Η νιοστή κυκλοφορία για τους, για πολλοστή φορά επανασυνδεδεμένους, Αμερικανούς.
Μετρώντας τριάντα, σχεδόν, χρόνια ύπαρξης και μετά από αναρίθμητες αλλαγές στο line up, το κουαρτέτο από τις νότιες Η.Π.Α κυκλοφορεί το παρόν album, μετά από το “The Great Revival” του 2008, έχοντας νέο μπασίστα και τραγουδιστή στις τάξεις τους. Η κλασική φιγούρα του Bonz έχει εκλείψει εδώ και μία δεκαετία, πράγμα το οποίο θέτει εύστοχο ερώτημα για το πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός, πόσο μάλλον για το τι μπάντες επανέρχονται στο προσκήνιο.
Για όσους δεν έχουν επαφή με το σπορ, οι Stuck Mojo είναι η μπάντα εκείνη που μαζί με τους Biohazard ενσαρκώνει την ηλίθια και ανυπόστατη ταμπέλα του rapcore. Οι τύποι αυτοί ήθελαν να παντρέψουν τον σκληροπυρηνικό metal ήχο των Pantera με το ρυθμικό groove των RATM, δηλαδή σκεφτείτε το αμερικάνικό αντίστοιχο των Βρετανών One Minute Silence, χωρίς την έντονη πολιτικοποίηση, ή μία πιο βαριά έκδοση του Kid Rock, χωρίς προφανώς τις ίντριγκες και το εν γένει καραγκιοζιλίκι.
Τουτέστιν οι SM έχουν όλα τα groovy, boogie και λοιπά χορευτικά στοιχεία τόσο λόγω του rapping, όσο και λόγω των παλλόμενων riff, αλλά και μίας ελαφράς a-la Clutch southern αισθήσεως. Και δείχνουν ότι ακόμη το κάνουν καλά στο εναρκτήριο ομότιτλο κομμάτι του παρόντος, δυστυχώς, όμως, το αστείο ξεφουσκώνει αρκετά νωρίς στη διάρκεια των 11 κομματιών, όχι βέβαια ότι και στις μέρες τους ήταν στην αιχμή του δόρατος.
Αν αυτό που έχετε είναι νοσταλγία για να κουνήσετε ρυθμικά τον πισινό σας για λίγη ώρα, κάπου εδώ είστε κι αφήστε με εμένα στην ησυχία μου. Αν έχετε βαθύτερες αξιώσεις ακολουθήστε με για νέες ήττες, για νέες συντριβές.
552 
