Ένα όνομα που δε θα έπρεπε κανένας φίλος της περίεργης μουσικής να αγνοεί!
Θες να το πεις drone, πες το. H αλήθεια είναι μία. Η μουσική των Omega Monolith μπορεί είτε να σου διαλύσει τους εφιάλτες, είτε να στους δημιουργήσει, ανάλογα με τη διάθεση σου!
Ανοίγοντας λογαριασμό με το εξαιρετικό “Black Campaign” (review), το οποίο απόκτησα σε κασέτα (αν δεν ξέρεις τι είναι αυτό, κατάλαβα την ηλικία σου), συνέχισαν με το “Vile” EP (review), προπομπό τρόπον τινά, αυτού εδώ του δεύτερου full length album, με τίτλο “Fungus”. Ο τίτλος πρώτα απ’ όλα, ταιριάζει απόλυτα στη μουσική τους, η οποία αναπτύσσεται και εξαπλώνεται ακριβώς σαν μύκητας, και αν τους παρακολουθήσεις ζωντανά θα καταλάβεις τι εννοώ.
Αρχικά, να αναφέρω πως τα τρία κομμάτια που αποτελούν το 42λεπτο αυτό δημιούργημα, φαίνεται να είναι μέρη κάποιου concept (“The Future is gone”, “The time has come”, “The Past is now”).
Πατάς το play και το δίδυμο σε δένει σε μια σιδερένια καρέκλα. Σύντομα θα νιώθεις, σαν στη σκηνή της σημαντικής ταινίας “Clockwork Orange”, όπου ο πρωταγωνιστής εξαναγκάζεται να παρακολουθεί κάποια videos. Ανήμπορος να αντιδράσεις δε θα μπορείς να πατήσεις το stop, γιατί εκεί που νομίζει πως όλα επαναλαμβάνονται κάτι αλλάζει στα κιθαριστικά βασανιστήρια του Τάκη και σε κρατάει καθηλωμένο. Τα στιβαρά τύμπανα του Αλέξανδρου είναι εκείνα που σε κρατάνε δυνατά και οι χτύποι τους σε κρατούν να μη χάσεις τον έλεγχο των αισθήσεων σου.
Μην περιμένεις βέβαια κάποια φωνή. Αυστηρά ορχηστρικό είναι το σχήμα! Και να πω τη μαύρη αλήθεια, δε χρειάζεται να χαλάσει αυτό το εξαιρετικό κλίμα!
H παραγωγή είναι εξαιρετική, η μουσική έχει άκρως φουτουριστικό χαρακτήρα και δεν είναι έντονα βασανιστική σαν εκείνη των ιερέων Sunn O))), αντιθέτως μπορεί να γίνει κατανοητή και από ένα νου, όχι σκληρά γυμνασμένα σε μονοτονία και πειραματισμό.
Οι Omega Monolith ανεβαίνουν ακόμα ένα σκαλοπάτι και σύντομα θα έχουν φτάσει κοντά στην κορυφή της πυραμίδας, αγναντεύοντας την ξηρά μουσική έρημο.
570 
