Αυτό θα πει φίλε ηχητική σφαλιάρα.
Μια επαναφορά από ένα τριμελές σχήμα μουσικών, που αν δημιούργησε ελπίδες με το προ τριετίας debut της, “Bring Out Your Dead ”, με το νέο album της “No light” θα κάνει πολλά αυτιά, οπίσθια, καρδιές και εγκεφάλους να ματώσουν.
Το φρέσκο υλικό των αθηναίων AmongRuins με απλά λόγια, χαρακτηρίζεται ως μελωδικό, πλήρως heavy metalικών καταβολών αλλά βαρβαρότατο death metal, απόλυτης ομοιογένειας σε σχέση με το παρελθόν και το παρόν του ύφους, σεβόμενο τις θρυλικές σταθερές πάνω στις οποίες βασίστηκε. Μια απίθανη όσο και αριστουργηματική σύζευξη των Iron Maiden με το σκανδιναβικό death metal των Dark Tranquillity / Αt The Gates, Amon Amarth ή σε σημεία και των εγχώριων ηρώων μας (οι γνωστοί, μην τα ξαναλέμε, γουί αρ ολ γκρικς άλλωστε!), υπό έναν καθαρότατο ήχο (μηδενικής χρήσεως fx), ένα σύνολο τραγουδιών που πατάει μεν σε σταθερά όσο και οικεία πεδία, αλλά με υψηλά επίπεδα αυτόφωτης προσωπικότητας, καταφέρνοντας να φτιάξουν έναν σπουδαίο, άκρως φιλόδοξο δίσκο.
Υπάρχουν ύμνοι όπως τα “Love for Βruises (Run ’em and Fuck ’em)”, “Beneath the Waves”, “Bury the Ghost”, “Intensity / Last Day” (συγχωρείστε με, τα θεωρώ ήδη ένα κομμάτι αυτά τα δυο, εξαιρετική η γέφυρά σας, κλαπ, κλαπ και ξανά κλαπ), “We Will Fight” και “Spirits” τα οποία μου είναι πολύ δύσκολο να σου περιγράψω λεκτικώς, απολαυστικά δείγματα απόλυτης προσωποποίησης της τέχνης του να συμπλέκεις την μελωδικότητα του “πάντα γοητευτικά κλασσικού” με τη σύγχρονη ακρότητα, είτε ηχητική ως προϊόν, είτε συναισθηματική ως κινήτρου (και εν φλας ενθυμούμενος ότι η μοναδική μπάντα που το έχει διαπράξει τόσο αριστουργηματικά στο παρελθόν είναι οι Exhumation, αναφερόμενος φυσικά στο εγχώριο παρελθόν μας, για εκτός Ελλάδος θα σου ανέφερα μάλλον τους Dismember / Dark Tranquillity).
Επίσης πολύ καλές στιγμές τα με Amon Amarthική αισθητική (αισθητική είπα, ούτε κατά διάνοια δεν πλησιάζει οποιοσδήποτε δίσκος των σουηδών το επίπεδο του “No Light”, θα πρέπει να φάνε πολλά καρβέλια για να προσεγγίσουν τη συνθετική ευφυΐα των αθηναίων) των “Sear Sacrifice”, του φερώνυμου track και του “Through my Eyes”, όπως και το “VCL”, εγγύηση headbangingού “θα σε σπάσω στο ξύλο λέμε!” death metal γλεντιού.
Η απόδοση των κυρίων που απαρτίζουν αυτό το ελπιδοφόρο σχήμα αγγίζει το άριστο. Κηροζινάτο τέρας ο Γιώργος Τζίτζιφας στα drums μαζί με τον μπασίστα / τραγουδιστή Sverd παρέχουν τον τοίχο πάνω στον οποίο δρα με θυελλώδη κιθαριστικό χαρακτήρα ο Θάνος, που “κεντά” δομικώς ως συνθέτης πύρινων thrash / death / black ξυραφιών, riffs που σε πιάνουν από το λαιμό και σε τραντάζουν και solo που σε σιροπιάζουν όπως η μάνα μου το ραβανί με τη γλυκύτατη Maidenίλα τους.
Όσο για τον Sverd, φωνητικώς, ο τύπος είναι απλά καθηλωτικός, φαντασμαγορικός, ο ορισμός του death metal λαρυγγιού. Θηριώδης αισθητική στη χροιά, βάθος, συμπληρώνει μια νεοαναδυόμενη elite τραγουδιστών – κτηνών, την οποία έχω αντιληφθεί να γεννιέται (ίσως είναι και ιδέα μου, δεν ξέρω, είμαι και στα λογοτεχνικά μου τελευταία, ήρθε το ΤΕΒΕ, καταλαβαίνεις) και συμπεριλαμβάνει τύπους που έχουν δώσει απίστευτα διαπιστευτήρια τελευταία, όπως ο Άρης Ανδρικόπουλος (Vermingod), ο Σάββας Μιστιλιάδης (Drunkard) ή ο Jean Baptiste (RandomWalk).
Καταευχαριστήθηκα death metal φίλε αναγνώστη. Πληθωρικό, άγριο, αιμοβόρο και αιμοδιψές. Όπως κάθε αξιοπρεπής δίσκος σ’ αυτό το οργισμένο ρεύμα. Εξαιρετικά κομμάτια, αψεγάδιαστη unfroufrou unkordelated παραγωγή, σεμιναριακές εκτελέσεις, δύναμη και πάθος. Ένα καρφί ακόμη στο φέρετρο του μύθου της μουσικής ανωτερότητας των φημισμένων (πολλές φορές αδίκως αν με ρωτάς) εξ αλλοδαπής “σκηνών” / “σχολών” και άλλων συμπλεγματικών, παρωχημένων και γραφικών πλέον, δογμάτων. Αν γουστάρετε μάγκες, ελάτε να τις βάλουμε κάτω να τις μετρήσουμε (μα φυσικά τις μουσικές, που πήγε το μυαλό σου πρόστυχε; Τς τς τς…). Άχαστο. Dot-
712 
