Το προ διετίας ντεμπούτο των Messenger βρέθηκε (με ιδιαίτερη ευκολία μπορώ να πω), στη δεύτερη θέση της προσωπικής μου λίστας για το 2014 και σίγουρα δεν έγινε λόγω άκρατου ενθουσιασμού, μιας κι ακόμη δεν έχω αλλάξει γνώμη για το πόσο υπέροχο είναι.
Οι γενικά καλές κριτικές που έλαβε το album, έδωσαν ώθηση στους Messenger, αλλά παράλληλα φόρτωσαν με ευθύνη το νέο τους πόνημα. Ο διάδοχος του “Illusory Blues” είναι εξίσου γοητευτικός, έχοντας πλήρη συναίσθηση πως πρόκειται για “φυσική συνέχεια” κι όχι κάποιου είδους κόπιας, προκειμένου να αγαλλιάσουν οι ψυχές όσων τον περίμεναν πώς και πώς.
Στο “Threnodies”, οι 70s επιρροές της μπάντας βγαίνουν περισσότερο στην επιφάνεια, δίχως όμως να φλερτάρουν έντονα με τη revival σκηνή. Την ψηλαφίζουν μεν, αλλά δεν ολοκληρώνουν τη σχέση τους, μιας και οι Messenger θέλουν να παραμείνουν πιστοί στο prog που τους ταιριάζει πιο πολύ. Η λογική “Pink Floyd meets Riverside meets Radiohead meets Witchcraft meets Beatles meets Anathema”, ισχύει ακόμη κι εξακολουθεί να είναι ο καλύτερος τρόπος για να περιγράψεις το εν λόγω σχήμα.
Το πρώτο δείγμα-προπομπός, “Balearic Blue”, νομίζω πως είναι αρκετά αντιπροσωπευτικό του δίσκου, δίχως όμως να μπορεί να τον χαρακτηρίσει πλήρως, μιας και το συγκρότημα διατηρεί μεν έναν κοινό παρανομαστή, αλλά εύστοχα τον διαφοροποιεί και τον μεταλλάσσει σε έναν ευρύ ηχητικό άξονα, κάτι που διαφαίνεται στο video για το εναρκτήριο “Calyx”, που βγήκε μέσα στον Απρίλιο.
Το “Threnodies” είναι μια δουλειά γεμάτη ηχοχρώματα και με περισσό συναίσθημα, βασιζόμενο στην ήρεμη δύναμη που παράγουν οι συνθέσεις κι όχι σε επιτηδευμένα τεχνικά περάσματα ή αναμασημένα τερτίπια. Στο CD θα συναντήσεις τα προαναφερθέντα revival στοιχεία, post περάσματα, neo-folk αισθητική, ψυχεδελικές αναφορές, κολλητικές μελωδίες και γενικά ταξιδιάρικη διάθεση. Είναι καλοδουλεμένο, μεστό κι εναρμονισμένο με τη θέση του στη μουσική βιομηχανία, δίχως να κυνηγάει δάφνες και πρωτεία. Απολαυστικό κι εξίσου γοητευτικό με το “Illusory Blues”, υπό μια διαφορετική χροιά.
Μέσα στη retro αναμπουμπούλα των τελευταίων ετών, οι Messenger δείχνουν το δρόμο για το πώς παράγονται εξαιρετικοί δίσκοι, δίχως πολλά φρου-φρου κι αρώματα. Σεμνά, ταπεινά και πάντα prog (ό,τι κι αν περιλαμβάνει αυτό).
466 
