Από τη μια ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη ότι αυτό που παρακολουθώ είναι η τελευταία εγκόσμια εμφάνιση του ενός Κυρίου Ian “Lemmy” Kilmister, Υιό του Απόλλωνα, πάνω σε συναυλιακό σανίδι μαζί με την μπάντα του, τους απόλυτους εκφραστές του heavy metal, τους Motorhead.
Δε νομίζω να σου χρειάζεται εκτενέστερη ανάλυση για το ποιός είναι ο αναφερόμενος, όντας η πιο χαρακτηριστική φιγούρα που έδρασε ποτέ στο χώρο της μουσικής. Μια ολάκερη ζωή αφιερωμένη στο τρίπτυχο της κατάχρησης, του sex και του rock ‘n’ roll, πρότυπο ανθρωπομοντέλο για τις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων (μετριοπαθείς εκτίμηση, ίσως θα έπρεπε να πω δισεκατομμυρίων).
Το “Clean Your Clock” είναι το τελευταίο live album των Motorhead κι αποτυπώνει μια από τις τελευταίες εμφανίσεις τους, τον Νοέμβρη του 2015 στο Zenith του Μονάχου, σε μια sold out βραδιά, μπροστά σε ένα πολυποίκιλο ηλικιακά ακροατήριο. Μια εμφάνιση που έχει ίσως και τον χαρακτήρα αποχαιρετισμού, σύμφωνα και με τα όσα επακολούθησαν (όπως είχα αναφέρει και στην προσωπική λίστα του TOP της προηγούμενης χρονιάς, ακόμη μυξοκλαίω κι ας έχει περάσει τόσος καιρός από την 29η Δεκεμβρίου του 2015, όταν κι έληξε επίσημα η παιδική μου ηλικία).
Στο συγκεκριμένο live ο Lemmy και η παρέα που τον συνοδεύει, ο Mikkey Dee (drums) και ο Phil Campbell (κιθαρίστας των Motorhead από το “Orgasmatron” του 1986 και έπειτα), παρουσιάζουν ένα σετ 15 τραγουδιών – ύμνων (“Bomber”, “Stay Clean”, “Metropolis”, “When the Sky Comes Looking for You”, “Over the Top” με έξτρα solo από τον Campbell, “The Chase is Better Than the Catch”, “Lost Woman Blues”, “Rock It”, “Orgasmatron”, “Doctor Rock”, “Just ‘Cos You Got the Power”, “No Class”, “Ace of Spades”, “Whorehouse Blues”, “Overkill”), σε χαλαρό κλίμα (μην ξεχνάμε την κατάσταση της ταλαιπωρημένης υγείας του Lemmy ο οποίος στα εκτελεστικά και μόνο καθήκοντά του είναι άψογος ενώ και φωνητικώς δεν δείχνει εμφανή σημάδια κοπώσεως, αλλά φυσικά ξέχνα τους οποιουσδήποτε εξτρεμισμούς που θα ανέμενες), ικανοποιώντας το πλήθος κόσμου μπροστά στο οποίο δόθηκε το show.
Λιτά λεκτικά intros πριν τα τραγούδια, ο Dee είναι φοβερά ενεργητικός, ζει κάθε στιγμή που γδέρνει τα άμοιρα τύμπανα όπως το ίδιο κεφάτος είναι και ο Campbell, καταπληκτικός στα κιθαριστικά του καθήκοντα και υποστηρίζοντας την προσπάθεια του ηγέτη του στο να επικοινωνήσει “συναυλιακώς” με το κοινό, αναθερμαίνοντας την ατμόσφαιρα διαρκώς.
Οι εκτελέσεις είναι άριστες, η ροή είναι συνεχής χωρίς διακοπές, ο ήχος πάρα πολύ καλός και το απόβαρο αυτής της κυκλοφορίας είναι μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση που τερμάτισε ένδοξα μια έκλαμπρη καριέρα 40 και κάτι ετών. Παρουσιάζει θαρραλέα χωρίς να αποφεύγει να προβάλλει ούτε στο ελάχιστο τις φυσικές αδυναμίες ενός εμφανώς καταπονημένου Lemmy ο οποίος υπερήφανα και σταρχιδιστικά (όπως μια ζωή έκανε) ατενίζει την απολυτότητα της θνητής ζωής μας.
Όσο θα υπάρχει ηλεκτρισμός που θα παρέχει τον ήχο της κιθάρας, όσο θα υπάρχουν ενισχυτές που θα φέρουν κόμβιον distortion (άτσα λογοτεχνιές, ε;), όσο έστω και ένα μοναδικό αυτί θα εκτίθεται στο rock, όσο θα υπάρχουν ψυχές που διψούν για ελευθερία, η αθανασία του Lemmy και των δημιουργιών του με τους Motorhead είναι εξασφαλισμένη. Αργά ή γρήγορα, όλοι θα ανταμώσουμε στο επόμενο χωροχρονικό συνεχές οπότε για το παρόν, υψώστε τα ποτήρια σας, χαρείτε αυτά που σας αναλογούν και ζήτω το heavy metal. Αυτά τα ολίγα γιατί μου τελείωσε και το κολλύριο.
742 
