Θέλω να ξανάρθουν οι εποχές που δεν υπήρχε βιογραφικό καμιάς μπάντας, καμιά επεξήγηση για το πως παίζουν ή τι και ποιες οι επιρροές τους και σάλτσες λοιπές.. και η ουσία, δηλαδή η μουσική, μιλούσε από μόνη της!
Και με αυτό το τρόπο μάθαινες και έκτιζες τους μουσικούς υπερήρωες σου! “Είμαστε οι τάδε και παίζουμε σαν τους τάδε, κάντε μας τη χάρη και ακουστέ μας κι εμάς, διότι είμαστε οι επόμενη σουπερ μπάντα!” Λίαν επιεικώς απαράδεκτον! Τώρα θα μου πεις που κολάνε όλα αυτά με τους Ageless.. πουθενά και σχεδόν παντού! Και για να εξηγηθώ ως προς το πρόλογο μου, θέλω να τονίσω πως αν και οι Ageless δεν κλέβουν, δεν παίζουν σαν άσχετοι, απλά δε μπορώ να καταλάβω γιατί ακολουθούν νέες μπάντες τους ήδη ανοιγμένους δρόμους, χωρίς στην ουσία να δίνουν κάτι φρέσκο ή νέο!
Η μπάντα από το Ηνωμένο Βασίλειο παίζει Death/extreme/post(?) metal, δεμένα και με πάθος και ειδικά τα δέκα πρώτα λεπτά σε ψαρώνει με τη σκοτεινή ατμόσφαιρα που βγάζει, ακόμη και όταν οι κιθαρες τρέχουν με ταχύτητα Κεντέρη!! Όμως.. μετά αρχίζει μια επανάληψη, η κιθάρα μάλλον λόγο μίξης, είναι μπροστά πολύ (σε κάποιες φάσεις μου θύμισε λίγο Iced Earth.. είπαμε λίγο!) και σιγά σιγά χάνεται η ξεχωριστή νότα που νόμισες ότι άκουσες στην αρχή, με εξαίρεση το πολύ καλό “Mycora”, που σε “ξυπνάει” θυμίζοντας σου ότι έχεις να κάνεις με μια μπάντα που αν το θέλει το μπορεί να το κάνει!
To “Temples…” είναι η πρώτη full length δουλειά των Άγγλων και τα οκτώ κομμάτια μπορεί να μη σας σημαδέψουν, αλλά για τους λάτρεις του Death, μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως το βραδινό νανούρισμα τους!
587 
