Λοιπόν νομίζω ότι βρήκα τον τρόπο να βγάλουμε όλοι πολύ χρήμα και να βοηθήσουμε συνάμα την ανθρωπότητα, καθώς τέτοιου είδους live ηχογραφημένα και παραδομένα σε συσκευασία με την ένδειξη “καταπραϋντικό /αγχολυτικό – βοηθά σε περιπτώσεις νεύρων, άγχους και γενικότερων προβληματισμών”, μπορούν να βοηθήσουν πολύ κόσμο.
Στην περίπτωσή μας το φάρμακο δόθηκε σε τρεις δόσεις. Αν και πλέον έρχεται στην Ελλάδα τόσο συχνά ώστε να μπορεί να πάρει υπηκοότητα, ο κόσμος δεν χορταίνει τον Danny Cavanagh και την κιθάρα του. Από τη στιγμή που ανέβηκε στη σκηνή η ατμόσφαιρα έγινε κατανυκτική, με το κοινό να κάνει απόλυτη ησυχία εκεί που πρέπει και να τραγουδά αρμονικά στα σωστά σημεία. Ο ήχος ήταν κρυστάλλινος, ο Danny ορεξάτος (όπως πάντα) και από ένα σημείο και μετά ευγνώμων για τη συμπεριφορά του κόσμου (από ότι κατάλαβα τα προηγούμενα live είχαν συνοδευτεί από διαφόρων ειδών “γαϊδουριές” από τη πλευρά αρκετών παρευρισκομένων). Με την εκφραστική του φωνή, το τρομερό του παίξιμο και την εκτεταμένη χρήση των εφέ, ο Cavanagh γέμισε τη σκηνή μόνος του. Προσωπική μου “στιγμή” -όλοι έχουμε τέτοιες- το “High Hopes” των Pink Floyd, σε μια άριστη ατμόσφαιρα και ερμηνεία από τον Danny.
Η δεύτερη δόση ανέβηκε στη σκηνή με θερμά χειροκροτήματα από το κοινό, και με το δίκιο της. Η Anneke Van Giersbergen έχει μια από τις πλέον αιθέριες φωνές στον χώρο, κάτι που απέδειξε για μια ακόμη φορά, παίζοντας τραγούδια των The Gathering αλλά και από τους Agua de Annique, προς τέρψη των παρευρισκομένων. Να σημειώσω ότι πέρα από τη φωνή, η Anneke επί σκηνής σε κερδίζει αμέσως και με την προσωπικότητά της. Πάντα χαμογελαστή, συνομιλούσε με το κοινό και έκανε αστεία, δίνοντας μια μοναδική αίσθηση οικειότητας. Δεν την είχα ξανακούσει ζωντανά, οπότε μπορώ να πω ότι στην Anneke η “στιγμή” ήρθε με το που ανέβηκε και έπαιξε το “My Electricity”. Η συνειδητοποίηση του που βρίσκομαι, τι ακούω και πως το ακούω με χτύπησε κατακέφαλα, με τις ανατριχίλες, ρίγη συγκίνησης και τα σχετικά. Μεγάλες στιγμές.
Προσωπικά αν κάπου εδώ τελείωνε η συναυλία εγώ πάλι ευχαριστημένος θα ήμουν, αλλά φυσικά μας περίμενε η τρίτη και φαρμακερή δόση, με την Anneke να καλεί επί σκηνής τον Danny. Στιγμές: “A Natural Disaster”, “Parisienne Moonlight” και οι πρώτες νότες του “Teardrop” των Massive Attack, όπου το ντουέτο κατάφερε για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό να μου επιτρέψει να απολαύσω αυτό το υπέροχο κομμάτι χωρίς να μου έρχεται η μούρη του Dr. House στο μυαλό, κάτι που λέει πολλά τόσο για την ποιότητα της ερμηνείας όσο και για το πόσο καμένος είναι ο εγκέφαλός μου. Ο Danny με την Anneke ήταν εμφανώς χαρούμενοι που βρίσκονταν μαζί μας, και ευχαριστούσαν συνέχεια το κοινό, δείχνοντας ότι περνούσαν εξίσου καλά με εμάς.
Με το τέλος του live, έκατσα και παρατήρησα τον κόσμο που ήταν γύρω μου και το μόνο που έβλεπα ήταν χαμόγελα. Πραγματικά, η συναυλία με άφησε με μια γλυκιά αίσθηση ικανοποίησης και ηρεμίας, αληθινό βάλσαμο, εγκεκριμένο από όσους ήταν παρόντες στο An Club αυτή τη μαγική βραδιά. Η συνταγή απαιτεί τακτές επαναλήψεις. Θα ακολουθήσω τις οδηγίες ευλαβικά με την πρώτη ευκαιρία. Μέχρι τότε, υπάρχει το “In Parallel”…
Μεταξύ άλλων, τα συστατικά ήταν τα εξής:
High Hopes Flying
Are you there
Deep
Forgotten Hopes
Wonder
One Last Goodbye
Big Love
I Want
Beautiful One
Four Years
Locked Away
Teardrop
Hey Okay!
A Natural Disaster
Leaves
Cant take my mind off you
Parisienne Moonlight
Jolene
Fragile Dreams
Temporary Peace
You Learn About It
photos: Κωνσταντίνα Κατσίγιαννη
534 
