Διαφυγές, αλλαγές, πτήσεις…
Το όνομα που σημάδεψε επαναληπτικά το μουσικό παρελθόν με την ικανότητα να μεταφέρει ενδόμυχες, προσωπικές διαδρομές και καταστάσεις σε χιλιάδες μακρινές ζωές με τη σφραγίδα της ταύτισης, συνεχίζει να παρεμβαίνει με την ίδια βαρύτητα στον ψυχισμό μας. Οι Fates Warning επιστρέφουν έγκαιρα χωρίς να επαναλάβουν το προηγούμενο μεγάλο κενό απουσίας και διευρύνουν τη θέα από το οροπέδιο του “Darkness In A Different Light”.
Οι δυο κύριοι πόλοι της έκφρασης του γκρουπ σήμερα τεντώνουν τον ορίζοντα του εναρκτήριου “From the rooftops” με την ειρηνική, μοναχική ατμοσφαιρική απομόνωση να περνά στην οργισμένη, σκληρή διαπίστωση της δύναμης του χρόνου. Οι αμφιβολίες έχουν διαλυθεί, οι λυρικές λεπτομερείς περιγραφές και ο πόλεμος με την οδυνηρή πραγματικότητα έχουν αφυπνίσει ήδη τα αισθήματα και την αγωνία για τη νίκη του κυνισμού. Η σύνθεση του γκρουπ είναι η ίδια με το προηγούμενο άλμπουμ, με τον Frank Aresti να συμμετέχει ξανά ελάχιστα με ένα σόλο στο “From the rooftops” κι ένα ακόμα στο “White flag”. Σημαντική αίσθηση προκαλεί από τις πρώτες γραμμές η εκφραστική ευστοχία του Alder που σε συνδυασμό με τις σπουδαίες μελωδίες στα φωνητικά, εμπλουτίζει σημαντικά και τα πιο προφανή μέρη.
Δυο τραγούδια με ικανότητα γρήγορης αφομοίωσης ακολουθούν, τα “Seven stars” και “SOS”. Mε τα riffs του Μatheos να υποστηρίζουν τόσο την εξέλιξη όσο και το groove των τραγουδιών, οι συναισθηματικές φράσεις και διαδοχές του Alder πάνω τους ακούγονται ιδανικές να ισορροπήσουν ανάμεσα σε εν δυνάμει singles και πλούσια τραγούδια με βάθος. Οι λεπτομέρειες αλλά και το πλήθος στις μελωδίες των φωνητικών δίνουν αντοχή στα τραγούδια και το “SOS” διασχίζει μια διαδρομή από την παρατήρηση στην αγωνία και τον φόβο.
Όπως άμεσα μαρτυρούν οι διάρκειες των τραγουδιών στο συνολικά 53λεπτο “Theories Of Flight” υπάρχουν δυο βασικοί πυρήνες στο άλμπουμ, τα δυο μεγαλύτερα σε διάρκεια τραγούδια που υπερβαίνουν τα δέκα λεπτά. Το πρώτο από αυτά ,το “The light and shade of things”, το συναντάμε αμέσως μετά το “SOS” κι εύκολα τοποθετείται άμεσα στο πάνθεον των μεγάλων τραγουδιών του γκρουπ, με πολλές συναισθηματικές μεταπτώσεις κι εναλλαγές και πιθανά τον καλύτερο Alder του άλμπουμ να κάνει κατάθεση ψυχής.
Με λυτρωτική δύναμη και αποφασιστικότητα επιτίθεται το “White flag” με τις εύστοχες φωνητικές γραμμές που μεταφέρουν το μήνυμα του αγώνα μέχρι το τέλος να αναβαθμίζουν την απλότητα του τραγουδιού. Άλλη μια εξαιρετική συνεργασία του groove του Matheos με τα χρώματα του Alder στο γραμμικό “Like stars our eyes have seen” μας οδηγεί στον δεύτερο πυρήνα του δίσκου, το “The ghosts of home” που ήταν και ο αρχικός τίτλος του άλμπουμ.
Εδώ ο αρχηγός κι ο ερμηνευτής του γκρουπ συναντιούνται θεματολογικά από διαφορετικές αφετηρίες: το ερέθισμα του τραγουδιού ήταν οι πολλές αλλαγές και μετακινήσεις του Matheos όταν ήταν παιδί στο σχολείο ακόμα που με τις αλλαγές και τις απώλειες τον επηρέασαν και τον διαμόρφωσαν. Πολλές φορές με αυτές τις σκέψεις επέστρεψε σε κάποια από αυτά τα μέρη σαν ενήλικας. Από την άλλη ο Alder έζησε πρόσφατα μια μεγάλη προσωπική αλλαγή και μετακίνηση, με δική του αυτή τη φορά επιλογή, έτσι κατά κάποιο τρόπο μπορούν και οι δύο να αναφερθούν σε διαφυγές, σε “πτήσεις”.
Μετά την ατμοσφαιρική εισαγωγή παρεμβάλλεται ένα μέρος που κουβαλά μια συγγένεια με το τεχνικό, instrumental μέρος του “Still remains”. Στο κυρίως μέρος του τραγουδιού έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι ξεχωριστές μελωδίες των φωνητικών που ακούγονται σα να απενοχοποιούν τις μνήμες. Για άλλη μια φορά πολλά τα χρώματα του Alder που δένει αρμονικά την ήρεμη μελαγχολία με την ανάγκη της επανεκκίνησης στο φινάλε του τραγουδιού.
Το 4λεπτο ομότιτλο instrumental είναι ο επίλογος του άλμπουμ, βαπτισμένο από την αντίστοιχη εικαστική δουλειά της Graceann Warn, μια γέφυρα διαθέσεων ανάμεσα στον αντίστοιχο ομότιτλο “Disconnected” και στο προσωπικό “Away with words” του Matheos, μια αντήχηση εντυπώσεων και αναμνήσεων που διακόπτεται από μια κορύφωση, μια πτήση…
Όταν διακόπτεται ο ήχος πια, με ένα περίεργο τρόπο επιστρέφει στο μυαλό η σκληρή διαπίστωση του “From the rooftops” πως δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να τελειώσει ο χρόνος. Μονάχα, που για την ώρα μπορούμε να ξεκινήσουμε την “πτήση” από την αρχή… Όπως κάναμε επαναληπτικά ως τώρα πάντα μαζί τους, όσο τουλάχιστον δεν μας αφήνουν με τη μουσική τους να καταλήξουμε στεγνοί και κυνικοί…
687 
