Παραδέχομαι ευθέως ότι μπορεί να φταίω εγώ που δεν με τρέλανε αυτός ο δίσκος.
Λίγο το βιογραφικό, λίγο οι περιγραφές, λίγο η εμπιστοσύνη που έχω στην εταιρεία που κυκλοφορεί τον δίσκο μου είχανε δημιουργήσει προσδοκίες που ίσως να ήταν υπερβολικές.
Οι Thraenenkind (γράφεται με umlaut) παίζουνε μοντέρνο σκοτεινό hardcore/post metal με black πινελιές και ενώ είναι αρκετά καλοί σε αυτό που κάνουνε στα αυτιά μου ακούγονται λίγο τυπικοί και προβλέψιμοι, πράγμα που μπορεί να μην είναι κατακριτέο σε άλλα ιδιώματα αλλά εδώ μιλάμε για μια σκηνή που θέλει κάτι έξτρα. Τα κομμάτια είναι φτιαγμένα όπως πρέπει, καλογυαλισμένα και μελαγχολικά, σαν DSBM εκδοχές της Deathwish σχολής, και σίγουρα πολλοί θα τα εκτιμήσουν αλλά εγώ εξακολουθώ να θέλω κατιτίς παραπάνω.
Είναι λίγο σαν να κάνανε μια λίστα με χαρακτηριστικά και ηχητικά σημεία που επιβάλλονται για το είδος και να τα τσεκάρανε ένα-ένα μέχρι να μείνουν ικανοποιημένοι ότι ο δίσκος είναι ολοκληρωμένος, χωρίς όμως αυθορμητισμό και αμεσότητα. Όταν έχεις να συναγωνιστείς μπάντες όπως οι Harakiri for the Sky, Oathbreaker και Fall of Effrafa το “King Apathy” απλά δεν είναι αρκετό, είμαι σίγουρος ότι ο δίσκος θα πουλήσει, αλλά για μένα παιδιά μπορείτε και καλύτερα.
591 
