Η αλήθεια είναι ότι για τους θεσσαλονικείς thrashers Drunkard λίγα έγιναν γνωστά μετά από το δεύτερο album τους “Like Sin Explode”, πίσω στο 2010.
Ίσως κάποιοι να τους θεώρησαν τελειωμένη υπόθεση αλλά να που έξι χρόνια μετά, αναδιοργανωμένοι και ολοζώντανοι, επανεμφανίστηκαν δισκογραφικά πριν λίγο καιρό.
Κι όχι απλώς επανεμφανίστηκαν, αλλά έβγαλαν μια δουλειά (με τη βοήθεια πολλών καλεσμένων όπως οι Ορέστης Ναλμπάντης των Sarissa, o Γιάννης Αναγνώστου των Acid Death, o Γιώργος Καραφώτης των Vermillion Days και άλλων…) που διαλύει τα πάντα στο πέρασμά της, θέτοντας υποψηφιότητα από τώρα για την top προσωπική λίστα της φετινής χρονιάς, χωρίς να έχει κάποιο ουσιαστικό αντεπιχείρημα αυτή η θεώρηση που διαμορφώθηκε μετά από τις αλλεπάλληλες ακροάσεις αυτού του έξοχου album.
Καταπληκτική ολοκληρωτική ακραία μουσική με παλαιά άποψη μεν, αλλά ολόφρεσκης σύγχρονης οπτικής πάνω στο μοντέρνο thrash που δεν φοβάται να “εκτροχιαστεί” σε death metal πεδία (κυρίως riffολογικώς, αν και η γεφυροποίηση ανάμεσα στα δυο ούτως ή άλλως συγγενή στυλ είναι άκρως ομαλή και εντυπωσιακής εμπνεύσεως), που ναι μεν πατάει σε βασικές σταθερές του ιδιώματος όπως είναι οι Slayer (φυσικά), οι Exodus, οι Testament on acid ή ακόμη και οι παλιοί Kreator, αλλά με ενισχυμένες δόσεις προσωπικότητας.
Εξαιρετικό το riffing και ακόμη πιο εντυπωσιακή η σολιστική δουλειά – να ένα σημείο διαφοράς με τους Slayer, δεν συγκρίνεται η τεχνική παρουσίαση των Θεσσαλονικέων σε σχέση με τους Μεγάλους, τα solos του Γιάννη Καλουπτσή είναι περίτεχνα και μελωδικά χωρίς να αλλοιώνεται το θηριώδες της φύσεώς τους (άκου για παράδειγμα το “Exterminate to Ashes”, κομμάτι το οποίο το αναφέρω δειγματολογικά, αυτό ισχύει σε όλα τα κομμάτια του “Inhale The Inferno”) – ενώ ο μπασίστας / τραγουδιστής Σάββας Μιστιλιάδης στα φωνητικά του καθήκοντα ακούγεται φαντασμαγορικός. Πανίσχυρη φωνητική απόδοση, οργή, δύναμη και σαφήνεια στην έκφραση.
Είναι δύσκολο να σου περιγράψω με λέξεις τον καταιγισμό των “The Devil’s Crown”, “Roadrage 69”, “Luxuria Divine”, “Exhale Your Demons”, “Project Satan” και “Lions of War” (πραγματικά μου σηκώθηκε πολλαπλώς το πετσί – κυρίως το κάτω, είμαι παιδί ακόμη – με το εξοντωτικό drumming του Κώστα Αποστολακίδη, μιλάμε για απολαυστικές ultra speed εκτελέσεις από το ρυθμικό δίδυμο που συνθέτει με τον Μυστηλιάδη), ή την headbangική γκαύλα του φερώνυμου “Inhale the Inferno” το οποίο είναι και η μοναδική mid tempo στιγμή του album. Όλα κομμάτια που ορίζουν μια νέα thrash πραγματικότητα, ρεαλιστική, άμεση και το κυριότερο, ποιοτικότατη.
Ο ήχος που επετεύχθη από τον Γιάννη Καλουπτσή (με την συνεισφορά του Στέλιου Κοσλίδη που ανέλαβε τη μίξη και το mastering) είναι επίσης χωρίς ουσιαστικές αδυναμίες και αναλογιζόμενος ότι στην φυσική του μορφή το album λογικά ακούγεται ακόμη πιο βελτιωμένο, θα τον θεωρούσα με μια λέξη, τέλειο. Τα πάντα είναι δομημένα, αχαοτικά και όλες οι αρετές των Drunkard αναδύονται έκδηλες και προφανείς.
Συμπερασματικώς οι Drunkard με το “Inhale The Inferno”, για να το πω στη δημοτική, κόβουν κώλους. Συνθετικά το album βρίσκεται σε πανύψηλα επίπεδα ενδιαφέροντος, το thrash τους είναι εκλεπτυσμένο μέσα στην βιαιότητα και τη σκληρότητα που αποπνέει. Εξτρεμιστική, δουλεμένη σε κάθε λεπτομέρεια κυκλοφορία που αποπνέει μεράκι, επαγγελματισμό και αγάπη για το πιο ασυμβίβαστο είδος μουσικής που εμφανίστηκε ποτέ, το thrash metal. Το οποίο το υπηρετούν πανάξια. Για άλλη μια φορά, γυαλιά στην παγκόσμια σκηνή και προσωπικά χίλια ευχαριστώ για την απόλαυση που εισέπραξα ακούγοντας αυτό το αραβούργημα. Thrash ’til death ρε μαλάκες!
711 
