Ο καιρός περνά γρήγορα (τι είπα ο σοφιστής, ε; τσσσ). Το θέμα είναι τι κάνεις στο μεταξύ.
Οι Project Theory πάντως, μια μπάντα με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη και την Πτολεμαΐδα (ααααχ, αγαπημένη πατρίδα – όταν δεν θέλεις να πέσει ατομική βόμβα), από τον καιρό που “γεννήθηκαν” δισκογραφικά με το two-track demo τους “Dead Inside” (και το οποίο εμπεριέχεται και στη full length αυτή κυκλοφορία τους) έχουν επιδείξει μεγάλη συναυλιακή δραστηριότητα, δουλεύοντας παράλληλα και στο “Something Between Us”, την debut προσπάθειά τους.
Μια καθ’ όλα έξοχη προσπάθεια που κινείται σε έναν πλήρως εκμοντερνισμένο εικαστικό χώρο, αυτόν του nu / rap metal. Μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα από την, πάντα υπό θολά σύνορα, “γκετοποίηση” που πιθανόν να ανακύπτει από τις “αγαπημένες” μας ταμπέλες. Γιατί εδώ τα πράγματα αλλάζουν κατά πολύ.
Η μουσική των Project Theory, ναι, μοιάζει με τη συντριπτική πλειοψηφία του U.S. mainstream neometal και μπάντες όπως οι Bring me the Horizon, οι Asking Alexandria και οι συναφείς καταβολάδες αυτών, αλλά είναι πολύ πιο ουσιαστική συνθετικά, ενστερνίζεται πιο πολύ τη heavy metal άποψη παρά τους άσκοπους (και συχνότατα φλύαρους) coreισμούς που μειώνουν συνήθως την αμεσότητα που στην περίπτωση των Project Theory, κάνει την παρουσία της αισθητότατη, συμπληρώνοντας ποιοτικώς τις εξόφθαλμα πολύ καλές συνθέσεις του “Something Between Us”. Τα κομμάτια είναι από αυτά που τα “πιάνεις” με τη μία. Το υλικό είναι άμεσο και τα μέλη της μπάντας δείχνουν αξιοθαύμαστη συνοχή (κάτι που το αποδεικνύουν και εμπράκτως στα πάμπολλα live που έχει δώσει η μπάντα).
Χειμαρρώδεις οι κιθαρίστες Λευτέρης Αράπογλου και Δημήτρης Καλογήρου, έβγαλαν ό,τι εφευρετικότερο μπόρεσε να γεννήσει ο νους τους, τεχνικοί αλλά σαφείς στη ρυθμική φρασεολογία τους και λάμποντας σε στιγμές στα καθαρά heavy metal αισθητικής solos τους. Σε εξαιρετική φόρμα και το δίδυμο των Κώστα Παπαγεωργίου (drums) και Αλέξανδρου Κηπουρίδη (μπάσο), σε ένα μουσικό ύφος που έχει πολύ υψηλές απαιτήσεις στην ακρίβεια και στο δέσιμο που προαπαιτείται για ένα σεβαστό αποτέλεσμα. Και πάρα πολύ καλή ερμηνεία από τους δυο τραγουδιστές της μπάντας, τους Ισαάκ και Διογένη Ευγενίδη (που να ξέρω τι συγγενείς είναι; σοβαρέψου πουλάκι μου), οι οποίοι είναι πολύ καλοί, ιδανικοί συναισθηματικοί πομποί μέσω των πανέμορφων ρεφρέν των τραγουδιών, αλλά διέκρινα και κάποιες (ελάχιστες) αδυναμίες στην προφορά (κυρίως των rap φωνητικών), που είναι εντελώς θέμα απλής προπονησούλας, χωρίς να αλλοιώνει στο παραμικρό τον ποιοτικότατο χαρακτήρα που επιδεικνύουν οι Project Theory στο πρώτο μεγάλο καλλιτεχνικό βήμα τους.
Αν ο κόσμος ήταν δίκαιος και υπήρχε αξιοκρατία στο airplay (καλά, στα ημέτερα εδάφη μην περιμένεις τέτοιες δόξες, εδώ οι “τζιτζέις” προτιμούν να θυσιάσουν ακόμη ένα πεντάλεπτο προσφέροντάς σου πεθαμένες – εδώ και δεκαετίες, όχι ψόφησαν, έλιωσαν τα κόκκαλα – μουσικές για να πουλήσουν μια μπίρα παραπάνω σε μουσικά απολίτιστους υποαστούς), πολλές στιγμές του “Something Between Us” θα θεωρούνταν αυτοδικαίως ως σίγουρα “hits”, κομμάτια όπως το εντυπωσιακό ομότιτλο track, το “Guardian Angel”, το βαρύτατο αμερικανικής δυναμικότητας mid tempo “Feelings”, το μελαγχολικό “I’m Nothing”, το γαμάτο headbanging “Blasting the Sea” ή τα δυο κομμάτια του demo που εδώ ακούγονται ισοσταθμισμένα στο άψογο, περφεξιονιστικό ήχο που πέτυχε το μηχανικό team των Steve Nagasaki / Στράτου Καραγιαννίδη, οι οποίοι είναι και οι υπεύθυνοι της ηχητικής παρουσίας του album.
Τελικώς: το “Something Between Us” είναι μια αξιοπρεπέστατη εκκίνηση για τους Project Theory. Επίκαιρο, σύγχρονο της εποχής του, καλαίσθητο και εντελώς επαγγελματικό. Μπορείς να το συγκρίνεις με οτιδήποτε έχει πλασαριστεί ως “top όνομα” που σαγηνεύει ορδές νεολαίων. Νεολαίο δεν με λες πλέον, αλλά όσο τα δείγματα της Νέας Τάξης Πραγμάτων της ηλεκτρικής κιθαριστικής μουσικής καταφέρνουν και σηκώνουν το μεσήλικο λιλί μου, “διαμαντάκια” όπως αυτή εδώ την εξάδα, εγώ δεν έχω κανένα παράπονο και άσε τους “ειδήμονες” να μεμψιμοιρούν ότι “δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά”. Ναι. Τα φτιάχνουν καλύτερα ενίοτε. Θα σας παρακολουθώ.
654 
