Ξέρεις ότι το καλοκαίρι μπήκε επισήμως όταν ξεκινούν τα open-air μουσικά φεστιβάλ. Έτσι, η πρώτη μέρα του πρώτου Release Festival κήρυξε την έναρξη του καλοκαιριού με τον καλύτερο πιθανό τρόπο.
Αυτό που συνέδεε τους καλλιτέχνες που εμφανίζονταν το βράδυ της 1ης Ιουνίου ήταν το folk στοιχείο στον ήχο και οι ρυθμικά ήπιοι τόνοι. Προσωπικά, θα ήθελα και μία πιο ζωηρή εναλλαγή για να σπάει λίγο η μονοτονία του συνεχούς mid-tempo μοτίβου, αλλά, έστω κι έτσι, η βραδιά στέφτηκε με επιτυχία, με τους περισσότερους καλλιτέχνες να μας ικανοποιούν πλήρως με την εμφάνισή τους, με τον κόσμο να δίνει δυναμικό παρών (πρέπει να ‘ταν 5-6 χιλιάδες), και τη διοργάνωση να είναι σε όλα της άψογη, με τα ωράρια να τηρούνται με απόλυτη συνέπεια.
Στις 17.10 ο Moa Bones (Δημήτρης Αρώνης) βγήκε στη σκηνή, μόνος με την κιθάρα του. Κι ενώ η μουσική του, με επιρροές από την αμερικανική country, ταίριαζε περίφημα με την τεμπέλικη διάθεση του καυτού πρωτομηνιάτικου απογεύματος, θεωρώ ότι θα έπρεπε να είχε μπει πιο μετά στο πρόγραμμα, ώστε να τον απολάμβαναν περισσότερα ζευγάρια μάτια και αυτιά.
Ωστόσο, ο Moa Bones ανέλαβε τον δύσκολο ρόλο ν’ ανοίξει το φεστιβάλ με ευδιαθεσία και χαρά κι έδωσε μια πάρα πολύ καλή εμφάνιση. Έπαιξε κομμάτια από τον δεύτερο δίσκο του “Spun” προσθέτοντας ενίοτε beat με την μπότα ή έξτρα μελωδία με τη φυσαρμόνικά του, καθώς και μια ωραιότατη διασκευή του “Pictures of You” των Cure. Ομιλητικότατος καθ’ όλη τη διάρκεια του μισάωρου σετ του, βρισκόταν συνεχώς σε επαφή με το ολιγάριθμο κοινό, ευχαριστώντας και παινεύοντάς το συχνά, κι εκφράζοντας τη χαρά του που συμμετέχει στο πρώτο Release Festival.
Moa Bones setlist
The Journey
Wake up
Once Upon a Time
Take It All Away
Pictures of You (The Cure cover)
Hey
Στις 6 ακριβώς τη σκυτάλη παίρνει η Ειρήνη Σκυλακάκη, εντυπωσιακά πλαισιωμένη από εξαμελή μπάντα που αποτελούνταν από βιολί, κοντραμπάσο, τύμπανα, πλήκτρα, κιθάρες και άλλα έγχορδα (βλ.μαντολίνο). Το κοινό –λιγοστό ακόμη– τη δέχτηκε με θέρμη, κυρίως στα χιτ της “Absence” και “Tonight”. Δυστυχώς όμως, παρά την προσπάθεια και την ψαρωτική ενορχήστρωση, η Ειρήνη Σκυλακάκη δεν κατάφερε να κερδίσει εντυπώσεις. Υπέρ το δέον συνεσταλμένη και τρακαρισμένη, αμήχανη και σφιγμένη, δεν μπόρεσε να απογειώσει τα κομμάτια της. Η επικοινωνία με το κοινό ήταν μηδαμινή ενώ η φωνή της ήταν μάλλον σε κακή φόρμα λόγω στρες (καλοπροαίρετα, το αποδίδουμε εκεί).
