Εύγλωττα τιτλοφορημένο, το ενδέκατο album των Metal Church, δυο χρόνια μετά το πολύ καλό “Generation Nothing” σηματοδοτεί μια νέα εποχή για το σπουδαίο αυτό heavy / power metal σχήμα από το San Francisco, ταυτόχρονα με την επαναφορά πίσω από το μικρόφωνο του Mike Howe, αυτού του πολύ καλού τραγουδιστή που έλαμψε σε δισκάρες όπως τα “Blessing in Disguise” (θεμελιώδης λίθος της ιδιοσυγκρασίας του γράφοντα), “The Human Factor“ και “Hanging In The Balance“.
Ουδεμία παρέκκλιση από το μουσικό μοτίβο που ακολουθούν εδώ και καμιά 30αριά και που εν πολλοίς όρισαν οι ίδιοι. Αξιολογότατο US heavy metal, τεχνικό, πολύ κεφάτο και διασκεδαστικό, άμεσο και καλοδουλεμένο, με καθαρότατο ήχο.
H ομάδα που στελεχώνει τον leader κιθαρίστα Kurdt Vanderhoof (και είναι η ίδια με το προηγούμενο album) βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα. Μαζί με τον έτερο κιθαρίστα Rick van Zandt προσφέρουν αφειδώς έναν χείμαρρο από riffs (με πολλά ιντερλουδιακά intros, σχεδόν σε κάθε κομμάτι), ενώ το ρυθμικό δίδυμο των Steve Unger (μπάσο) και αυτού του εξαιρετικού drummer που ακούει στο όνομα Jeff Plate, δομεί ένα συμπαγές υπόβαθρο σε μια ποικιλία ταχυτήτων.
Σαφέστατη εκκίνηση με τα up beat “Reset” και “Killing Your Time” (εξαιρετικό), μαεστρικό riffing από τους Vanderhoof και Rick van Zandt στο “No Tomorrow”, θαυμάσιο το “Signal Path” με τα ακουστικά θέματά του, γαμάτο το “Soul Eating Machine”, το σκοτεινό, πειραματικό “It Waits”, το στακάτο mid tempo “Shadow” και το πανέμορφο “Suffer Fools” που επαναφέρει κάποιες από τις βασικές σταθερές της παρελθοντικής τεχνοτροπίας των Metal Church, όλα πολύ καλές στιγμές ενός ομοιογενούς ποιοτικά δίσκου.
Συμπερασματικώς, το “XI” είναι άλλος ένας καλός δίσκος από ένα θρυλικό σχήμα που δεν λέει να το βάλει κάτω. Στα αυτιά των “έμπειρων” ακροατών δεν θα προκαλέσει βέβαια κάποια ιδιαίτερη εντύπωση μιας και η συνθετική γραμμή των Metal Church είναι πάγια εδώ και χρόνια και ίσως μια παράτολμη στιλιστική κίνηση να ήταν αχρείαστη. Από την άλλη το υλικό του νέου album είναι άρτιο και o μέσος metaller θα γευτεί το ανάλογο “έδεσμα”.
Δεν είναι κάτι αριστουργηματικό, αλλά είναι αξιολογότατο ως άκουσμα και σίγουρα τιμά το βάρος της φανέλας και του παρελθόντος της μπάντας. Όπως και να ‘χει όμως, τα γερόντια το παλεύουν ακόμη, με αξιοπρέπεια και εντιμότητα, αποφεύγοντας πολύ άνετα οποιαδήποτε σκόπελο πιθανής γελοιοποίησης. Σπουδαίο γεγονός από μόνο του στους άναρχους εικαστικούς καιρούς που ζούμε.
806 
