Μετά από 3 σχεδόν χρόνια αναμονής, οι εκ της Πάτρας ορμώμενοι Void Droid, έχοντας δώσει μία πρώτη γεύση του τι μπορούν να κάνουν μουσικά μέσω του demo τους, κάνουν πολύ δυνατό μπαμ στη μουσική κοινότητα της χώρας μας με ένα πολύ σωστό concept album.
To μάτι πέφτει αστραπιαία στο πάρα πολύ άρτιο εξώφυλλο στο οποίο φαίνονται ένας-ένας οι χαρακτήρες που περιγράφονται στα κομμάτια. Στη συνέχεια, κι ενώ ακούσεις μια φορά όλο το δίσκο, εντύπωση προκαλεί η άριστη παραγωγή. Οι κιθάρες ακούγονται πεντακάθαρα, το μπάσο βρίσκεται ακριβώς εκεί που πρέπει, όπως και τα ντραμς, ενώ η φωνή ξεχωρίζει χωρίς να καλύπτει ή να καλύπτεται από κάποιο όργανο. Βασικά μιλάμε για παραγωγάρα με τα όλα της.
Το πρώτο μουσικά κομμάτι του δίσκου, το “Flying Jesus”, χαρακτηρίζεται από το ατελείωτο riffing, τα γκαζωμένα φωνητικά κι από σποραδικά ξεσπάσματα. Επόμενο έρχεται το “Praying Mantis”, πόνημα που όσοι παρακολουθούν την μπάντα θα το θυμούνται από το demo. Κι εδώ τα riff έρχονται απανωτά, τα ντραμς με το μπάσο εκτελούν άψογα το ρυθμικό τους κομμάτι και η φωνή είναι λες και έχει βγει από άλλο πλανήτη. Ωστόσο, να πω και την μαύρη αλήθεια, προτιμώ την έκδοση του demo καθώς μου έβγαζε περισσότερη “βρωμιά” και southern-ίλα , χωρίς ωστόσο να το υποβιβάζω.
Την σκυτάλη παίρνει το “The Watermarker” μια σύνθεση σαφώς πιο σκληρή. Τα γκαζιάρικα φωνητικά διαδέχονται καθαρά, η γκρούβα ρέει άφθονη και οι σωστές δόσεις αρμονικών στην κιθάρα το απογειώνουν. Το “Chameleon White”, είναι ίσως και το πιο χαλαρό κομμάτι, από άποψη έντασης, του άλμπουμ, με ωραία μελωδική κιθάρα/φωνητικά και χαμηλό επιβλητικό τέμπο. Στην πορεία το “Kua Fu” συνεχίζει στον ίδιο δρόμο που χάραξαν οι προκάτοχοι του, με το “Jack in a Box” να το διαδέχεται. Το κομμάτι αποτελεί ίσως το highlight του δίσκου. Από που να το πιάσεις και που να το αφήσεις… Άγριο κοπάνημα από την αρχή του, φωνητικά γρεζιάρικα, κιθάρες που εξαπολύουν riff, τύμπανα που ξεφεύγουν ώρες ώρες από το αυστηρά ρυθμικό τους σκέλος, δίνοντας το δικούς τους χαρακτήρα στη σύνθεση και και και και… Γενικά κάντε έναν κόπο και ακούστε το γιατί το γράψιμο δεν έχει τέλος!
Επόμενο είναι το “Martian Architect”, τραγούδι πιο σκοτεινό σχεδόν doom-ίζον, που αν απομονώσεις τα φωνητικά άνετα θα μπορούσε να αποτελεί μία post-metal σύνθεση. Λίγο πριν το τέλος συναντάται το “Mokujin”. Πρόκειται ίσως για το πιο αδιάφορο του άλμπουμ, καθώς ακολουθεί μία πεπατημένη οδό που συνθετικά δεν διαφοροποιείται από τα πονήματα άλλων μπαντών του είδους (ή τουλάχιστον έτσι το βιώνω εγώ, ο κομπλεξικός). Τελευταίο σκάει σαν δυναμίτης το “ Stray Dog Rolly”. Κομμάτι καθαρά επηρεασμένο από την grunge σκηνή με υπέροχο riffing και κιθαριστικά σόλο και ίσως το ιδανικό για το κλείσιμο του δίσκου.
Εν κατακλείδι μιλάμε για ένα πάρα πολύ δυνατό άλμπουμ που δικαιολογεί απόλυτα το hype των Droid! Το δισκάκι δεν εμφανίζει γενικά κοιλιά, με τον πήχη να τίθεται πολύ ψηλά. Περιμένω να τους δω live μιας και έχουν την φήμη μπάντας που είναι φτιαγμένη αυτό.
697 
