Κι εν μέσω του χαμού που έχει προκληθεί με τους βαρύγδουπους Tuber, εμφανίζεται το κουαρτέτο αυτό από τις μακρινές Σέρρες με τη δεύτερη κυκλοφορία τους.
Το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται για καμία ψυχεδελική rock μπάντα που κοπανάει στους ρυθμούς των Sabbath δίχως αύριο.
Ενδεχομένως τα ακούσματα των εν λόγω κυρίων είναι πιο εξευγενισμένα, καθώς επικαλούνται τους 16 Horsepower, τους Black Heart Procession, τον Nick Cave, αλλά και τους Wipers όπως και τους Refused. Εκ του αποτελέσματος βέβαια, αυτό που ακούγεται είναι κάτι ανάμεσα στους Madrugada και Radiohead, με μεγάλες δόσεις garage κιθαριστικής περιποίησης.
Κοινώς, μην περιμένετε να ακούσετε ούτε τους διαγαλαξιακούς πειραματισμούς των Βρετανών ούτε το οικείο μινόρε μούδιασμα των Νορβηγών. Η μουσική των Σερραίων είναι πιο ζωντανή κι οργανική από αυτήν των προαναφερθέντων δύο, εκπέμποντας εντούτοις μια ανάλογη μαυρίλα. Προφανώς δεν υπάρχει η καταλυτική παρουσία κάποιου Sivert ή κάποιου Thom, αλλά η πρίμα, εναλλακτική φωνή του frontman των SHS είναι σταθερή σαν μπετό.
Στο δια ταύτα, καλή προσπάθεια αλλά αρκετά γραμμική, μιας και δε μου έμεινε κάποιο κομμάτι ως σημείο αναφοράς.
482 
