Οι γερμανοί Suidakra του Arkadius “Akki” Antonik, είναι γέννημα θρέμμα της 90’s ευρωπαϊκής μελωδικής death metal σκηνής, μια μπάντα με συχνότατη δισκογραφική παρουσία (το “Realms Of Odoric” είναι το 12ο full length μιας πορείας που ξεκίνησε το 1997) η οποία εκπροσωπεί εκείνη την τάση του death metal που δέχεται με ανοιχτές αγκάλες πολλές folk επιρροές, που θα τις συναντούσες ίσως κυρίως σε σκανδιναβικές δουλειές.
Μια από τις μπάντες που δεν αντιλήφθηκα ποτέ να θεωρήθηκαν μεγάλο όνομα, γεγονός ίσως άδικο μιας και είχαν μερικές αριστουργηματικές στιγμές στην καριέρα τους (όπως τα εξαιρετικά “Lays from Afar”και “Caledonia” albums). Ε λοιπόν, αυτή είναι η τρίτη και φαρμακερή. Γιατί το “Realms Of Odoric” είναι αριστουργηματικό. Και θα σου εξηγήσω (θα προσπαθήσω τουλάχιστον) τι εννοώ.
Με το νέο τους album δεν παρεκκλίνουν μεν της σταθερής τεχνοτροπίας τους, δηλαδή το επικό βαρύ doom / death μελωδικό τους metal, με πολλές συγγένειες με τους Amon Amarth ή τους Equilibrium. Μέσα στα ατού του νέου album συμπεριλαμβάνεται και η περίτεχνη χρήση των όποιων ιντερλουδιακών / folk ή συμφωνικών στοιχείων (όπως στο soundtrackικό επίλογο “Cimbric Requiem”, σπουδαία σύνθεση) αλλά οι Suidakra ηχούν για πρώτη φορά τόσο σαφείς, έχοντας τα φόντα να κερδίσουν το στοίχημα μιας μεγαλύτερης αναγνωρισιμότητας. Με το χέρι στην καρδιά, την αξίζουν πέρα για πέρα.
Ο δίσκος μπορεί να θεωρηθεί ολόκληρος ως highlight, ουσιαστικά δεν βρήκα ούτε ένα δευτερόλεπτο που να είναι περιττό, με κάποιες πραγματικά φοβερές στιγμές όπως τα πανέμορφα “Undaunted” και “Braving The End” με τα φωνητικά της Tina Stabel ή τα καταπληκτικά “Pictish Pride” και “On Roads To Ruin” που παραπέμπουν στους μεγάλους Elvenking (θα ακούσεις και στο μέλλον πολλά δείγματα που θα δείχνουν την επιδραστικότητα των Ιταλών νεοηρώων της σύγχρονης power metal κοινωνίας, είμαι σίγουρος). Επίσης σπουδαίες στιγμές είναι το μεταξύ Rammstein και Amon Amarth “Lion Of Darcania”, το “One Against The Tide” με την υμνική, πολεμοχαρή αίσθηση του, το θεατρικό δοκιμιάκι “Dark Revelations”, το “The Serpent Within” και το “The Hunter’s Horde” (που μου έφερε στο νου μέχρι και Rotting Christ) με το έξοχο solo του.
Ευφάνταστη μελωδική death / unfloric power riffολoγία και λάγνα, heavy metal solιστική διάθεση από τον Marius “Jussi” Pesch (κιθάρες), συμπαγής αίσθηση στο backround από τους Tim Siebrecht (μπάσο) και Lars Wehner (drums) και δυσθεώρητη απόδοση από τον “mainman” Arkadius, είτε στα φωνητικά του καθήκοντα, είτε στις συμφωνικές ατμόσφαιρες που δημιουργεί.
Τι άλλο να προσθέσω; Οι Suidakra με εντυπωσίασαν. Το “Realms Of Odoric” είναι ένας αρτιστικά φτιαγμένος metal δίσκος επικών διαθέσεων, με κινηματογραφική ροή, πολύ καλή παραγωγή, μεράκι και έμπνευση, άπλετη έμπνευση. Δεν βλέπω κάτι αντάξιο στην κατηγορία του, το νέο album των γερμανών είναι σίγουρα απείρως καλύτερο από την τελευταία δουλειά των (ίσως) μεντόρων τους Amon Amarth (που βέβαια τους ανήκει ένα μεγάλο ποσοστό από τη συνθετική οδό, ως επιρροή, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο) και ήδη ηχεί στα αυτιά μου “κλασσικό”. Ειδικά κάτι τύποι που ξέρω, μικροζυθοποιοί και κοινοί μεταλλομπεκρήδες κυρίως, στα μέρη που κατά το παρελθόν έφαγαν τον ένδοξο Σακαφλιά, ενδέχεται να αφρίσουν από τις γκαύλες. Ασυζητητί στα top της χρονιάς.
671 
