Βραδιά τελικού Τσου – Λου το Σάββατο κι όπως αναμενόταν το γεγονός που θα μονοπωλούσε το ενδιαφέρον θα ήταν οι Galácticos της Ρεάλ εναντίον των ορκισμένων μαχητών του Σιμεόνε.
Όμως στο ιστορικό Αν Club, το μενού είχε δυναμικό stoner rock από 4 εξαιρετικά σχήματα της ελληνικής σκηνής. Προτίμησα να βρεθώ ανάμεσά τους και θεωρώ ότι η επιλογή μου με δικαίωσε.
Οι πόρτες άνοιξαν στις 9 μμ με ισχνή παρουσία κοινού. Πράγμα που φάνηκε να επηρεάζει τους 10 Code στα πρώτα τους κομμάτια, τα οποία ναι μεν εκτέλεσαν επαγγελματικά, έλειπε όμως το πάθος και η θέρμη από τα κάτω. Στη συνέχεια όμως πήραν μπρος, μιας κι άρχισε κάτι να κινείται και τα έδωσαν όλα στο “All mine” και το “Superman’s Cape”, από το εξαιρετικό ντεμπούτο album τους “Swiftlets”.
Μου άρεσαν πάρα πολύ αν και τους βρήκα λίγο “σφιγμένους”, είναι πολλά υποσχόμενοι, αλλά θεωρώ ότι πρέπει να εμπλουτίσουν τα φωνητικά τους (ίσως με δεύτερες) και να υποστηρίξουν τα live τους με τέτοιο τρόπο ώστε να απελευθερωθούν ο πολύ καλός κιθαρίστας (Απόστολος Μπουλές) και ο ντράμερ (Στέφανος Σακελλαρίου), ώστε να κάνουν πιο ελκυστικό το performance τους. Καλοκουρδισμένη, δουλεμένη μπάντα, έχουμε σίγουρα να περιμένουμε πάρα πολλά.
Το κοινό άρχισε να κάνει δειλά δειλά πιο αισθητή την παρουσία του κι οι Θεσσαλονικείς Instant Boner ήρθαν να μας προσφέρουνμια φορτισμένη live εμφάνιση. Τους είχα ακούσει και παλιότερα, αλλά αυτή τη φορά λειτούργησαν πιο ευφάνταστα και πιο δυναμικά. Το “Outburst” με τα καταπληκτικά saxo solos και το “Lady Sin” με την πιο blues και ψυχεδελική διάθεση (τα φωνητικά και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα παραπέμπουν σε Screamin’ Jay Hawkins και Tom Waits), ξεχώρισαν από ένα προσεγμένο set list που αναδείκνυε όλες τις πτυχές της μπάντας, από το stoner που τους χαρακτηρίζει, μέχρι τα πιο Jazz και ψυχεδελικά στοιχεία τους.
Βελτιωμένες σε μεγάλο βαθμό οι κιθαριστικές δισολίες αν κι ο Κώστας άργησε λίγο να ζεσταθεί φωνητικά, τελικά η αισθαντική ροκ φωνή του έδωσε το στίγμα της στη συνέχεια. Πολύ καλή σκηνική παρουσία, έχουν την ικανότητα να δημιουργούν μια θέρμη και μια οικειότητα με το κοινό, παρουσιάζοντας ένα πολύ όμορφο και ανά διαστήματα καθηλωτικό performance.
Η πεμπτουσία του live ήταν όπως ήταν αναμενόμενο οι Black Hat Bones. Ο κόσμος είχε προστεθεί για τα καλά στο σκηνικό κι όλα ήταν έτοιμα για το κυρίως πιάτο. Προσωπικά τους θεωρώ, ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει η εγχώρια σκηνή στο συγκεκριμένο είδος και μπορεί αντάξια να σταθεί κι εκτός συνόρων. Δυναμική παρουσία, φοβερή on stage ενέργεια, καλή επικοινωνία με τον κόσμο, μια γενικότερη άνεση που συνδύασε τον Seattle-grunge ήχο τους με το stoner της νέας εποχής.
Σε περίπου τρία τέταρτα παρουσίας κατάφεραν να παρουσιάσουν δείγματα όλης της πορείας τους από “Bleed in Face” και το “El Camino” μέχρι το “Crutch”, μετέδωσαν τη φλόγα τους στο κοινό, ενθουσιάζοντας κάποιους φανατικούς φίλους τους που γνώριζαν τα lyrics μέχρι τελευταίας σπιθαμής. Γεμάτη παρουσία, άριστα φωνητικά, άψογοι επαγγελματίες και ταλαντούχοι μουσικοί με καλή γκάμα επιρροών που αποτυπώνεται άψογα στον ήχο τους!
Το σετ ολοκληρώθηκε με τους Stonebringer. Παρά την καθυστέρηση για το σετάρισμα του ήχου (που ήταν σε ένα βαθμό κουραστική κατά τη διάρκεια του live), οι Πειραιώτες μπήκαν χτίζοντας από την αρχή μιας σχέση αλληλεπίδρασης με τον κόσμο, ο οποίος τους ανέμενε καρτερικά. Δυναμικά riff, πολύ καλές διφωνίες και ο,τι καλύτερο θα μπορούσαν να παρουσιάσουν από το ντεμπούτο δίσκο τους “Those Winds”.
Η παρουσία τους στη σκηνή ήταν πολύ λαμπερή, η επικοινωνία τους με το κοινό (το οποίο είχε πάρει τα πάνω του) με εξέπληξε, για μία μπάντα με τόσο σκληρό ήχο, που όχι μόνο δικαίωσαν με την εμφάνισή τους το λόγο που μπορούν να σταθούν επάξια δίπλα σε διεθνή καταξιωμένα σχήματα (βλ. Opeth ή Mastodon), αλλά και με το κατάλληλο support να κάνουν το μεγάλο βήμα.
Σε γενικές γραμμές, συνολικά από το live και την παρουσία των συγκροτημάτων έμεινα πολύ ικανοποιημένος (η επιλογή μου να μην παρακολουθήσω τα εκατομμύρια να κλοτσάνε το τόπι απόδείχτηκε σωστή), αλλά ο κόσμος δεν έδωσε με την παρουσία του την κατάλληλη ώθηση, αρκετά “πολιτισμένος” για τέτοιας δυναμικής μπάντες, πέρα από την περιορισμένη παρουσία του (ζήτημα να ήταν 80 με 100 άτομα). Η χειμερινή περίοδος έκλεισε πολύ καλά με την πολύ δυνατή παρουσία των συγκροτημάτων κι αναμένουμε να τα απολαύσουμε την καλοκαιρινή περίοδο. Οι Έλληνες (με την ευρεία έννοια) στονεράδες είναι εδώ και πραγματικά, μασάνε σίδερα!
photos: Cristina Alossi / Michalis Kouris
468 
