εκτίμηση που θρέφω για τους Deadlock.
Μια μπάντα με επτά θαυμάσια album που με έχει γοητεύσει από την αρχή της υπάρξεώς της, εκπληρώνοντας πλήρως την πείνα μου είτε για βαρβαρότητα, είτε για λυρισμό, στην πιο εκλεπτυσμένη μορφή τους. Και αφού λέω “επτά”, σημαίνει ότι συμπεριλαμβάνω και το ολόφρεσκο νέο τους αραβούργημα “Hybris”.
Οι Deadlock επανέρχονται με αρκετές αλλαγές στη σύνθεσή τους (και με την “αποχώρηση” από τα εγκόσμια του drummer Tobias Graf, εν Ειρήνη μεγάλε) και με μια ολόφρεσκη οπτική στα σύγχρονα death metal πράγματα, ενσωματώνοντας αρκετές djent επιρροές στο ανέκαθεν προοδευτικό τους ύφους.
Η πιο μεγάλη αλλαγή φυσικά εντοπίζεται στην αντικατάσταση της Sabine Scherer, αυτού του τρομερού λαρυγγιού που θεωρώ ότι είναι συνυπεύθυνο της ποιοτικής διάστασης της μουσικής των γερμανών από τη Margie Gerlitz, μια σίγουρα πολύ καλή τραγουδίστρια. Φυσικά το έργο που είχε να εκπληρώσει ήταν δύσκολο εξ αρχής. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι τα καταφέρνει αντικειμενικά πάρα πολύ καλά (σε κάποια κομμάτια ηχεί μεγαλειώδης), άλλωστε η αχαοτική καθαρότητα στον ήχο της μπάντας, τη βοηθά.
Ο τραγουδιστής που έχει αναλάβει τα growls, John Gahlert, εξακολουθεί να μαγεύει με τη εξαιρετική εκφραστική παρουσίαση των λεκτικών ποιημάτων του και τις παράδοξα καθάριες βορβορώδεις φωνητικές του ερμηνείες. Απλά συγκλονιστικός, μια πλήρης γεννήτρια συναισθημάτων, θεωρώ τον τρόπο που ουρλιάζει υπέρτατο, δεν έχει άλλη ψυχή να βγάλει πάνω στο μικρόφωνο.
Ο ιθύνων νους πίσω από όλα αυτά, κιθαρίστας / keyboardίστας Sebastian Reichl, παρέα με τον Ferdinand Rewicki, ξερνούν μια θύελλα άκρως τεχνικών riffs από τα οποία δομούνται οι πολυσχιδείς συνθέσεις και λάμπει στα μελωδικά licks και solos, μουσικές φράσεις που με εντυπωσίασαν με την “ομιλητική” ουσία τους, με ένα πανίσχυρο ρυθμικό υπόβαθρο (υποπτεύομαι ότι ο Gahlert έχει αναλάβει το μπάσο), έργο του drummer Werner Riedl ο οποίος δίνει ρέστα με τη στρατοσφαιρικού επιπέδου απόδοσή του, ισάξιος επιστήμονας ενός Erlandsson, ενός Svensson ή ενός Jivarp.
Φοβερές στιγμές στο “Berserk” που επαναφέρει το αρχέγονο pure death metal των πρώτων τους δουλειών, η μελαγχολία των “Wrath – Salvation” και “Blood Ghost” (ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που έχουν γράψει οι Deadlock), ο βιρτουοζικός, με ανατολίτικη μυρωδιά, riffολογικός καταιγισμός του ομώνυμου με την ψυχολογική καταστροφή της μεσαίας γέφυράς του, ένα αγαπημένο τεχνοτροπικό trademark των Deadlock σχεδόν σε όλη την καριέρα τους, το θυελλώδες “Backstory Wound” και ο εκπληκτικός επίλογος “Welcome Deathrow” που με έκανε να αφρίσω επιληπτικώς από την ευχαρίστηση.
Από τους καλύτερους δίσκους που έχω ακούσει φέτος, οι Deadlock συνεχίζουν με το “Hybris” να βρίσκονται στην κορυφή της υποθετικής elite αυτού του ύφους. Του μελωδικού death metal. Αριστουργηματικές συνθέσεις, άφθαστο εκτελεστικό επίπεδο από φανερά προικισμένους μουσικούς, ουσία, δύναμη και ολοκληρωτικός συναισθηματισμός.
Απολύτως προτεινόμενο για όλα τα υγιή αυτιά που απολήγουν σε όχι και τόσο ορθόδοξα λειτουργικούς εγκεφάλους. Η ζωή είναι αποτρόπαια πλέον και τέτοιες πράξεις καλαισθησίας μέσω της Τέχνης είναι οι πλέον ευπρόσδεκτες. Με δέος, τα σέβη μου στους Deadlock.
Το να μην το ακούσεις, είναι όντως ύβρις.
1009 
