Πείτε ό, τι θέλετε, αλλά το φετινό Rockwave, με άφησε ικανοποιημένο πλήρως. Βέβαια, δεν μπορείς να ευχαριστήσεις τους πάντες και δη εκείνους που ζητούν πάντα κάτι που δεν υπάρχει.
Η οργάνωση ήταν άψογη, οι ώρες εμφάνισης χωρίς αποκλίσεις και η διασκέδαση στη διαπασών.
Αφού φτάσαμε στη Μαλακάσα, περνώντας τα tourniquet ακούγαμε τους punk rockers Wish Upon A Star να δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, ιδρώνοντας σε μια γενικά ζεστή ατμόσφαιρα, αν και τα συννεφάκια που έκρυβαν τον βασιλιά Ήλιο, τους γλίτωσαν από ισχυρότερα εγκαύματα. Έμπειροι πλέον στη σκηνή, χωρίς να τους επηρεάζει η σκόρπια “διαδήλωση” ή η κουφόβραση, έπαιξαν με την ειλικρίνεια που τους διακατέχει κομμάτια από όλα τους τα album. Κινητικοί, εμφανώς χαρούμενοι που βρίσκονταν εκεί, έπαιξαν το μισάωρο τους, αποδεικνύοντας το πόσο έχει ανέβει το επίπεδο σε όλα τα ιδιώματα της rock, τελικά.
Όπου φύγει φύγει για να μεταφερθούμε από την Vibe Stage στην Terra Stage, όπου οι “χίπηδες” Whereswilder ξεκίνησαν αμέσως να παίζουν. Διαπίστωσα για μια ακόμη φορά πως είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα της χώρας, παίζοντας τον ήχο που εδραίωσαν οι Beatles, με μεγαλύτερο βάρος στις κιθάρες. Έχοντας τον προσωπικό τους ήχο από την αρχή της καριέρας τους και το εξαίσιο ντεμπούτο τους (review), σήκωσαν αρκετά κορμιά από το γρασίδι που στάθηκαν όρθια για να δουν από κοντά τι συμβαίνει με αυτούς τους τύπους.
Μετά από ένα λάθος συνεννόησης, μεταξύ φωτογράφων και τεχνικών, παραμείναμε στο ίδιο stage για να απολαύσουμε τους The Callas, οι οποίοι εκ πρώτης άποψης ακούγονταν σαν Black Angels χωρίς ναρκωτικά. Με μια αίσθηση garage που εξελίσσεται σε πιο απαλό alt rock, όταν η δεσποινίδα Χρυσάνθη (νέο μέλος σχετικά) τραγουδούσε έδινε μια διαφορετικότητα στην εμφάνιση τους. Αν εξαιρέσεις κάποια μικροπροβλήματα στο ήχο, το μισάωρο τους είχε μάλλον θετικό πρόσημο.
Δεν προλάβαμε να σηκώσουμε τους πισινούς μας από το χώμα, όπου ξαποστάσαμε λίγο και οι πρώτες νότες των Despite Everything ήδη ακούγονταν. Ηλεκτρισμένο punk rock, που ανέβασε την ενέργεια του πλήθους στο ζενίθ με ένα φοβερό stage performance, έχοντας και το νέο album τους “Trails” στις αποσκευές. Το Vibe Stage ιδανικός χώρος για τον παλμό της συγκεκριμένης ημέρας έδειχνε σαν καζάνι που έβραζε κι από παντού έβλεπες μόνο κεφάλια, σε αντίθεση με την αχανή άπλα της μεγάλης σκηνής που θα γέμιζε μόνο ο αείμνηστος Jimi Hendrix!
Terra Stage και πάλι, με τους Subways να προσπαθούν να αποδείξουν πως δεν είναι απλά η μπάντα που έγραψε το “Rock n Roll Queen” κι εν μέρει, εμένα με έπεισαν. Έπαιξαν τη μουσική τους με πάθος και δύναμη, ενώ ο frontman Billy Lunn προσπάθησε να μιλήσει κι ελληνικά κάνοντας αρκετό κόσμο να μειδιά. Ξεκίνησαν με το “Oh Yeah” κι ακολούθησαν αρκετά ακόμα από το ντεμπούτο τους, “Young For Eternity” (2005), το οποίο μονοπώλησε τη setlist τους. Παρουσίασαν βέβαια και κομμάτια από το περσινό ομώνυμο “The Subways” και τελείωσαν φυσικά, με το μεγάλο τους hit. Διασκεδάσαμε αρκετά με τους Subways στη σκηνή, προτού ανηφορίσουμε και πάλι στο rendezvous point δίπλα στο αγαπημένο μας πεύκο.
