Το “Anthropocentric” είναι το “αδερφάκι” του “Heliocentric” που κυκλοφόρησε νωρίτερα μέσα στη χρονιά, και συμπληρώνει αυτή τη διλογία των γερμανών. Το έχω πει αρκετές φορές (και θα το ξαναπώ) πως οι The Ocean είναι από τα σημαντικότερα σχήματα των τελευταίων χρόνων σε ότι αφορά τον post metal ήχο και με κάθε κυκλοφορία το επιβεβαιώνουν.
Το concept της καταγωγής του ανθρώπου και του σύμπαντος, συνεχίζεται και σε αυτό το album, με ιδιαίτερη έμφαση στις συντηρητικές θεωρίες των φονταμενταλιστών (μερίδα χριστιανών που πιστεύουν στην κυριολεκτική ερμηνεία της Βίβλου και αντιτίθενται σε οποιαδήποτε επιστημονική απόδειξη αναιρεί τα λεγόμενά της). Τελικά ο άνθρωπος είναι το επίκεντρο των πάντων, ή απλώς ένα “τίποτα”; Έχει σημασία αυτό άραγε; Ερωτήματα που θέτουν οι The Ocean μέσω των στίχων τους, αποφεύγοντας να δώσουν άμεση απάντηση. Παρόλο που το “Anthropocentric” είναι η θεματική συνέχεια του “Heliocentric”, δεν είναι και η μουσική του. Η έμφαση στη μελωδία και το συναίσθημα του πρώτου μέρους της διλογίας, δίνουν τη θέση τους στη, σχετικά, πιο σκληρή πτυχή της μουσικής του συγκροτήματος, όπως τη γνωρίσαμε σε κυκλοφορίες όπως “Aeolian” και “Precambrian”. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο οι The Ocean κατάφεραν να με μαγέψουν για πολλοστή φορά. Δεν έβγαλαν δύο πανομοιότυπους δίσκους! Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και το αποτέλεσμα είναι ένα πραγματικά απίθανο, διπλό στην ουσία, cd που για μένα θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για τα καλύτερα της χρονιάς! Για όποιον (ακόμα) δεν κατάλαβε, τα γκάζια στο “Anthropocentric” είναι ανεβασμένα και όσους ξένισε η μελωδικότητα του “Heliocentric” (εμένα πάντως καθόλου), μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι ακούγοντας αυτό το album. Το artwork είναι πραγματικά υπεράνω κριτικής, η παραγωγή εξαιρετική και οι δέκα συνθέσεις που απαρτίζουν τη νέα δουλειά των γερμανών, άξιες για να καταχραστούν το χρόνο στο στερεοφωνικό σας, εις βάρος άλλων cd. Εγκρίνεται και προτείνεται!
570 
