Η μοίρα ενίοτε κρύβει ευχάριστες εκπλήξεις.
Οι εξ Ιταλίας Trick or Treat ξεκίνησαν ως tribute-band στους Helloween κι ουδέποτε περίμεναν πως θα έκαναν απαραίτητα κάτι παραπέρα. Να όμως που σχεδόν 15 χρόνια μετά, παρουσιάζουν το τέταρτο full length τους και μπορεί να μην σπάνε ταμεία, είναι όμως μια αναγνωρίσιμη δύναμη στον χώρο του μελωδικού power metal.
Καταρχάς, δε γίνεται να μην λατρέψεις τη χροιά του Alessandro Conti, η οποία φέρνει στο νου τις καλές εποχές του Kiske και δημιουργεί ένα όμορφο “αχ-τι-μου-θύμισες” συναίσθημα. Πέραν όμως της ηχητικής επαφής με τους Helloween, οι Trick or Treat έχουν πλέον και δική τους μουσική προσωπικότητα, η οποία δεν κυνηγάει δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά αναπαράγει με σεβασμό όλες τις επιρροές της μπάντας, μεταφέροντας τον ακροατή στις εποχές που η power σκηνή μεσουρανούσε.
Ο δίσκος ξεκινάει δυναμικά με το “Inle (The Black Rabbit of Death)”, με μια γλυκιά εσάνς από παλιούς καλούς Edguy να πλανάται στον αέρα, κάτι που διαφαίνεται και στο μετέπειτα “Efrafa”, ένα από τα highlight του δίσκου. Ενδιαφέρουσα κι η μπαλάντα “Never Say Goodbye”, με τον Alessandro να συνοδεύεται από την Sara Squadrani (Ancient Bards, Ayreon), με το “The Great Escape” που ακολουθεί να θυμίζει τις προαναφερθείσες καλές εποχές του ιδιώματος. Άλλη μια συμμετοχή, αυτή του Tim Owens (ex- Judas Priest, ex-Malmsteen), έρχεται να προσδώσει κι άλλο credit στο album, μέσω του κομματιού “They Must Die”, ενώ τα guest φωνητικά του Tony Kakko (Sonata Arctica) απογειώνουν το mid-tempo “United”. Το (σχεδόν) εντεκάλεπτο έπος “The Showdown” επιβεβαιώνει πως οι Trick or Treat είναι εδώ και χρόνια μια ολοκληρωμένη μπάντα, η οποία, επειδή ακριβώς δεν ψάχνει βάθρο να ανέβει, τιμά τα παντελόνια της σκηνής.
Ο δίσκος εμπεριέχει 11 τραγούδια και τα 60 λεπτά που διαρκεί περνούν νεράκι, με την πλειοψηφία των τραγουδιών να κινούνται σε πολύ καλά επίπεδα, κάνοντάς με να αναρωτιέμαι για μερικά από τα “ονόματα” που απαρτίζουν το χώρο, τα οποία με το τσιγκέλι πλέον θα βγάλουν κάτι κι αυτό θα είναι κάτω του μετρίου. Anyway, μεγάλη κουβέντα αυτή…
Το “Rabbits’ Hill Pt. 2” λοιπόν, συνεχίζει τη χαρωπή και θετική συνθετική ρότα των προηγούμενων δίσκων, παρουσιάζοντας ένα καθόλα ευχάριστο σύνολο. Κι όχι, συγκρίσεις με Kiske, ελέω φωνητικών, είναι άδικες, μιας και το σχήμα έχει αποδείξει πως έχει ξεφύγει από τη λογική του tribute, οπότε οι κολλημένοι ας προσπεράσουν.
543 
