Είναι μια σούμα προοδευτικών σύγχρονων hard rock ήχων ή μια προσπάθεια που θα δώσει ένα συμπλήρωμα στα έσοδα των σημαντικών του συμμετεχόντων;
Αφού συνεργάστηκαν σε κάποια soundtracks για ταινίες και video games, o πολυοργανίστας Mike Zarin κι ο τυμπανιστής των At the Drive-in, Tony Hajjar, αποφάσισαν να καλέσουν τους Troy Van Leeuwen (Queens of the Stone Age, A Perfect Circle), με τον οποίο είχε παίξει ο Zarin στους Sweethead, και τον Troy Sanders των Mastodon, προκειμένου να φτιάξουν τους Gone Is Gone.
Σε γενικές γραμμές, το αποτέλεσμα είναι ένα συνονθύλευμα των στιλ των συγκροτημάτων στα οποία οι άνωθι κύριοι έχουν κάνει καριέρα, αλλά με την προσθήκη της ατμόσφαιρας του κυρίου Zarin κρατιέται στο να είναι ελαφρώς και κάτι δικό του. Όλα αυτά συγκεντρώνονται στο απλοϊκό, πλην αφαιρετικό εξώφυλλο μιας γυμνής γυναίκας που μοιάζει να πέφτει κι η παραγωγή είναι τόσο καλή όσο χρειάζεται ένας ήχος που πρέπει να λέει κάτι με κάθε του νότα.
Βέβαια, όταν έχεις να κάνεις με τέτοιες προσωπικότητες, τις οποίες έχει συνηθίσει το αυτί να ακούει κάτω από ένα άλλο brand, φαντάζει δύσκολο να αποδεσμευτείς από τις συγκρίσεις, όπως και γίνεται στο εναρκτήριο “Violescent”, στο οποίο κυριαρχεί η φωνή και το μπάσο του Troy Sanders κάνοντας το όλο σκηνικό μαστοντονικό.
Στη συνέχεια, στο κομμάτι “Starlight” η ένταση πέφτει και τα πλήκτρα φέρνουν μια Mars Volta οσμή και μια ελαφριά essence Deftones, ενώ το “Stolen from Me” είναι η μεγάλη στιγμή του μισάωρου με τα εξαιρετικά τύμπανα του Hajjar και τις όμορφες μελωδίες του Van Leeuwen να ξεχωρίζουν.
Η λέξη-κλειδί είναι η ατμόσφαιρα κι αν περιμένεις heavy rock που σπάει σαγόνια θα απογοητευτείς, αφού και τα δύο ορχηστρικά (δεν-ήθελα-να-πάνε-χαμένα) κομμάτια “Character” και “Recede and Enter” δεν φαίνεται να έχουν θέση σε ένα ΕΡ.
Το “One Divide” είναι ένα ακόμα mid tempo progressive άσμα που σε ικανοποιεί, αλλά δε σε κάνει να δακρύσεις από πόρωση, το “Praying fo the Danger” ξεκινάει πανέμορφα με τα ρυθμικά τύμπανα, αλλά με απογοητεύει λίγο αφού δεν έρχεται ποτέ η κλιμάκωση έντασης που σε κάνουν να προσμένεις. Το τέλος έρχεται όμως με ένα περίφημο εξάλεπτο κομμάτι, το “This Chapter”, με το εξαιρετικότατο μπάσο του Sanders να δίνει μια άλλη διάσταση, ενώ το κομμάτι όσο πάει μεταμορφώνεται σε κάτι μεγαλύτερο.
Δεν ξέρω αν θα συνεχίσει σαν κάτι παραπάνω από side project και θα έχουμε να μιλήσουμε και για κάποιο full length, πάντως το ομώνυμο ΕΡ των Gone is Gone έχει βρει τη χρυσή τομή, η οποία όμως δεν χρειάζεται για να κάνει ένα πόνημα σπουδαίο. Δεν είναι μια αρπαχτή που δεν θα θέλουμε να θυμόμαστε, αλλά δεν είναι κι εκείνο το μεγάλο που σκεφτόμασταν πως αυτή η παρέα θα μας προσφέρει.
Αν ο Troy Sanders θέλει να κρατήσει κάποιο από τα side projects στα οποία έκανε εμφάνιση, ας τον ξαναδούμε ως Killer Be Killed. Λέω εγώ τώρα…
595 
