Από όποια άποψη και να το πάρεις, ο Rob Zombie (γεννηθείς ως Robert Bartleh Cummings), είναι (ίσως) η πιο ολοκληρωμένη αρτιστίκ φιγούρα στον ευρύτερο heavy χώρο.
Η industrial σχολή των White Zombie, η πιο εύπεπτη -αλλά εξαιρετική- solo καριέρα και η επιτυχημένη ενασχόλησή του με τον κινηματογράφο, ως σκηνοθέτης (βλέπε “House of 1000 Corpses”, “The Devil’s Rejects”, “Halloween” και “The Lords of Salem”, μεταξύ άλλων), σμίλευσαν μια καθόλα καλλιτεχνική περσόνα, η οποία έχει φτάσει τα 51 της χρόνια.
Τρία χρόνια λοιπόν μετά το “Venomous Rat Regeneration Vendor”, ο Rob Zombie επιστρέφει με ένα δίσκο, ο οποίος διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά που αποζητούν οι fan του, αλλά ως εκεί. Οι συνθέσεις κινούνται στο κλασικό ύφος Alice Cooper meets industrial (απλά στο πιο χίπικο), η γκρούβα είναι διάχυτη (αν κι όχι όπως τις άλλες φορές) και γενικά το CD αποτελεί ιδανική συντροφιά για ερωτικές συνευρέσεις, όπως σχεδόν κάθε δουλειά του τζιβάτου frontman.
Ο John 5 κεντάει στις κιθάρες, αν κι έχω την αίσθηση πως συγκρατείται λίγο, ελέω είδους, περιορίζοντας τις ιδέες του σε πιο στακάτους ρυθμούς, προκειμένου ο ήχος να πλησιάσει περισσότερο την industrial πλευρά της μπάντας. Παράλληλα, το “The Electric Warlock Acid Witch Satanic Orgy Celebration Dispenser” αποτελεί το πιο σαουντρακικό album του Rob Zombie, κάτι εύκολα παρατηρήσιμο για όποιον έχει παρακολουθήσει την καριέρα του.
Όλα σχετικά αναμενόμενα ως εδώ, μόνο που λίγο η μικρή διάρκεια (31 λεπτά), λίγο η ποιοτική αστάθεια των συνθέσεων, με κάνει να θεωρώ πως το νέο ζομπο-πόνημα είναι ολίγον τι διεκπεραιωτικό, με τα 11 στα 12 κομμάτια να μην φτάνουν καν το τρίλεπτο και λίγα από δαύτα να ξεχωρίζουν πραγματικά.
Σίγουρα είναι αρκετά παρανοϊκό (με την καλή έννοια) και με πολύ ιδιαίτερο στιλ, αλλά ακούγοντάς το, δε θα κουνήσεις την κούτρα σου ρυθμικά, ούτε θα χορέψεις. Οι καλές στιγμές (“The Life and Times of a Teenage Rock God”, “The Hideous Exhibitions of a Dedicated Gore Whore”, “In the Bone Pile” και “In the Age of the Consecrated Vampire We all Get High”), σου δίνουν μεν αυτό που θες, αλλά δεν αρκούν για να δικαιώσουν το σύνολο, το οποίο σε κατά διαστήματα φαντάζει να αποτελείται από μισοτελειωμένες συνθέσεις.
Θεωρώ πως ο Rob Zombie δεν ισορρόπησε σωστά την κινηματογραφική με τη μουσική του υπόσταση, κυκλοφορώντας ένα album που διαθέτει αρκετά κενά σε ό,τι αφορά την εξελικτική του ιδιότητα απέναντι στον ακροατή, δίνοντας την αίσθηση πως μεγάλο μέρος των τραγουδιών γράφτηκε για να ντύσει ηχητικά κάποια ταινία. Σε σημεία λοιπόν, πιο πολύ μοιάζει με συρραφή ιδεών που συγκεντρώθηκαν προκειμένου να βγει κάτι, παρά για κάτι ολοκληρωμένο.
Συμπερασματικά, το “The Electric Warlock Acid Witch Satanic Orgy Celebration Dispenser” είναι ευχάριστα προβλέψιμο, αλλά του λείπει η τσαχπινιά που χαρακτηρίζει τις δουλειές του Rob Zombie, αφήνοντας εν τέλει τη γεύση που σου αφήνουν και τα κατά καιρούς remix album του ιδίου… Καλό μεν, αλλά ζεις και δίχως αυτό.
602 
