Θυμάσαι μια φορά κι έναν καιρό που ήμασταν όλοι Γάλλοι (εκτός βέβαια από τους Πορτογάλους που παρέμειναν Πορτογάλοι);
Όοοοχι μανάρι μου, μπερδεύτηκες, δεν λέω για επιθέσεις, τρομοκρατίες, κακούς ψόφους και κομμένα κεφάλια. Λέω για τότε, γύρω στο 2012 που είχαμε πάθει θλάση κάτω γνάθου με εκείνο το “δισκάκι” “L’Enfant Sauvage” που έστειλε πολλά λερωμένα βρακάκια στα πλυντήρια. Δισκάρα (αν διαφωνεί κανείς, παρακαλώ να μου αποστείλει φωτογραφία του κι εγώ θα τον παρουσιάσω αβίαστα διαδικτυακώς στο χώρο μου), έτσι;
Δισκάρα, σαφώς και μια χαρά τα λες κύριέ μου, καλά και ζυγισμένα. Και μια που το έθεσες, πέρασε καιρός. Ε λοιπόν, οι Gojira επανήλθαν με το νέο, έκτο τους full length “Magma”. Πόσο επέδρασε ο χρόνος και ποιά η προσήμανση της εξέλιξης; Για να δούμε…
Στα σίγουρα δεδομένα θα πρέπει να ληφθεί ότι είναι ο πιο δύσκολος δίσκος τους. Φυσικά αυθεντική αισθητική και ίδια αταμπέλωτη τραγουδοποιΐα (και καταστροφοποιία να την πεις, θα σε δικαιολογήσω απόλυτα), συντρίμμια αισθητικών ορίων πάνω στη σκέψη σε κάθε σιδηροδρομική μελωδία με κοφτές, σε σημεία καθαρά core riffολογικές τακτικές από τους Christian Andreu και Joe Duplantier [έχω την ενορατική διαίσθηση ότι ο άνθρωπος αυτός έχει σκοτώσει κι έχει πεθάνει τουλάχιστον μια φορά μέσα του, η απόδοση του ως τραγουδιστή χρήζει αποθέωσης, η οργή, η καταπληκτική στιχουργική έκφραση του album (“…everlasting love, is everdying love…”, ακούς μωρή τι είπε ο ποιητής; Φωνάζω και είμαι και βραχνιασμένος από τις γρανίτες, γαμώτ!), τα ολοκληρωμένα δοκίμια τεκμηριωμένου κατηγορητηρίου κατά των πανανθρώπινων συναισθηματικών εγκλημάτων, αποτελούν από μόνα τους highlight του album], κιθαρίστες που λαμαρινιάζουν συχνότατα (όχι φλύαρα σημεία ατεχνιάς, αλλά δομές προοδευτικότητας μέσω φαινομενικότητας αυτής – τι ύμνος αυτό το “Only Pain”, δώσε πέιν λέμε μπέιμπι!), σε ταχύτητες στη συντριπτική τους πλειοψηφία χαμηλές αλλά ηχούν βαριές ωσάν όρχεις αγάμητου αφρικανικού γορίλλα, σε μια πανσπερμία άρρητων χρόνων ρυθμικώς από τον Mario Duplantier (drums) και τον φοβερό μπασίστα Jean-Michel Labadie.
Η επικότατη funeral marching φύση του “The Shooting Star” (μου θύμισε εν πολλοίς των τρόπο που δομούν οι Isis τη μουσική τους) που δίνει τη σειρά του στο καθαρά Gojira-ικό “Silvera”, η post hardcore saltarizeness (θα σας μάθω εγώ με τα greeklish σας φλώροι!) του “The Cell”, η “εγώ-όμως-θα-σε-κλωτσάω-όταν-πέσεις” riffάρα του “Stranded”, η distorted μπασογραμμή του “Yellow Stone” (ένα σφηνάκι τσίπουρο εις μνήμην του Cliff Burton να το υψώσω; Θα το υψώσω), η περιπέτεια του ψυχεδελοnoise ομότιτλου που λες και επίτηδες δημιουργήθηκε έτσι ώστε να νευριάσεις, δρώντας ίσως σαν εισαγωγικό θέμα στο φυσικό οργανικό industrial του “Pray” (αν έχεις φτάσει στο πέμπτο “εβίβα!” ίσως να δείς κάτι από Pink Floyd μέσα του, αλλά πολύ μαστουρωμένο αυτό το κάτι ομολογουμένως) ή η τρομερή γέφυρα του “Low Lands” (τι επίλογος μάι Λορντ απ δέαρ!) που ανοίγει για τη desert ακουστική λύτρωση του “Liberation” με το οποίο κλείνει το εικαστικό αυτό βίωμα, είναι όλες συνιστώσες αυτού του έξοχου εφιάλτη που καλείται “Magma”.
Ο ήχος είναι κατά πολύ πιο μινιμαλιστικός σε σχέση με τη χαοτική πολυφωνική αίσθηση που έδιναν όλες οι προηγούμενες δουλειές τους, αλλά είναι πεντακάθαρος και όλες οι μελωδικές / ηχητικές λεπτομέρειες ακούγονται μέχρι το μεδούλι τους.
Κάθε άλλο παρά διασκεδαστική μουσική. Η τέχνη των Gojira αποσκοπεί στο να σκοτώσει κάθε βολικό ψεύδος που προσδίδει εφήμερη συναισθηματική ασφάλεια. Γύμνια, απομυθοποίηση, απελπισμένος ρομαντισμός, η διάχυτη αίσθηση της απώλειας. Σίγουρα το πλέον ακατάλληλο άκουσμα για παρέα. Music for empty rooms στην ολότητά της, με συντροφιά ό,τι ψυχοτρόπο (υλικό ή άυλο) διαθέτει η ψυχή σου. Που για να λέμε την αλήθεια, θα πρέπει να τη θέσεις σε αμυντική στάση απέναντι σ’ αυτό το album. Αν σε πετύχει σε συμβατό πνεύμα, θα κάνει τα σπλάχνα σου να δακρύσουν όλη τους την πίσσα. Αν προτείνεται; Όχι, δεν μπορώ να φέρω τέτοια ευθύνη.
872 
