Από το Austin του Texas, γενέτειρα των ήδη καταξιωμένων αναγεννησιακών The Sword, έρχονται οι Scorpion Child με το δεύτερο τους album.
Συνοδευόμενοι από το εξαιρετικά επιθετικό marketing της γιγάντιας (Giant, Γιάγκο μου) Nuclear Blast και σε παραγωγή του Chris ”Frenchie” Smith (από Slayer μέχρι The Darkness), με το “Acid Roulette” θα απασχολήσουν όλους τους φίλους του 70s-80s revival κινήματος.
Αν και έχουν αλλάξει τα πρόσωπα πίσω από τύμπανα και μπάσο, μην έχοντας αντικαταστήσει τον ένα εκ των δύο κιθαρωδών που έφυγε (συνεχίζουν με μία κιθάρα δηλαδή), δεν φαίνεται να πτοούνται και κάνουν ότι μπορούν για να εκμεταλλευτούν το momentum στο οποίο έχουν βρεθεί.
Οι ομοιότητες με τους The Darkness είναι έντονες, αλλά ευτυχώς δεν υπάρχουν τα ενοχλητικά (στα δικά μου αυτιά) “με-ευνούχησαν-οι-αφέντες-μου” φωνητικά. Το εξώφυλλο είναι ένα δυνατό plus, σε ένα φαινομενικά concept album που μιλάει για ένα τύπο που σαπίζει στη φυλακή, ενώ η γυναίκα του βγάζει τα μάτια της με τον πλούσιο εραστή της.
Η παραγωγή είναι αντάξια του ονόματος του αρμόδιου να τη φέρει σε πέρας και ο δίσκος, αν και δεν θα κάνει τα γόνατα της νεανίδος συντρόφου σας να τρέμουν από κάβλα (όχι γκ, Τζο), σίγουρα θα την κάνει να σας ζητήσει να της μάθετε μουσική ιστορία.
Επιρροές που ξεκινούν από Deep Purple και Led Zeppelin και φτάνουν ως και glam ονόματα των ένδοξων 80s, που θα σας θυμίσουν άλλες εποχές με πρωταγωνιστές τους Cinderella και τους Krokus.
Ως highlights ξεχώρισα το “Woman in Black”, το ομώνυμο “Acid Roulette” με το εξαιρετικό hammond και το “Tower Grove”
Αν γουστάρεις η γκόμενα να σου κάνει μεταλλικό στριπτίζ, φοράς καμπάνες και δεν λούζεσαι απαραίτητα κάθε που λαδώνει το μαλλί σου, το “Acid Roulette” ανήκει στη συλλογή σου.
Έχει την ποιότητα, έχει το συναίσθημα, αλλά δε θα κερδίσει και Grammy.
611 
