Ήταν φανερό πως κάτι έλειπε από τον Peavy τα τελευταία χρόνια της μακρόχρονης πορείας των Rage.
Η συνεργασία του με τον Victor Smolski από το 1999 και μετά, από τη μια τον βοήθησε πολύ συνθετικά, αναδεικνύοντας κι άλλες πτυχές των Rage, εξερευνώντας παράλληλα και την πιο συμφωνική πλευρά τους (ασχέτως εάν αυτή είχε ήδη ξεκινήσει από το 1996). Παρόλα αυτά, ήταν ηλίου φαεινότερο πως ο frontman της μπάντας, αναπολούσε τις πιο heavy εκφάνσεις του group, κάτι που επιβεβαιώθηκε με το διαχωρισμό των album “21” και “LMO”, όπως επίσης με τη δραστηριοποίηση των Refuge.
Η φυγή του Smolski το 2015, έδωσε χώρο στον Peavy για να ανακτήσει τα ινία και να κατευθύνει ηχητικά το συγκρότημα όπου εκείνος θα ήθελε και για αυτό δεν έφερε στο πλάι του φτασμένα ονόματα του χώρου, προκειμένου να βρεθεί ακούσια στη θέση του συνοδηγού. Έτσι λοιπόν, τον Peter “Peavy” Wagner, πλαισιώνουν (στην κιθάρα και στα drums, αντίστοιχα) οι Marcos Rodriguez και Vassilios “Lucky” Maniatopoulos (ο οποίος, by the way, είχε ως δάσκαλο τον Chris Efthimiadis- πρώην και σημαντικότατο μέλος των Rage).
Το album ξεκινάει με το ομώνυμο “The Devil Strikes Again”, καθιστώντας ευθύς εξ αρχής σαφές πως το σχήμα θέλει να κινηθεί στην ηχητική περίοδο των “The Missing Link” και “Black In Mind”. Το “My Way” που ακολουθεί κι αποτέλεσε και τον προπομπό του δίσκου εξακολουθεί να μη μου κάνει καμία εντύπωση, απορώντας για την επιλογή της μπάντας να το κυκλοφορήσει σε EP. Η προαναφερθείσα “Black In Mind” αύρα συναντάται ακόμη περισσότερο στο “Back on Track”, με το μελωδικό “The Final Curtain” να δημιουργεί κλίμα χαράς στους απανταχού Rage-fans.
Στα ίδια πλαίσια κινούνται τα “War” και “Ocean Full of Tears”, κάνοντάς με να συνειδητοποιώ πόσο πολύ μου είχε λείψει αυτό το πιο straightforward πρόσωπο του σχήματος. Το “Deaf, Dumb and Blind” διαθέτει πολύ ενδιαφέρον riff, αλλά φαίνεται “λίγο” μπροστά στα κομμάτια που προηγήθηκαν (πλην του “My Way”, μην τα ξαναλέμε), ενώ και το “Spirits of the Night” δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, δημιουργώντας μια μικρή (μπιρο)κοιλίτσα.
Το μουσικό κλίμα αλλάζει λίγο πριν το τέλος, με τα “Times of Darkness” και “The Dark Side of the Sun”, να αποτελούν τις μόνες συνθέσεις του album που έχουν έμμεσα στοιχεία από το πρόσφατο παρελθόν των Rage, δίχως όμως να τους λείπει το heavy συστατικό που διακατέχει όλο το “The Devil Strikes Again” (ειδικά στο “The Dark Side of the Sun”).
Κάπου εκεί τελειώνει το νέο πόνημα των Rage, αλλά επί τροχάδην να αναφέρω πως αξίζει η limited έκδοση του CD, η οποία συνοδεύεται από τρία ακόμη κομμάτια (“Bring Me Down”, “Into the Fire” και “Requiem”), συν διασκευές στα “Bravado” των Rush, “Slave to the Grind” των Skid Row και “Open Fire” των Y&T.
Συνοψίζοντας, μιλάμε για ένα δίσκο που ξεκινάει φουριόζος, έχει ένα μικρό σκαμπανέβασμα αλλά συνεχίζει ακόμη πιο δυναμικά, με το πρώτο μισό του να θέτει υψηλότερα τον πήχη, σε σχέση με το υπόλοιπο. Σε σύνολο όμως, λαμβάνει θετικό πρόσημο.
Το ατού του “The Devil Strikes Again” είναι η απλότητά του, η οποία συνοδευόμενη με την τεράστια εμπειρία του Peavy, όπως και με την όρεξη που δείχνουν τα νέα μέλη, οδηγεί σε μια κυκλοφορία που το ίδιο το συγκρότημα είχε πολύ ανάγκη. Το αποτέλεσμα είναι ανέμελο, δίχως να πλαισιώνεται από μεγαλεπήβολες ορχηστρικές παραγωγές και τεχνικότροπες φιοριτούρες (όχι πως δεν ήταν ευπρόσδεκτες, απλά είχαν αρχίσει να κουράζουν), διαθέτοντας έναν αέρα πλήρους ανανέωσης, παρότι μουσικά δεν ανακαλύπτει τον τροχό. Ξεκάθαρο, in-your-face heavy power, που ακούγεται ευχάριστα ξανά και ξανά.
Η νέα δουλειά των Rage θα σκορπίσει χαμόγελα σε όλους τους οπαδούς τους και δη, σε εκείνους που λαχταρούσαν την επιστροφή στις εποχές με τον πιο “ευθύ” ήχο τους.
722 
