Καθιερωμένο πλέον το ετήσιο party της εκπομπής 2 Smoking Barrels, που γιόρτασε στις 19 Μαΐου τα τέσσερα χρόνια λειτουργίας, μαζί με εκλεκτούς συναυλιακούς καλεσμένους.
Αυτήν τη φορά το ραντεβού δόθηκε στο πολυαγαπημένο An, κάτι που εν τέλει αποδείχθηκε σοφή επιλογή, μιας και η συμμετοχή του κόσμου παραήταν μεγάλη για κάτι μικρότερο.
Με τον κόσμο να αράζει κυρίως έξω από το venue, οι The Road Miles ανέβηκαν στη σκηνή κατά τις 20:30, δίνοντας το εναρκτήριο λάκτισμα ενός πολύωρου και συνάμα χορταστικού event. Στο ημίωρο που τους αντιστοιχούσε, η μπάντα απέδειξε το γιατί αξίζει το σούσουρο που έχει γίνει γύρω από το όνομά της, μιας και, ηχητικά τουλάχιστον, δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. Το ψυχεδελικό blues του συγκροτήματος προσκάλεσε έμμεσα το κοινό, το οποίο σιγά-σιγά άρχιζε να κατεβαίνει τα σκαλιά του An. Κρίμα που δεν τους απήλαυσαν περισσότεροι.
Χωρίς καμία καθυστέρηση, την σκυτάλη παρέλαβαν οι Breath After Coma, οι οποίοι έβγαλαν τρομερή ενέργεια στην σκηνή, όντας ίσως η πιο “fun” μουσική πρόταση της βραδιάς. Το alternative-garage υβρίδιο που παρουσίασαν άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις, με το συγκρότημα να αποσπά στο τέλος ένα εκτενές χειροκρότημα. Και συν τοις άλλοις, ακούσαμε και νέο υλικό, το οποίο σε πρώτη φάση, φαίνεται πολύ δυνατό.
Τρίτοι κατά σειρά, οι Sun, Rain in Life, οι οποίοι επιδίδονται σε grunge ρυθμούς. Αρκετά generic στο ύφος τους, ακολουθώντας τις νόρμες που όλοι (;) αγαπήσαμε στα ‘90s, απασχόλησαν ευχάριστα τους παρευρισκόμενους. Απλοί και τίμιοι, αν κι ολίγον τι αναμενόμενοι συνθετικά, έδειξαν πως δεν χρειάζονται πάντα περιπλοκότητες για να περάσει το κοινό καλά.
Οι Mani Deum, αν και διόλου άγνωστοι στην εγχώρια σκηνή, ήταν ίσως οι πιο παράταιροι (μουσικά), σε σχέση με τους υπόλοιπους, κάτι που ουσιαστικά εξελίχθηκε θετικά, μιας και, πέραν όσων ήρθαν εξ αρχής για αυτούς (και δεν ήταν λίγοι), είχαν την ευκαιρία να τους τσεκάρουν κι άτομα που μέχρι πρότινος μπορεί να μην είχαν καν ασχοληθεί μαζί τους. Ο dark-folk americana ήχος τους, ξένισε στις πρώτες νότες, αλλά στην πορεία το σχήμα αποδείχθηκε καλή επιλογή, όντας κάτι ευχάριστα διαφορετικό υφολογικά.
Η συνέχεια άνηκε στους Λαρισαίους Hidden in the Basement, οι οποίοι έβαλαν ξανά το distortion στο παιχνίδι. Αταμπέλωτο heavy, με ωραίες αλλαγές κι εξάρσεις, το οποίο έδωσε έναν ευρύτερο metal χαρακτήρα στη βραδιά. Το πρόσκαιρο τεχνικό πρόβλημα καθυστέρησε μεν, αλλά δεν πτόησε την μπάντα, η οποία κατέβηκε από την σκηνή αφήνοντας πάρα πολύ καλές εντυπώσεις. Αναμένουμε το, ήδη αργοπορημένο, νέο τους υλικό.
Αμέσως μετά, το δίδυμο 2 Smoking Barrels, Χάρης κι ο Κυριάκος, κατέλαβαν την σκηνή, ευχαριστώντας άπαντες για την πολύ όμορφη βραδιά, αποφεύγοντας φέτος τα πολλά λόγια, προκειμένου να συνεχιστεί η ροή των ζωντανών εμφανίσεων. Και μιας και την έκανα τη ρημάδα την παρένθεση, ας αναφέρω και το μεγάλο εχθρό της βραδιάς, που δεν ήταν άλλος από τον δυνατό εξαερισμό και το ερκοντίσιο (sic), το οποίο ανάγκασε μεγάλη μερίδα κόσμου να μετακινείται συνέχεια προκειμένου να βρει τα σημεία που δε θα πάθει ψύξη. Οποιανού η μάνα επέμενε για ζακέτα, είχε δίκιο αυτήν τη φορά!
Το event συνεχίζει ακάθεκτο όμως, με τους Poem και το νέο τους δίσκο ανά χείρας. Μια εμφάνιση που περίμεναν πολλοί κι αυτό φάνηκε από τη θερμή ανταπόκριση του κόσμου, που ως τότε έχει γεμίσει το An. Κι εδώ που τα λέμε, λογικό, μιας και το “Skein Syndrome” είναι δισκάρα. Το group, με τη μοντέρνα prog χροιά του, αποτέλεσε ένα από τα highlight της διοργάνωσης. Κι όπως έγραψε κι ο Γεωργίου “Αν ήταν κανένα κρυμμένο prog μυστικό της Οκλαχόμα θα ξεκουμπώνατε τα σουτιέν σας, σνομπαρίες…”
Για τους Universe217 έχουν γραφτεί τόσα καλά σχόλια τόσα χρόνια, που μερικές ακόμη αράδες δε θα κάνουν διαφορά… Το συγκρότημα είναι ιδιαίτερο κι έχει σμιλεύσει τον προσωπικό του ήχο, όπως και το δικό του πυρήνα οπαδών. Σχεδόν μαγικοί και σίγουρα μυστικιστικοί πάνω στο σανίδι, με μια Τάνια να δίνει νέα ερμηνεία στην έννοια frontwoman.
Έχοντας ως σύμμαχο το τελευταίο τους πόνημα, “Change”, ταλάνισαν τον εσωτερικό μουσικό ρου του κοινού, σε σημείο που όταν ολοκληρώθηκε το set, τα χειροκροτήματα και οι επευφημίες, “ανάγκασαν” το κουαρτέτο να ανέβει ξανά στην σκηνή, παίζοντας το “Enter”.
Εν κατακλείδι, για μια ακόμη χρονιά, περάσαμε υπέροχα. Δεν στερηθήκαμε τίποτα. Και τις βόλτες μας κάναμε κι ωραίες μουσικές ακούσαμε και τις μπίρες μας ήπιαμε και το merch επισκεφτήκαμε κι όλα. Είχαμε πρόγραμμα…
Photos: Cristina Alossi/ Afroditi Zaggana
600 