Έπαιξε κομμάτια και από τα δύο της άλμπουμ (“Wrong Direction” και “Before Dawn”), όλα σε indie folk ύφος: συμπαθητικές “εύκολες” μελωδίες, που περνούν και δεν ακουμπούν ιδιαίτερα. Tέλος, η διασκευή του “Guns of Brixton” προσωπικά με τάραξε κάπως. Είναι ίσως καθαρά θέμα γούστου, αλλά η εισαγωγή με το βιολί που παρέπεμπε σε ελληνικό πανηγύρι και η μίξη του με νησιώτικο τραγούδι στα μέσα του κομματιού μ’ έκαναν να σκεφτώ καταρχάς ότι αυτή η μόδα με το πάντρεμα ελληνικής παραδοσιακής μουσικής με ό,τι βρούμε μπροστά μας θέλει μέτρο κι εξαιρετική προσοχή και δεύτερον, ότι ίσως η επιλογή της Σκυλακάκη για το εν λόγω φεστιβάλ δεν ήταν η καταλληλότερη.
Irene Skylakaki setlist
Dawn
Absence
Wrong
Alas I Cannot Swim (Laura Marling cover)
Clock
Naked Feeling
In the Light
Tonight
Guns of Brixton (The Clash cover)
Tame My Mind
Μετά το 40λεπτο σετ της Σκυλακάκη, σειρά έχει ο καταπληκτικός κύριος Cass McCombs που βγήκε στις 19.10. Μετρά 13 χρόνια πορείας και επτά προσωπικά άλμπουμ (φέτος κυκλοφόρησε και το ντεμπούτο του ως μέλος των Skiffle Players) και είναι ένας από τους αξιόλογους εκφραστές της αμερικανικής folk, την οποία συνδυάζει με ψυχεδελική ροκ, alt-country αλλά και soul.
Κουλ και αεράτος, έπαιξε συνοδευόμενος από την μπάντα του (τύμπανα, μπάσο και πλήκτρα) αρκετά κομμάτια από τον δίσκο του “Big Wheel and Others”, ένα από το άλμπουμ “Catacombs” (“Dreams-Come-True-Girl”) και φύλαξε για κλείσιμο το ατμοσφαιρικό “County Line” από το “Wit’s End”. Δεν έλειψαν κομμάτια από την επερχόμενη κυκλοφορία του τον Αύγουστο του 2016 “Mangy Love”, όπως τα ήδη γνωστά “Opposite House” και “Bum Bum Bum”.
Το σχήμα του McCombs αφηνόταν να τζαμάρει στα περισσότερα κομμάτια και ο κόσμος από κάτω, που απ’ τη μέση του σετ και μετά ολοένα και πύκνωνε, φαινόταν να απολαμβάνει αυτή τη χαλαρωτική αύρα που μετέδιδαν. Η μία ώρα που διήρκησε το σετ αρκούσε για να μας πείσει για την αξία του.
Cass McCombs setlist
Big Wheel
Bum Bum Bum
Name Written In Water
Opposite House
Dreams-Come-True-Girl
(new)?
(new)?
Morning Star
Home On the Range
County Line
Στις 20.50 ήρθε η ώρα των Daughter, της θετικής έκπληξης της βραδιάς, και ο ενθουσιασμός του κοινού έχει πλέον κλιμακωθεί. Ξεκινούν δυναμικά με το “How” από τον σχετικά πρόσφατο δίσκο τους “Not To Disappear” και από τότε και στο εξής οι εκδηλώσεις αγάπης από το κοινό εκφράζονται με κάθε ευκαιρία, με χειροκροτήματα, στριγγλιές και σποραδικές δηλώσεις τύπου “We love you”. Η γλυκύτατη Elena Tonra, ιδιαίτερα σεμνή παρουσία που σε μαγνητίζει όμως με τη ζεστή και στιβαρή φωνή της και το κομψό, ντελικάτο παρουσιαστικό της , ευχαριστούσε γελώντας κολακευμένα, σαν να μην περίμενε μια τέτοια απήχηση από το ελληνικό κοινό.
