Ένα ζεστό απόγευμα του Ιουνίου, ο Δημήτρης Μαρσέλος νομίζοντας πως αντικαθιστά γνωστό πρώην δημοσιογράφο και νυν πολιτικό, αποφάσισε να βγει βόλτα σε μια πλατεία των Αμπελοκήπων Αθηνών και να γνωρίσει καλύτερα τους Bazooka. Συνομίλησε με τον τραγουδιστή/κιθαρίστα τους, Ξάνθο και τον τυμπανιστή τους Γιάννη για το νέο τους album “Άχρηστη Γενιά” (διαβάστε και την κριτική του γράφοντα), για τη δημιουργία της μπάντας, τα όνειρα τους και την ελληνόφωνη rock, υπό τον ήχο μικρών παιδιών να παίζουν μπαλίτσα…
-Καλησπέρα, παιδιά! Πως ξεκίνησαν οι Bazooka και γιατί αποφασίσετε να ονομάσετε την μπάντα με κάτι τόσο επιθετικό;
Ξάνθος: Ξεκινήσαμε στο Βόλο το 2008. Υπήρχε μια παρέα 6-7 παιδιών που από πιο μικροί παίζαμε σε δυο διαφορετικές μπάντες και όταν εκείνες διαλύθηκαν, φτιάχτηκαν οι Bazooka. To όνομα είναι επηρεασμένο από ένα τραγούδι των Big Black, το “Bazooka Joe”.
Γιάννης: Καθόμασταν στα πεζούλια ώρες και δεν μπορούσαμε να βρούμε όνομα. Πολύ κάψιμο. Στην αρχή, σκεφτόμασταν Bazooka κάτι, κάτι Bazooka και καταλήξαμε στο Bazooka σκέτο.
Ξάνθος: Που είναι και εύκολο να το θυμάται ο άλλος.
-Η απάντηση που ευελπιστούσα να πάρω είχε σχέση με το Ράμπο (γέλια). Το πρώτο album είχε ως επί το πλείστον αγγλικούς στίχους, το δεύτερο αντιθέτως δεν περιέχει καθόλου. Μάλιστα, μου φάνηκε πως ο στίχος “Κάθομαι και σκέφτομαι πως είμαι αλήτης τελικά” από το “Άγρια Φύση” δείχνει το γιατί. Κάτι τέτοιο είναι πιο εύκολο να το δηλώνεις στη μητρική σου γλώσσα.
Ξ: Βασικά πολλά πράγματα είναι πιο εύκολα να τα δηλώνεις στη μητρική σου. Δε θέλει δεύτερη και τρίτη σκέψη για να πεις κάτι. Δεν ήταν όμως κάτι που πολυσκεφτήκαμε για να κάνουμε. Ήρθε πολύ φυσικά. Ήδη από τον πρώτο δίσκο είχαμε το “Κορίτσι στην ακτή” στα ελληνικά και μας άρεσε αυτό, οπότε άρχισα να γράφω περισσότερους στίχους στα ελληνικά. Ακούγονται ωραία ρε γαμώτο.
-Η αλήθεια είναι πως έδωσαν μια άλλη αγριάδα στο όλο θέμα.
Γ: Υπάρχει αμεσότητα πλέον στο λόγο, τουλάχιστον για το εγχώριο κοινό. Ο άλλος δεν πρέπει να το ψάχνει ξέρει, δεν ξέρει αγγλικά και η αγριάδα έρχεται από τις λέξεις, όχι από τον τρόπο που τραγουδιούνται. Παρόλο που και ο τρόπος είναι και αυτός άγριος.
Ξ: Άσε που και ο άλλος μπορεί να το τραγουδήσει μαζί σου από κάτω. Άσε που είναι και κάτι φυσικό. Μεγαλώσαμε εδώ, μιλάμε ελληνικά στις δουλειές μας, για να επικοινωνήσουμε, για να ερωτευτούμε, οπότε είναι πολύ λογικό να το κάνεις στα τραγούδια.
-Όταν άκουσα το δίσκο δεν ήξερα τι ακριβώς με περιμένει. Εν μέρει, λόγω του “Κορίτσι στην ακτή” φανταζόμουν περισσότερη χρήση της ελληνικής και μου θύμισε χρυσές εποχές των 80s-90s πριν ο κόσμος στραφεί μαχητικά κατά του ελληνόφωνου rock στην μετά-Τρύπες εποχή των 00s και τον ανέμπνευστο και cheesy στίχο.
Ξ: Χάλια ήταν (γέλια).
Γ: Ο ήχος μας είναι και λίγο πιο ξερός για αυτό ίσως να σε πάει στα 80s.
