Άλλη μια ιστορικότατη μπάντα επανέρχεται δισκογραφικά.
Η αναφορά για τους Death Angel, ένα από τα πιο αυθεντικά σύνολα που ανέδειξε το U.S. metal, όντας σχήμα εκ των βασικών συντελεστών αυτού που έμεινε στην ιστορία ως “Bay Area thrash metal”, οι οποίοι τρία χρόνια μετά το πολύ καλό “The Dream Calls for Blood” κυκλοφόρησαν πριν λίγες ημέρες το νέο τους album “The Evil Divide”.
Οι Death Angel αποστασιοποιήθηκαν εξ αρχής από το δεδομένο ωμό, άτεχνο, tapa tupa or die thrash (αν και λατρεμένο και σε αυτή τη μορφή, μην τρελαθούμε) που επικρατούσε στην απαρχή του ιδιώματος, παρουσιάζοντας πάντα ένα προοδευτικό πνεύμα, δείγμα και των τεχνικών δυνατοτήτων άπαντων των μελών που πέρασαν από τα εκάστοτε line ups αλλά και της συνθετικής τόλμης που ήταν αναπόσπαστη συνιστώσα του πνεύματος αυτής της μπάντας. Αυτό δεν άλλαξε σε όλη την πορεία τους. Και εξ αρχής να σου δηλώσω ότι δεν θα αλλάξει ούτε τώρα με το νέο album “The Evil Divide”, ένα σύνολο τραγουδιών, άξιο συγχαρητηρίων.
Για μια ακόμη φορά οι Death Angel προσφέρουν ένα πολυσχιδές thrash metal album που δεν φοβάται να heavy metalίσει the old fakkin’ way (κατά τρόπο ανάλογο με το συνθετικό σήμερα – καλά, ίσως και το πολύ πρόσφατο χθες – των Flotsam & Jetsam), με τέλεια, καθαρότατη παραγωγή, αψεγάδιαστες εκτελέσεις, σεβόμενο το ένδοξο παρελθόν αλλά παράλληλα απόλυτα εναρμονισμένο με το παρόν και το μέλλον του ύφους.
Από το πρώτο riff κιόλας του “The Moth”, οι αμερικανοί ξεχύνουν το τεχνικό thrash τους εισάγοντάς σε άμεσα στο γενικότερο κλίμα, κάτι που συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Η μπάντα ακούγεται πολύ εφευρετική, έχει πανέξυπνες ιδέες και το υλικό του δίσκου (με μερικά καθαρά Death Angelικά , φουριόζικα τραγούδια όπως τα “Father of Lies”, “Hell to Pay”, “Hatred United/United Hate”, “The Electric Cell”) είναι πλήρως αναγνωρίσιμο σε σχέση με τις βασικές δομικές σταθερές της μουσικής που και οι ίδιοι λίγο-πολύ όρισαν μαζί με τα καλόπαιδα των Metallica, των Megadeth, των Slayer και των υπόλοιπων γνωστών και μη εξαιρετέων.
Δυσθεώρητη απόδοση από τον μπασίστα Damien Sisson που μαζί με τον drummer Will Carroll (προσκυνώ!) στολίζουν ρυθμικά το album, εκτυφλωτική κιθαριστική δουλειά από τους Rob Cavestany (ιδρυτικό μέλος των Death Angel) και Ted Aguilar, παιχταράδες που παραδίδουν μαθήματα ρυθμικής riffολογίας και σολιστικώς σε σαγηνεύουν με τη γλύκα τους ενώ τα ιντερλουδιακά μέρη που αναδύονται εδώ κι εκεί – σήμα κατατεθέν κατά κάποιο τρόπο της τεχνοτροπίας των DA, είναι ευφυώς τοποθετημένα στη ροή του δίσκου δίνοντας ανάσες. Όσο για τον Mark Osegueda, έχω να πω πως ήταν και είναι ένας άριστος τραγουδιστής, καθαρός αλλά πολύ δυνατός, σκληρός, οργισμένος και ωριμότατος εκφραστικά, άψογος. Και επίσης πραγματικά λάτρεψα τα διάσπαρτα back χουλιγκανικά φωνητικά στα ρεφρέν των εξαιρετικών τραγουδιών που συνέθεσαν οι σπουδαίοι αυτοί μουσικοί.
Αισθάνομαι άκρως ικανοποιημένος από το ποιοτικό επίπεδο του “The Evil Divide”, οι Death Angel δεν ήταν ποτέ μια τυχαία μπάντα και απλά το αποδεικνύουν για άλλη μια φορά. Υπάρχουν υψηλότατες καλλιτεχνικές στιγμές (“Lost”, “It Can’t Be This”,“Breakaway”, “Let the Pieces Fall” ενώ η έκπληξη για μένα ακούει στο όνομα “Wasteland”, ένα bonus track που εκπλήσσει με τη διαφοροποίηση του σε σχέση με οτιδήποτε έχουν ηχογραφήσει οι Death Angel, ένα straight gothic τραγούδι ύψιστης ομορφιάς), κορυφές απεριχαράκωτου σύγχρονου αλλά πάντα σκληρού metal μέσα στα intellectual πλαίσια που ανέκαθεν κινούταν η μπάντα και δεν νομίζω να αφήσει κάποιον ανικανοποίητο.
Εν τέλει: Θαυμάσιο σύγχρονο προοδευτικό thrash με κρεμασμένο χαϊμαλί το υπερήφανο παρελθόν. Διπλής χρήσεως. Ψυχαγωγείσαι και οξύνεις και το νου. Με προδιαγραφές κορυφαίου στο είδος για τη χρονιά που διανύουμε. Υπόκλισις.
642 
