Καμιά φορά είναι δίσκοι που δεν μπορείς να πεις και πολλά πράγματα για αυτούς, οπότε μέσα στη θύελλα κυκλοφοριών που πέσανε λέω να δανειστώ (γκουχ!) την ιδέα ενός ξένου zine και να κάνω κριτική σε ψευδό-haiku.
Καλοπαιγμένο πλην τυποποιημένο μαυρομέταλλο εκ Γαλλίας.
Ψιλοπαλιομοδίτικο αλλά με ευχάριστες orthodox πινελιές.
Σορι παίδες, τα φράγκα είναι λίγα.
659 
