Άλλο ένα σχήμα που αποσπά άμεσα τον τίτλο του “άκρως ελπιδοφόρου” είναι κι οι Αθηναίοι Foray Between Ocean, μια νεοσύστατη μπάντα στο χώρο του έντεχνου death metal που μόλις κυκλοφόρησε το debut της “Depression Neverending”.
Οι Foray Between Ocean κινούνται σε ένα ασυνήθιστο στιλιστικό “fir”. Είναι σίγουρα παραγωγοί μη ψυχαγωγικής μουσικής, η οποία έχει τις βάσεις της στο σύγχρονο death metal, αλλά δεν φοβάται να ενσωματώσει στοιχεία από το χώρο του intellectual black metal, του ορθόδοξου μελωδικού death metal (κυρίως σκανδιναβικής κοπής) και πάμπολλων, πανέξυπνα φιλτραρισμένων nu / core metal στοιχείων που αποστασιοποιούν μεμιάς το ποιόν της μπάντας από ήχους του παρελθόντος.
Ο κιθαρίστας Θέμης Ιωάννου, ιδρυτής της μπάντας, συνθέτει ένα τρομερό εξάχορδο δίδυμο με τον Διονύση Χριστοδουλάτο (παραγωγός, επίσης στους Sorrowful Angels και ταυτόχρονα υπεύθυνος των synth που γεμίζουν ηχητικά το “Depression Neverending”), εκκολάπτοντας έναν κυκεώνα πολύ τεχνικών riff – αυτό θα πει prog κύριοι, όχι τα πιρλιπίρλι κόμπλεξ του εκάστοτε επιδειξία – κι εκλεπτυσμένων lick (τα αμιγή solo, μάλλον λείπουν από το δίσκο και μάλλον θα ήταν αχρείαστα σε ένα album που η κλιμάκωση κάθε τραγουδιού είναι μάλλον τεχνοτροπικό σήμα κατατεθέν της μπάντας).
Έξοχη κιθαριστική δουλειά σε συνδυασμό με την εξωπραγματική φωνητική ερμηνεία από τον Γιάννη Τούσσα που ελίσσει αξιοθαύμαστα τη φωνή του σε όλο το εκφραστικό spectrum που θα μπορούσε να αποδοθεί η στιχουργική δουλειά, από το βορβορώδες brutal death άκρο στα, κατ’ ευθείαν από τα σπλάχνα του Simen Hestnaes (Arcturus), λυρικότατα ρεφρέν από τα οποία σφύζουν οι εγκεφαλικές συνθέσεις. Πραγματικά ένας εντυπωσιακός τραγουδιστής.
Εξαιρετικά τα “Castaway In Disappointment” και “Smiling Faces of Vanity” (ύμνος, μπήκαν δυο μύγες στο ανοιχτό στόμα μου, θα φταίει και το καρπούζι), συμπλοκές καταιγιστικού Dark Tranquillityικού death metal με την μεγαλεπίβολη ενδυμασία του θεατρικού black metal των Arcturus ή του Ihsahn (με εκπληκτική απόδοση του drummer Κώστα Μυλωνά – επίσης εμφανίστηκε στο debut των Sunburst του Gus Drax – το παλικάρι κοπανάει με όλο του το είναι τα άμοιρα δέρματα καθ’ όλη τη διάρκεια του album, έχοντας στο πλευρό του τον Ηλία Μπουζέα, έναν επίσης φανερά μελετημένο μπασίστα), πολύ καλές στιγμές στο συναισθηματικό ξύλο του “Forever Blind” και στο prog doom riffing των “Lost Sky” και “My Orient” (καταπληκτικό ρεφρέν) και παραδοχή της neodeath οπτικής, φέρνοντας στο μυαλό πολλές core modernίλες από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στα αξιοπρεπέστατα και πλήρως απομακρυσμένα της νεανικής “θα το κάναμε, αλλά έχω φροντιστήριο αγγλικά σε μισή ώρα” U.S. ακινδυνότητας που κυριαρχεί στο παγκόσμιο mainstream, “Darklink Thrush”, στο ομότιτλο “Depression Neverending” ή στο “Piece of Life” που ξεδιπλώνει ένα πολυποίκιλο αμάγαλμα λυρικότητας (μέχρι και τους Immensity μου θύμισε) και θεωρώ ότι συρράπτει όλα τα επιμέρους πρωτογενή δομικά υλικά των Foray Between Ocean.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω, το “Depression Neverending” των Foray Between Ocean, είναι ένα θυελλώδες ντεμπούτο και οι δημιουργοί του έχουν κάθε δικαίωμα να νιώθουν άκρως υπερήφανοι. Επαγγελματικότατο (τρομερή η ηχητική επιμέλεια, άλλο ένα καρφί στα φέρετρα των “δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά” ή “ελληνική μπάντα; Καλοί είναι;” αεριτζήδικων απόψεων), καλαίσθητο, με επιστημονική μουσική ερμηνεία από τα μέλη της μπάντας και το κυριότερο; Αυτόφωτο χαρακτήρα, προσωπικότητα στο έπακρον και πεντακάθαρα επίκαιρη metal άποψη. Πολλά βρακάκια θα χρειαστούν πλυντήριο.
Ίτε deathsters Ελλήνων! Το μέλλον σας δείχνει λαμπρό. Μην με διαψεύσετε.
540 