Ο κόσμος είχε πυκνώσει περιμένοντας τους Turbonegro να βγουν κι αρκετά στελέχη του τοπικού fan club ήταν έτοιμα για το party, παραταγμένα στην πρώτη γραμμή με τη σημαία με το πηλήκιο έμβλημα της μπάντας και τα χαρακτηριστικά jean jackets τους με τα ραφτά διακριτικά του club. Ξεκίνησαν με το πρόσφατο single τους, “Hot for Nietczhe”, μετέδωσαν παραφροσύνη στους από κάτω με μεγάλους τους ύμνους σαν τα “Are you Ready for some Darkness”, “City of Satan”, ενώ στο “All my friends are dead” άναψε και καπνογόνο.
Ντυμένοι σαν να είναι οι Village People του punk (Λιόντα, έκλεψα!) και τον Εuroboy να μοιάζει σαν να φοράει ξυλοπόδαρα, έκαψαν το πελεκούδι και ξεσήκωσαν τον κόσμο με παλιά και νέα κομμάτια, ενώ χαρά μου έδωσαν με το “Back to Dungaree High”, ενώ τελείωσαν με το σημαντικότερο τους τραγούδι, το “I got erection” αφήνοντας χαμόγελα και σκληρότητα στα εργαλεία μας (ε, να μη γράψουμε καμιά χαριτωμενιά;).
Η ώρα των Suede είχε φτάσει και ο κόσμος γρήγορα μαζεύτηκε και πάλι στο Terra Stage. Αφού ξύπνησαν από δεκαετή λήθαργο το 2013 και κυκλοφόρησαν το “Bloodsports”, ένα από τα μεγαλύτερα alternative ονόματα των 90s, οι Suede έδειξαν πως το πέρασμα του χρόνου δεν αφαίρεσε την τέχνη τους. Χωρίς να σταματάει να πηγαίνει πάνω κάτω, ο frontman τους Brett Anderson έδειξε πως γίνεται η δουλειά, ξεσηκώνοντας τον κόσμο, ενώ μαζί με τους συνεργάτες/ φίλους του, έπαιξαν κομμάτια από το ομώνυμο “Suede” του 1993, ως και το πρόσφατο “Night Visions”, περνώντας βέβαια κι από το μνημειώδες “Coming Up”.
“We Are the Pigs”, “She”, “Trash”, “Outsiders”, “Animal Nitrate”, “Everything Will Flow”, “Metal Mickey”, μια φοβερή εκτέλεση του “Can’t get enough”, το “She’s in Fashion” σε ακουστική μορφή και το party κορυφώθηκε στο “Beautiful Ones”, λίγο πριν ξαναβγουν για το encore με το “New Generation”. Φοβερή παρουσία από μια ιστορική μπάντα, setlist που δεν άφηνε χώρο για γκρίνιες και με ένα τρομερά καλό ήχο, τους Suede θα τους θυμόμαστε για πολύ καιρό και σίγουρα κάποιοι θα θελήσουν να τους ξαναδούν.
Το τοπίο πρασίνισε και η τραγιάσκα έγινε μέρος του, όταν ο κόσμος στριμώχτηκε μπροστά από τη Vibe Stage, οπού ένα ξέφρενο γλέντι θα λάμβανε χώρα, με τους celtic punks Dropkick Murphys να περιγράφουν την έννοια της ζωντανής εμφάνισης. Η σκηνή γέμισε μουσικούς και όργανα (ακορντεόν και banjo δεν βλέπουμε συχνά) και το “The boys are back” έκανε την αρχή. Πανδαιμόνιο μπροστά από τη σκηνή και μια μικρή χορευτική αρένα δημιουργήσαμε κάποιοι και μακρύτερα από τη σκηνή, για να χορέψουμε με κομματάρες σαν τα “Gang’s all here” και “Johnny I hardly knew ya”.
