Οι Ιταλοί Overtures μετρούν ήδη 13 χρόνια παρουσίας. Με μία συμμετοχή σε ένα tribute album στους Running Wild και 4 δίσκους, διεκδικούν τη δική τους θέση στο συνωστισμένο πεδίο του μελωδικού power prog metal.
Βρίσκοντας καταφύγιο από το 2010 στην Ελληνική Sleaszy Rider Records, δημιουργούν κάποιο θόρυβο με το προηγούμενο άλμπουμ τους, το “Entering The Maze” του 2013, συνοδεύουν τους Threshold στην ευρωπαϊκή τους περιοδεία το 2014 κι αμέσως μετά αρχίζουν να δουλεύουν πάνω στο επόμενο βήμα τους.
To “Artifacts” αν θεωρηθεί ένα μεγάλο στοίχημα του γκρουπ να ξεχωρίσει από τον σωρό των σύγχρονων κυκλοφοριών στο χώρο, κρύβει σίγουρα πολλή δουλειά και προσπάθεια. Είναι πια σχεδόν καθεστώς πως στο συγκεκριμένο ιδίωμα η πλειοψηφία των μουσικών κινείται συνήθως μιμητικά και με συγκεκριμένα δεδομένα που έχουν καθιερωθεί από τις κεφαλές του είδους. Οι Ιταλοί , συνθετικά και εκτελεστικά, μάλλον συντάσσονται με το πλήθος. Ο Μichele Guaitoli, ιδρυτικό στέλεχος και η φωνή των Ιταλών, εκμεταλλεύεται το μέτριο εύρος της φωνής του με πολλά χρώματα και βάρος στο συναίσθημα, γεγονός που τελικά τον κάνει να αποφεύγει αρκετά κλισέ των συνηθισμένων υψίφωνων τραγουδιστών του είδους. Όταν σε λίγες στιγμές του δίσκου επιχειρεί ακρότητες, χάνει αμέσως αυτό το προνόμιο. Το έτερο ιδρυτικό μέλος, ο κιθαρίστας Marco Falanga, σηκώνει το μεγάλο βάρος της ριφοκατασκευής των τραγουδιών ενώ εκτελεστικά είναι άρτιος. Το πρόβλημα με τους Overtures είναι πως η συνταγή είναι γνωστή . Από εκεί και πέρα με μοναδική λύση να παρουσιάσεις ένα δίσκο μόνο με κορυφαίες συνθέσεις, φαίνεται πως το γκρουπ άγγιξε τον στόχο εν μέρει.
Το άλμπουμ ξεκινά με μια απόλυτα ικανοποιητική είσοδο, το “Repentance” που περιγράφει απόλυτα τον ήχο και τη φόρμουλα των Ιταλών με καλές επιλογές μελωδιών και παθιασμένη ένταση από τον Guaitoli. Το ομότιτλο “Artifacts” είναι μάλλον το κορυφαίο τραγούδι του άλμπουμ, μια πραγματικά περιπετειώδης σύνθεση με ενδιαφέρουσες συγκρουόμενες διαθέσεις και μελωδίες που δεν επιλέχθηκε τυχαία για βίντεο. Σε πολύ κοντινό επίπεδο είναι και το άλλο promo που αναρτήθηκε ως lyric video, το “Unshared words”, με πιο φιλικό ύφος κι ευκολομνημόνευτο ρεφρέν. Η μεγαλεπήβολη απόπειρα του δίσκου είναι το μακροσκελές “Teardrop” με ορχήστρα, γυναικεία και χορωδιακά φωνητικά , ενώ οι εντάσεις και οι τόνοι πέφτουν στο φινάλε του ενδοσκοπικού “Savior”.
Οι Overtures δεν είναι σε καμιά περίπτωση φτωχοί στα θέματα και τη δουλειά τους κι ακούγονται πραγματικά να έχουν προσπαθήσει αρκετά να σηκωθούν ψηλότερα, στερούνται όμως πρωτοτυπίας και συνθετικής δύναμης. Μένει να περιμένουμε να δούμε αν έχουν να τραβήξουν κι άλλους άσους από το μανίκι τους ή αν έχουν αγγίξει την οροφή τους. Για την ώρα και για τα σκληρά δεδομένα του χώρου, αξίζουν προσοχής και αναμονής, αλλά με 3-4 δυνατά όπλα στο άλμπουμ δεν εγκαταλείπεις τη “μεσαία τάξη”.
622 
