Το όνομα Hatebreed είναι κάτι δυνατό εμπορικά από τότε που το “I will be heard” έκανε κινηματογραφική εμφάνιση στο πλάι του Vin Diesel, και πλέον το συγκρότημα από το Connecticut ανήκει στο πλούσιο δυναμικό της κραταιάς Nuclear Blast.
Πάνω- κάτω ξέρεις τι να περιμένεις από τους τύπους αυτούς, οπότε αν έχεις ακούσει ήδη κάποια από τα album τους, δεν θα αλλάξεις και πολύ άποψη. Αυτό που δίνουν 20 χρόνια τώρα, έδωσαν στο “The Divinity of Purpose” το 2013 (review). Τώρα επιστρέφουν με το “The Concrete Confessional” και τα πράγματα ακούγονται ελαφρώς διαφορετικά (μη φανταστείτε πως έγιναν “έντεχνοι”).
Οι κιθάρες ριφάρουν χωρίς έλεγχο, φέρνοντας τους Hatebreed κοντύτερα στους Slayer και την ευρύτερη σκηνή που τους ακολουθεί, ενώ μια κροσοβερίλα τύπου Pro-Pain μπαίνει πιο ενεργά στο κόλπο και όλα αυτά μπλέκουν με τη γνωστή NYHC αισθητική τους. ‘Ετσι, ακούγονται σαν να έχουν παρκάρει στη διπλανή θέση με τους Lamb of God και ίσως κλέψουν κάποιους οπαδούς των Pro-Pain.
Όλο αυτό σίγουρα δεν θα ξενίσει τους παλιοχαρντκοράδες φίλους τους (εκτός από κάποιους ψυχαναγκαστικούς ταλιμπάν), ενώ παράλληλα θα τους κερδίσει ακόμη μεγαλύτερο ακροατήριο, μιας που οι φίλοι των L.O.G., ίσως τους ακούσουν ακόμη πιο προσεκτικά.
Στιχουργικά κινούνται πάλι, σε αντισυστημικές φόρμες κριτικής κατά της σάπιας κοινωνίας, εσωστρεφείς όπως πάντα, αλλά με μια κρυφή και συγκρατημένη αισιοδοξία. Τραγούδια σαν τα “Seven Enemies” (“Today I wish the motherfucker would try, to see this fucked up world through my eyes”), “In The Walls” (ριφάρα πάρε-βάλε), “Remember When” και άλλα, σε μια ακόμη πέραν του αξιοπρεπούς κυκλοφορία από τους Αμερικανούς, οι οποίοι φλερτάρουν πιο στενά με τη “σύγχρονη” metalcore σκηνή.
Ένα ακόμα υψωμένο κωλοδάκτυλο στη συλλογή σου… αν είσαι “βαρύδι”, βρίσκεις παρέα, σου λέω!
717 