Οι πληγές στο κορμί μου και το πόσο ένιωθα τους στίχους του “Barroom Hero” είναι δύσκολο να το περιγράψω, απλά να σας πω πως θα πονούσα λιγότερο αν έπαιζα σε τελικό του Six Nations (ράγκμπι). “But now he fights and looses got all the bruises…” με τους Dropkick Murphys να φαντάζουν οι a priori ηγέτες του φεστιβάλ και με τα “Warrior’s Code”, “Fields of Athenry” και “Going out in Style”, ικανοποίησαν πιστεύω κάθε παρευρισκόμενο. Μεγάλη στιγμή, όπως είναι λογικό το “Rose Tattoo” που τους έκανε ευρύτερα γνωστούς στη χώρα μας κι έπειτα από το “State of Massachussets”, τα μάτια μου δε λειτουργούσαν παράλληλα με τον εγκέφαλο.
Εκστασιασμένος καθαρά και δεν το κρύβω, σχεδόν κράτησα τις φωνητικές μου χορδές στις χούφτες στο “Kiss Me I’m Shitfaced”, ενώ κόσμος ανέβαινε στην σκηνή ανά δεκάδες (γυναίκες θυμάμαι πολλές). Όταν ακούστηκε το “I’m shipping up to Boston” και με το stage γεμάτο θεατές, βρέθηκα σε δευτερόλεπτα στο κάγκελο κι έσφιξα όλο χαρά τον υπέρ του δέοντος φιλικό, μπασίστα και τραγουδιστή τους, Ken Casey, ενώ κρατώ σαν φυλακτό την υπόσχεση τους πως θα ξαναγυρίσουν.
Φοβερή εμφάνιση που τράβηξε το ενδιαφέρον όλων, τσάκισε εμάς που περιμέναμε τόσα χρόνια και απέδειξε πως το σούσουρο γύρω από το όνομα τους, δεν είναι τυχαίο. Τώρα θέλουμε και Social Distortion!
Ιδρωμένος, άλλαξα και πάλι μπλούζα, η οποία ήταν καλυμμένη από τα ξερόχορτα του Terravibe (2 μέρες μετά ακόμα τα βρίσκω παντού) ακολούθησα ζαλισμένος το κάλεσμα των The Last Shadow Puppets. Έχοντας στις τάξεις τους δύο μοναδικούς μουσικούς, τους Alex Turner και Miles Kane, το μόνο σίγουρο θα ήταν πως θα δούμε κάνει καλλιτεχνικά άρτιο. Ο ήχος και πάλι υπέροχος και η μπάντα κατάφερε να ρίξει το ρυθμό και την ένταση και να φέρει το ρομάντζο και την ηρεμία στο χώρο.
Οι οθόνες αριστερά και δεξιά, βοηθούσαν πολύ όλους μας στο να παρακολουθούμε πιο προσεκτικά το τι γινόταν πάνω στη σκηνή. Κι αυτό γιατί εκτός από την μπάντα υπήρχε και μια μίνι ορχήστρα εγχόρδων, που έκανε τη μουσική των LSP πιο ελκυστική. Παίζοντας, όπως είναι φυσικό, από τα δυο μοναδικά τους album, με την πλάστιγγα να γέρνει λίγο παραπάνω στο καινούργιο, “Everything you’ve come to expect” (review), έκαναν την είσοδο τους διασκευάζοντας πανέμορφα το “I want you (She’s so heavy)” των Beatles.
Στην πορεία παρουσίασαν όλα τα singles τους, ενώ μέχρι το τέλος του σετ είχαν παίξει σχεδόν όλο το νέο album, με μεγάλο highlight το κομμάτι που τους καθιέρωσε, το “Standing next to me”. H χημεία των δύο μουσικών ήταν εκείνο το πράγμα που σε έκανε να παρακολουθείς κι αν δεν είχε προηγηθεί το υπερθέαμα των Dropkick, θα μιλούσαμε αλλιώς. Στο encore τα πράγματα πήραν άλλοι τροπή, αφού ακούστηκε το “505” των Arctic Monkeys και γέννησε μεγαλύτερη επιθυμία στους Έλληνες για να δουν κι εκείνη την πλευρά του Alex Turner, ο οποίος είναι πλέον ένας ολοκληρωμένος performer.
Λίγο πριν φύγουν από τη σκηνή, διασκεύασαν υπέροχα το “Is this what you wanted” του μοναδικού Καναδού τροβαδούρου, Leonard Cohen κι έκλεισαν το φεστιβάλ με το “Meeting Place”.
Σίγουρα, ένα από τα πιο όμορφα Rockwave των τελευταίων χρόνων και πλέον έχει αρχίσει να ξανακερδίζει τη χαμένη του αίγλη. Πάντοτε όμως εμείς θα ζητάμε περισσότερα… την γκρίνια δεν μπορείς να την αφαιρέσεις!
photos: Cristina Alossi
632 
