Πιο ιδανικό τίτλο για album δε θα μπορούσαν οι “λυπημένοι” Σκανδιναβοί!
Μετά από το πανέμορφο “Dead End Kings” και την επιτυχημένη ακουστική του μεταφορά στο “Dethroned And Uncrowned”, οι αγαπημένοι μου Katatonia επιστρέφουν δυνατά.
Έχοντας νέα πρόσωπα σε τύμπανα και κιθάρα, συνεχίζουν να στήνουν ιστούς σε κάθε καθαρή γωνιά της ψυχής μας. Η παραγωγ,ή με μια ελαφρά pop προσέγγιση, ισορροπεί με τα ξεσπάσματα που τόσο καθιέρωσαν την μπάντα την περασμένη δεκαετία. Η φωνή του Renkse μιλάει στην καρδιά σου και τα τραγούδια έχουν το καθένα τη δική του μοναδική θέση στη βιτρίνα των επιτυχιών τους.
Από το πρώτο “Takeover” καταλαβαίνει κανείς πως έχει να κάνει με κάτι ποιοτικό. Δεν φοβούνται να παίξουν και με μεγαλύτερες διάρκειες, κατά τις οποίες ουδείς θα απογοητευτεί ή θα πλήξει… Κάθε άλλο!
Δεν περιμένουνε κάτι λιγότερο από τους Katatonia, που εδώ και πολλά χρόνια συνδυάζουν το metal με το γοτθικό στοιχείο, σκεπασμένα από ένα απαλό prog πέπλο. Με κρυφό όπλο τα έξυπνα ρεφρέν τους, βλέπε “Serein”, οι Σουηδοί πλέκουν στενάχωρες μουσικές ιστορίες και αποδεικνύουν και πάλι, το πόσα έχουν να προσφέρουν στη μουσική.
Η διακριτική χρήση ηλεκτρονικών μέσων φτιάχνει ακόμα περισσότερο (ή μάλλον “χαλάει”) τη διάθεση σου και κομμάτια σαν το “Old Heart Falls” που σίγουρα θα προσελκύσει και νέα αυτιά, το “Sanction” που σε συνδέει με το πιο σκληρό παρελθόν τους, το 7-λεπτο “Serac” που φέρει τα περισσότερα prog στοιχεία και το αποδοσμένο στη γλώσσα τους, “Vakaren” γεμάτο συναίσθημα (το νιώθεις και ας μην καταλαβαίνεις τους στίχους), είναι μερικές ακόμη πολύ καλές στιγμές στην καριέρα τους.
Έχοντας πέσει σε μια προοδευτική δίνη, οι Katatonia κυκλοφορούν έναν σημαντικό δίσκο, που αν και δε φτάνει το “Viva Emptiness”, τσιμεντώνει τη θέση τους στο dark μουσικό βάθρο.
H εξαιρετική παραγωγή που έστησαν ο frontman Jonas Renkse κι ο βασικός κιθαρίστας Andreas Nyström κάνει το άκουσμα όσο κατατονικό πάει, η φωνή του Jonas είναι στα καλύτερα της, τα τραγούδια έχουν μελωδίες που καρφιτσώνονται στα σκοτεινά σημεία του εγκεφάλου σου και από ότι φαίνεται οι νέοι, Daniel Moilanen (τύμπανα) και Roger Örjesson (κιθάρα και μέλος των 70s hard rockers Kamchatka) δίνουν μια νέα πνοή στο σχήμα που παραδίδει ένα αξιότερο δίσκο από το “’Dead End Kings”, ο οποίος σίγουρα θα μπει σφήνα στα 20 που θα διαλέξω στο τέλος του 2016.
Δε χρειάζεται να σε χωρίσει η γκόμενα ή να σου πεθάνει ο σκύλος, πρέπει να το ακούσεις για να γίνεις ένα και με τη θλίψη που κρύβει η ψυχή σου. Θα έχεις κάνει λάθος αν το αγνοήσεις!
Υποκλίνομαι!
715 
