Όγδοη δουλειά για τους alternative gothsters Lacuna Coil, θετικά ορμώμενοι από το προ διετίας “Broken Crown Halo”.
Η αλήθεια είναι πως η λογική “να παράγουμε single” με έχει κουράσει σε ό,τι αφορά το εν λόγω σχήμα, ενώ πολλά χρόνια ανέμενα ένα δίσκο τους που το περιεχόμενο δε θα είναι τόσο άνισο μεταξύ του.
Παρότι το “Delirium” δε με άφησε με ανοιχτό το στόμα, διαθέτει επιτέλους μια πιο επιτυχημένη έννοια του “συνόλου”, η οποία δε διαχωρίζεται σε εν δυνάμει επιτυχίες και fillers.
Το album ξεκινάει με πολύ καλούς οιωνούς, μιας και το “The House of Shame”, παρουσιάζει την πιο σκοτεινή και brutal (?) πλευρά της μπάντας. Το “Broken Things” φέρνει πιο πολύ σε εποχές “Dark Adrenaline”, ενώ το ομώνυμο “Delirium” είναι ένα πολύ όμορφο pop-goth κομμάτι. Το “Blood, Tears, Dust” (με guest-solo από τον Mark Vollelunga, των Nothing More) πλησιάζει τον ήχο του group στις αρχές των 00s, φέροντας παράλληλα μια μοντέρνα χροιά κι αποτελεί μια από τις πολύ καλές στιγμές του δίσκου.
Ο Andrea Ferro είναι σαφώς βελτιωμένος στα φωνητικά, ενώ η Christina Scabbia παραμένει στα υψηλά επίπεδα που βρισκόταν πάντα, ενώ διαφαίνεται η προσπάθεια αποτίναξης του ανάλαφρου στοιχείου που χαρακτήριζε τις πιο πρόσφατες δουλειές της μπάντας, δίχως όμως να υπάρχει και η διάθεση μετάλλαξης.
Συμπαθητικό και γλυκουμπινίστικο το “Downfall” (στο οποίο συμμετέχει κιθαριστικά ο Myles Kennedy των Alter Bridge), αλλά το “Take Me Home” που ακολουθεί είναι πιο κοντά στον ηχητικό στιλ του album. Το αργόσυρτο “You Love Me Cause I Hate You”, έχει σαρκαστική διάθεση και αποτελεί ένα ακόμη δείγμα της άρτιας συνεργασίας των ερμηνευτών, που (επιτέλους) έχουν σχεδόν ισόποση συμμετοχή στο album. Στα όρια του metalcore τα κοψίματα στο “Ghost In the Mist” (μουσικά μιλώντας, μην μπερδευόμαστε), μια ακόμη πολύ καλή στιγμή του “Delirium”. Προβλέψιμα ωραίο το “My Demons”, ενώ απλά καλούλι το πιο εύπεπτο “Claustrophobia”. Το CD κλείνει με το ρυθμικό “Ultima Ratio”, μια από τις λιγότερες φαντεζί συνθέσεις του δίσκου. Ακόμη όμως και το “ξεφούσκωμα” στο τέλος, διαθέτει σαφή προσανατολισμό στον ήχο.
Η εξισορρόπηση της goth και της alternative χροιάς της μπάντας, είναι ίσως και το πιο μεγάλο ατού του “Delirium”. Δεν προσπαθεί να γίνει εμπορικό, αλλά συνάμα δεν αποστασιοποιείται από την εύπεπτη φύση του, βγάζοντας έτσι ένα κατασταλαγμένο αίσθημα, που αφήνει επιτέλους το συγκρότημα να “αναπνεύσει”, όντας λιγότερο διεκπαιρεωτικό από ποτέ.
Το νέο πόνημα των Lacuna Coil ίσως αφήσει πικρή γεύση σε εκείνους που τους γνώρισαν στην πιο pop φάση τους, αλλά κατ’ εμέ, το “Delirium” είναι μακράν η πιο απλή, λιτή και τίμια κυκλοφορία της μπάντας εδώ και περίπου μια δεκαετία.
1007 