Ξ: Προσπαθούν όλοι να πουν κάτι χωρίς να αγγίξουν πολλά θέματα της καθημερινότητας τους, με πολλές σάλτσες για να φαίνεται όμορφο και είναι εκεί που την πατάνε. Λίγο ποιητής, χωρίς να έχει το ταλέντο και χάνει όλο το νόημα. Δεν είναι δύσκολο να σκεφτείς κάτι που σε απασχολεί σήμερα και να γράψεις πέντε λέξεις.
Γ:Η αμεσότητα έκφρασης είναι σημαντική. Ένα απλό θέμα: με ενοχλεί αυτό. Όπως ήταν τα punk συγκροτήματα που έγραφαν για κάτι που έβρισκαν μπροστά τους.
Ξ: Στην Ελλάδα παίζει το εξής. Ότι όποιος γράφει στα ελληνικά πρέπει να έχει πολύ “νόημα”, να είναι ψαγμένος, ενώ αν πάρεις το rock ‘n’ roll στην Αγγλία για παράδειγμα, οι στίχοι είναι πολύ απλοί στην πραγματικότητα. Όταν μπορείς να πεις πολλά με λίγα…
-Ξάνθο, υπάρχουν στίχοι σου που είναι λίγο σαν των Motorhead, δηλαδή ξεκίνησες τώρα, έκανες διάλειμμα και συνέχισες, οπότε εκ πρώτης όψεως είναι ασύνδετοι, χωρίς όμως να χάνουν συνοχή. Κάποιοι όμως, όπως στην “Οθόνη” έχουν μια ροή ως το τέλος.
Ξ: Είναι η μουσική και το συναίσθημα που δημιουργείται όταν συναντάται με τους στίχους που τους κάνουν να κολλάνε.
-Ποιο είναι το πιο περίεργο σημείο που έχει σημειώσει στίχους;
Ξ: Γράφω αριστερά δεξιά σε χαρτάκια, στην τουαλέτα, σε μπαρ και μετά για να μη τα χάσω, τα παίρνω και τα κολλάω σε Α4 και τα αρχειοθετώ. Και στο κινητό, όπου να ‘ναι…
-Αυτό το πράγμα που γίνεται πάνω στη σκηνή, όπου βλέπω άλλους ανθρώπους από αυτούς που έχω τώρα μπροστά μου.
Γ: Χτίζεις έναν εαυτό πάνω στη σκηνή με τα χρόνια.
Ξ: Δεν έρχεται μετά από σκέψη όμως, βγαίνει φυσικά.
Γ: Φαντάσου πως το περισσότερο όγκο δουλειάς τον έχουμε βγάλει με δύο τύμπανα και τον Ξάνθο μπροστά σόλο κιθάρα.
Ξ: Η “Άχρηστη Γενιά” είναι ο πρώτος δίσκος μας με μπάσο.
-Για αυτό έχει σκοτεινιάσει το τοπίο και θυμίζει περισσότερο 80s σε μένα. Όταν το άκουγα έρχονταν συνέχεια στο μυαλό μου τα Μωρά στη Φωτιά, ειδικά στο “Ψέμα” και σκέφτηκα έρχεται ξανά κάτι που μας έχει λείψει.
Ξ: Δεν έχει μόνο τέτοια αίσθηση. Το “Όλος μέσα σου χωράει” είναι πιο 70s ας πούμε.
Γ: Εμένα όταν το πρωτοπαίξαμε μου έβγαζε λίγο αίσθημα Neil Young.
-Πως έγινε και καταλήξατε στην οικογένεια της Slovenly;
Ξ: Είχε έρθει ο ιδιοκτήτης, ο Pete με μία μπάντα του από το Πουέρτο Ρίκο, τους Davila666 και ο Γιάννης του είχε δώσει το πρώτο μας ΕΡ και από ότι θυμάμαι δεν είχε επικοινωνήσει μαζί μας για μετά από αυτό. Μετά από λίγο καιρό, κάναμε άλλη μια ηχογράφηση με 5 κομμάτια και τα στείλαμε εκ νέου. Απάντησε ο συνεργατής του Pete, o Joe, ο ο οποίος είχε ανοίξει ένα sublabel (σ.σ. Black Gladiator λέγεται) και ήθελε να το βγάλει από εκεί. Έτσι, το άκουσε και ο Pete και το πήρε στη Slovenly.
Γ: Εμείς ήμασταν και ψημένοι για tour και λόγω και της φιλίας μας με τους Acid Baby Jesus, που ήδη είχαν συνεργαστεί με τη Slovenly και περιοδεύσει, μας φάνηκε καλή επιλογή.
Ξ: Επιδιώκαμε να βρούμε ένα πάτημα στο εξωτερικό, να βγούμε να παίξουμε.