Οι Daughter αντέμειψαν πλήρως τους οπαδούς τους, παρουσιάζοντας κομμάτια και από τους δύο δίσκους τους (με έμφαση στον δεύτερο) σε πιο δυναμική εκδοχή, με τον κιθαρίστα Igor Haefeli να κλεβει την παράσταση με την ενέργειά του επί σκηνής. Οι ρυθμοί κάπως ανέβηκαν με το “semi-fun” κομμμάτι τους (όπως το χαρακτήρισε ο Igor) “No Care”, μετά επέστρεψαν σε “very sad sad things” (“Shallows”, “Smother” και “New Ways”). Για το τέλος φύλαξαν το πολυαγαπημένο του κοινού “Youth” και το πιο ζωηρό “Fossa”, κλείνοντας έτσι το 65λεπτο χορταστικό σετ τους.
Daughter setlist
How
Tomorrow
Numbers
Alone / With You
Human
Doing the Right Thing
No Care
Shallows
Smother
New Ways
Youth
Fossa
Και φτάνουμε αισίως στην ώρα των headliners της βραδιάς, του Zach Condon και της παρέας του, τους Beirut. Εννέα χρόνια μετά την προηγούμενη επίσκεψή τους στη χώρα μας και με 4 άλμπουμ στο ενεργητικό τους, οι Beirut είναι και πάλι εδώ για να μοιραστούν μαζί μας τη γλυκιά νοσταλγία του ιδιαίτερου indie/balkan folk ήχου τους. Στις 22.30 το σχήμα παρατάσσεται στη σκηνή με μπροστάρηδες τον τρομπετίστα, τον τρομπονίστα, και τον Condon στη μέση, με την όμορφη, μελωδική φωνή του, πότε να παίζει κι αυτός τρομπέτα, πότε το ukulele του. Ως θετικά στοιχεία κρατώ επίσης τις ωραίες δεύτερες φωνές και τη χρήση των πλήκτρων.
Υπήρχε αντιπροσώπευση από όλα τα άλμπουμ τους, με το τελευταίο “No No No” να έχει την τιμήτική του και το “The Flying Club Cup” να αδικείται κάπως, αφού περιορίστηκαν μόνο στο υπέροχο “Nantes” και το “In the Mausoleum”, που το φύλαξαν για το τέλος. Σε γενικές γραμμές, η εμφάνισή τους ήταν απολαυστική και χορταστικότατη, αφού κράτησε σχεδόν μιάμιση ώρα. Το μόνο που θα μπορούσα να τους προσάψω είναι ότι τους βρήκα κάπως άνευρους, γεγονός πιθανώς μοιραία αναπόφευκτο, καθώς η μουσική τους κινείται γενικά σε mid-tempo ρυθμούς. Ευτυχώς, εκεί προς το τέλος που είχαμε αρχίσει να κουραζόμαστε, μας επιφύλασσαν το Serbian Cocek και το Gulag Orkestar, δύο καθαρά balkan κομμάτια, που έκαναν τα αίματα κάπως ν΄ανάψουν. Όπως και να ‘χει, οι Beirut ικανοποίησαν απόλυτα τις χιλιάδες κόσμου που, επί της ουσίας, για χάρη τους μαζεύτηκαν στην πλατεία Νερού και τους χάρισαν μια καταπληκτική βραδιά.
Beirut setlist
Scenic World/ As Needed/ Perth/ East Harlem/ Santa Fe/ The Akara/ No No No/ Postcards From Italy/ The Peacock/ Fener/ The Rip Tide/ The Shrew/ My Night With the Prostitute From Marseille/ So Allowed/ After the Curtain/ Nantes/ Pacheco/ Serbian Cocek (A Hawk and a Hawksaw and the Hun Hangár Ensemble cover)/ The Gulag Orkestar/ In the Mausoleum
Photos: Αναστασία Βερτεούρη
681 
