Το προ τριετίας “Outlaw Gentlemen and Shady Ladies” άφησε πολύ καλές εντυπώσεις, ανοίγοντας περισσότερες πόρτες σε ό,τι αφορά το κοινό των Volbeat.
Το όνομα του σχήματος μεγάλωσε κι ακούστηκε και σε λιγότερο metal κύκλους, ενώ το “Cape of Our Hero” ακόμη παίζεται στα ραδιόφωνα. Εύλογα λοιπόν ο Michael Poulsen έχει κάθε πάτημα για να συνεχίσει σε παρεμφερή ρότα, δίνοντας περισσότερο χώρο αυτήν τη φορά στις radio friendly στιγμές, σε σχέση με τις πιο σκληρές.
Το εναρκτήριο “The Devil’s Bleeding Crown” είναι ένα τυπικό Volbeat κομμάτι, από εκείνα που μας έχει συνηθίσει το group κι αγαπάμε, κάτι που αποδεικνύει και η επιτυχία που έχει ήδη. Το “Marie Leveau” λοξοκοιτάζει το “Pearl Hart”, ενώ το “For Evigt” (το γνωρίσαμε κι ως “The Bliss”) φέρνει στο νου το “Lola Montez” και παρότι στην εκδοχή του δίσκου το refrain είναι στα δανέζικα, εν τέλει δεν ξενίζει και σίγουρα αποτελεί highlight.
Σε πιο επικά (τρόπον τινά) μονοπάτια κινείται το “Gates to Babylon”, για να επιστρέψουμε στους mid tempo ρυθμούς με το “Let It Burn”. Ακολουθεί το “Black Rose” με τη συμμετοχή του Danko Jones, μιας από τις πιο “αλήτικες” στιγμές του album.
Όπως πάντα, οι Volbeat φροντίζουν να εμπεριέχουν διασκευές στις κυκλοφορίες τους, με το “Rebound” των Teenage Bottlerocket να αποτελεί την πρώτη, ενώ λίγο αργότερα ακολουθεί και το “Battleship Chains” των Georgia Satellites. Αμφότερες εξαιρετικά αποδοσμένες και με τον κλασικό εμβόλιμο Volbeat χαρακτήρα.
“Mary Jane Kelly” για τη συνέχεια, στα γνωστά ηχητικά πλαίσια του group και φτάνοντας αισίως στο ένατο κομμάτι του δίσκου, αναρωτιέσαι τι απέγινε η πιο metal χροιά της μπάντας. Εκεί σκάει το “Goodbye Forever”, σαν άλλο “Cape of Our Hero” κι επιβεβαιώνει πως ο Michael Poulsen έχει επιλέξει συγκεκριμένη οδό για το σχήμα του και για να είμαι ειλικρινής, δε με χαλάει καθόλου, κρίνοντας από το αποτέλεσμα.
Υπάρχει φυσικά και το “Seal the Deal”, το οποίο ανεβάζει τα γκάζια (όχι στα γνωστά Metallica-like πλαίσια) και γκρουβάρει, θυμίζοντας τις πιο μεταλιζέ εποχές της μπάντας. Συμπαθέστατο και το “You Will Know”, με το album να συνεχίζει να κινείται σε γνώριμα μουσικά πλαίσια. Επίλογος με το πιο heavy “The Loa’s Crossroad”, δείχνοντας πως το συγκρότημα διατηρεί την σπίθα κι επιλέγει μόνο του τον ηχητικό πυρήνα που θέλει να αποδίδει πλέον στις δουλειές του.
Όχι, δεν είναι ο δίσκος της χρονιάς, ούτε η καλύτερη στιγμή του συγκροτήματος. Το “Seal the Deal & Let’s Boogie” είναι metal με τον δικό του τρόπο, είναι groovy, είναι rockabilly και πάνω από όλα, είναι ευχάριστα προβλέψιμο. Οι Volbeat δείχνουν εναρμονισμένοι με αυτό που κάνουν, παρουσιάζοντας ένα σύνολο catchy συνθέσεων που θα αποτελέσουν ένα εξαιρετικό καλοκαιρινό άκουσμα.
860 
