Ένα από τα καλά πειραματικά σχήματα της Φινλανδίας είναι και οι Fear Of Domination που με το τέταρτο full length τους “Atlas” το οποίο κυκλοφόρησαν πρόσφατα δείχνουν ότι τείνουν να εξελιχθούν σε ένα νέο hot όνομα στο χώρο του εντελώς εκμοντερνισμένου metal.
Ένας δίσκος που μου έφερε στο μυαλό ένα εύγευστο μίγμα του doom / death με τον νέο core / industrial ήχο, μια μελωδική σύμπραξη ρεφρενάτου μοντέρνου metal με τεχνοτροπτικούς ελιγμούς που συνάντησα κυρίως σε μπάντες φουτουριστικού, soundtrackικού χαρακτήρα υπό τέλειο ήχο.
Πάρα πολύ καλή εισαγωγή με το “Misery”, συνέχεια με το “Divided” και το εξαιρετικό “Primordial” (συνηγορώ πλήρως για την πολλαπλή χρήση των πλήκτρων, αν και προσωπική μου άποψη – αν υποθετικώς λυκανθρώπιζα ως παραγωγός – είναι ότι θα μπορούσαν να είναι και λιγότερα, αλλά κι αυτό είναι θέμα ηχητικής αισθητικής του συγκροτήματος και δεν μου πέφτει κανένας λόγος επ ‘αυτού, απλά κάνω τη σκέψη πως θα μπορούσε να είναι και βαρύτερο, προϊόν προσωπικής λόξας αυτή η παρατήρηση και επ ουδενί δεν έχει να κάνει με την θετικότατης προσήμανσης συνθετική οπτική της μπάντας), από την αρχή αυτό το album έχει κάτι που σε κάνει να το συμπαθήσεις.
Με την αναφορά στην πολλαπλή χρήση των πλήκτρων δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να υποβαθμίσω τον μεταλλικό χαρακτήρα του album, μιας και η κιθαριστική δουλειά των Johannes Niemi και Jan-Erik Kari είναι το λιγότερο εντυπωσιακή. Πολύ όμορφα riffs (στα θεατρικά – μέχρι και Arcturus μου θύμισαν – “Colossus” και “Atlas”), αρτίστικα μελωδικά solos ( “El Toro”, “Carnival Apocalypse”), έξοχη ενορχήστρωση σε σχέση με τον πληκτροφόρο ορίζοντα του Lasse Raelahti και γενικά επικρατεί μια διάσπαρτη progressive αισθητική, με τη συνοδεία ενός ακριβέστατου ρυθμικού διδύμου.
Το “Atlas” των Fear Of Domination είναι μεν ηχητικά συμβατό με τη σύγχρονη πλευρά του mainstream metal αλλά μουσικά έχει ένα πλήθος πανέμορφων στοιχείων να επιδείξει. Είναι αξιομνημόνευτο, δεν το λες και άκρως ψυχαγωγικό άκουσμα καθώς απαιτεί την προσοχή σου (η ροή του φέρνει προς θεατρικό έργο και υπάρχει μια αδιόρατη ελλοχεύουσα ποιητικότητα παντού) αλλά συνάμα έχει dance floor αισθητικές (“Adrenaline”, “Final Transmission”) στα ρεφρέν του Saku Solin κυρίως (ο οποίος θα έλεγα ότι θέλει προπονησούλα στην προφορά του στα καθαρά φωνητικά, ενώ στα growls είναι εξαιρετικά δυνατός, βαθύς, πάρα πολύ καλός, αντιπροσωπεύει απολύτως το background των συνεργατών του), έχει headbanging χαρακτήρα δηλώνοντας την ευθαρσώς metal αισθητική του, πιασάρικες μελωδίες και παίρνει τον τίτλο ενός αξιοπρεπέστατου δίσκου.
Προσωπικά την βρήκα μια αυθεντικότατη πρόταση σε σχέση με ό,τι κυκλοφορεί στο χώρο του prog / goth, οι φινλανδοί μπορούν να αισθάνονται άνετα με τη δημιουργία τους, το υλικό τους είναι εξαιρετικό και απευθύνεται σε ευρύτατο ακροατήριο. Σίγουρα πολύ καλύτερο από το πρόσφατο νέο album των συμπατριωτών τους Omnium Gatherum με τους οποίους συγγενεύουν αρκετά, αλλά σε αυτή τη χρονική στιγμή, μάλλον τους ξεπέρασαν. Μου άρεσε το “Atlas”. Πολύ.
663 
