Ζόρικο σαββατόβραδο, από πολλές απόψεις, καθώς η παρούσα διοργάνωση ήδη μετράει μία απώλεια με την απουσία των Against All Odds.
Επιπρόσθετα, σε αυτό ήρθε σαν κερασάκι στην τούρτα και απεργία των μέσων συγκοινωνίας που αποφασίστηκε κυριολεκτικά στο ’90, για μια ακόμη φορά.
Υπό αυτές τις συνθήκες, περί τις 10, οι Αθηναίοι Never-Trust ανεβαίνουν στη σκηνή για να θερμάνουν το λιγοστό κοινό που βρίσκεται στο ΑΝ. Το κουαρτέτο είναι συνήθης πλέον μεταγραφή για τέτοιου είδους διοργανώσεις και, δικαίως, καθώς τα παλικάρια παίζουν ένα αξιόλογο υβρίδιο σκληρού metal/hardcore. Αυτό που διαπιστώνω είναι ότι, τεχνικά, live με το live βελτιώνονται αισθητά, αλλά σίγουρα πρέπει να κυκλοφορήσουν κάτι σύντομα, ώστε να φρεσκαριστεί το σετ τους.
Το ίδιο ισχύει και για τους εκπληκτικούς, εκ Βόλου ορμώμενους, Faithreat, που έχουν επίσης κάμποσο καιρό να κυκλοφορήσουν κάτι. Αυτό βέβαια, δε σημαίνει ότι η μπάντα είναι σκουριασμένη. Κάθε άλλο, η εμφάνιση της μπάντας είναι ψυχωμένη, σχεδόν μανιασμένη, λόγω της μακράς απουσίας από τη σκηνή, καθώς κάνει sprint από τον ένα crossover ύμνο στον άλλον. Τραγούδια αφιερώνονται σε φασίστες και εκλιπόντες συντρόφους και το thrashy motormouth του frontman Γιάννη φτύνει στίχους σε ρυθμούς πολυβόλου.
Σειρά έχουν οι Πειραιώτες One Last Round που ο ήχος τους είναι αμιγώς hardcore παλιάς σχολής, άλλοτε ελληνόφωνο και άλλοτε αγγλόφωνο. Δεν έχω τύχει σε πολλά live της μπάντας, αλλά σίγουρα είναι η πιο χύμα εμφάνιση για σήμερα, όπως και θα έπρεπε να είναι. Χωρίς να περιπλέκει τα πράματα, από ηχητικής απόψεως, και με μεγάλες δόσεις χαβαλέ το κουαρτέτο, επικοινωνεί συχνά πυκνά με τους φίλους του στο λιγοστό κοινό και ακόμη βάζει γυαλιά ηλίου επί σκηνής με το συνοδευτικό μότο ότι φοράς πάντα γυαλιά στο μετρό ή κάτι τέτοιο.
Οι headliners από τη Σόφια της γείτονας χώρας αρχίζουν το βαρυφορτωμένο τους σετ περί τις 12. Η μουσική είναι hardcore αλλά με μεταλλικές προεκτάσεις, κατάλληλη για soundtrack σε πρωτάθλημα moshing. Ο ήχος είναι αρκετά συγγενής προς αυτόν των No Turning Back και των Madball, με τους οποίους, είναι ηλίου φαεινότερον, ότι έχουν κάποια εμμονή.
Δυστυχώς το κοινό είναι ελάχιστο κι ακόμη λιγότεροι αυτοί οι οποίοι αντιδρούν στα παραγγέλματα του frontman Alex. Εντούτοις, κάποιοι ταγμένοι μπαίνουν στη διαδικασία ανά διαστήματα και εκμεταλλεύονται το χώρο. Το κουιντέτο, πάντως, δεν δείχνει να πτοείται και αραδιάζει με μένος πυρωμένο hardcore.
Μία ώρα περίπου μετά, οι Βούλγαροι φίλοι ευχαριστούν και αποχωρούν. Κρίμα.
photos: Αποστόλης Καλλιακμάνης
569 