-Είδα και κάτι video clips, τα οποία έχουν μια απλότητα, σαν να λέμε βρεθήκαμε εκεί και κάναμε την πλάκα μας.
Γ: Ο Τάσος Γκολέτσος που τα γύρισε είναι κολλητός μας χρόνια.
Ξ: Ήταν η πρώτη φορά που το επιχείρησε, αλλά επειδή είναι ταλαντούχο άτομο και με τη βοήθεια φίλων, έγινε αυτό που είδες. Θέλαμε κάποιον που είναι δικό μας άτομο, μην μπλέξουμε με σκηνοθέτη που δεν μας ξέρει τι είμαστε και θέλει να κάνουμε περίεργα πράγματα.
Γ: Και γουστάρει την μπάντα τόσο πολύ που ξεχυνόντουσαν ιδέες. Βγήκαν αυθόρμητα. Τα concept όλα δικά του.
-Υπάρχουν κάποια σχέδια για live;
Ξ: Έχουμε τον Αύγουστο τρεις εμφανίσεις. Στο Ziria Festival στην Κορινθία (https://www.facebook.com/events/1060607503975043/), στο Saristra Festival στην Κεφαλονιά (https://www.facebook.com/SaristraFestival) και μια επίσκεψη στη Βουλγαρία. Το Σεπτέμβριο κανονίζουμε κάτι για Αθήνα, τον Οκτώβριο έχουμε ένα φεστιβάλ στη Γερμανία και για περιοδεία βλέπουμε.
-Πόσο εύκολο είναι να προωθήσεις τη δουλειά σου σήμερα;
Γ: Τώρα είμαστε εδώ τα λέμε, είναι πιο άμεσος ο τρόπος προώθησης.
Ξ: Αν θες να σε μάθει όμως παραπάνω κόσμος, πρέπει να κάνεις κάποιες κινήσεις, δεν μπορείς να κάθεσαι σπίτι σου και να περιμένεις. Δεν φτάνει ένας δίσκος για να γίνει δουλειά.
Γ: Συγκριτικά με άλλους έχουμε υψηλό εργασιακό ήθος. Κάνουμε πάρα πολλές πρόβες, το κυνηγάμε, προσπαθούμε πολύ για όλα και ο στόχος είναι κάποια μέρα να ζούμε από αυτό. Όλοι με τη μουσική ασχολούμαστε, αυτό αγαπάμε και για να το πετύχεις αυτό ειδικά στην Ελλάδα, θέλει έξτρα προσπάθεια. Συν του ότι προσπαθούμε να είμαστε όσο περισσότερο επαγγελματίες γίνεται σε όλο αυτό. Και στο συναυλιακό κομμάτι και στο κάθε πότε θα βγάζουμε νέο υλικό.
-Πως περιμένετε να είστε σαν άνθρωποι και σαν μουσικοί σε δέκα χρόνια;
Γ: Ελπίζω να έχει εξελιχθεί η μουσική οντότητα όποια και αν είναι αυτή, δε θέλω να πω ώριμη, αλλά πιο πλούσια σε γνώση για να μπορεί να εκφράσει πιο εύκολα αυτά που θέλει.
Ξ: Μουσική θα παίζω. Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο πάντως.
-Ακούσατε τίποτα περίεργα σχόλια για την ολοκληρωτική στιχουργική σας μεταστροφή;
Ξ: Περισσότερα θετικά σχόλια έχουμε ακούσει και μπορώ να πω πως νιώθουμε και περισσότερο ενδιαφέρον από τον κόσμο. Το κάνουμε πιστεύω με ένα τρόπο που δεν ξενίζει στο αυτί, δεν απαγγέλουμε αργές καθαρές ελληνικές λέξεις πάνω από τη μουσική. Η φωνή έχει γρέζι…
Γ: Και μελωδία που μπορεί για κάποιους να είναι πρωτότυπη.
Ξ: Και να μην ξενίσει και τους φίλους στο εξωτερικό, πράγμα που δεν συνέβη, αν και ήταν ένα από τα άγχη μου.
-Τελειώνοντας θα ήθελα να μου πείτε, αν σας έδινα 5000 για να διαλέξετε από ένα ξένο γνωστό τραγούδι, τα οποία θα μεταποιούσατε στα ελληνικά και θα τα κυκλοφορούσατε σε ένα επτάιντσο;
Ξ: Με 5000 σου γράφω δύο δίσκους (γέλια). Rolling Stones-Paint it Black. Κλισέ, αλλά το αγαπώ πολύ.
Γ: James Brown- Sex Machine… “Είμαι η μηχανή του έρωτα…Ουάου!!!”
-(γέλια τρανταχτά) Και έτσι μαγικά τελειώνει η συνέντευξη…
922 
