Αν ο Frank Zappa είχε ιδρύσει σχολή σίγουρα άξιοι απόφοιτοί της θα ήταν οι Φιλανδοί Steel Jungle. Μόνο που ακολουθούν αντίστροφη πορεία ως προς την παραγωγικότητα των άλμπουμ τους από τον υποτιθέμενο μέντορά τους.
Τουλάχιστον 10 χρόνια από τον αρχικό σχηματισμό τους, η κατάληξη στο “Soidinmenot”, με το οποίο μας συστήνονται είναι μάλλον κινηματογραφική. Ατελείωτες ώρες πειραματισμού, αλλαγές μελών, συμμετοχή σε άσημους τοπικούς διαγωνισμούς και προσωπικές παλινωδίες των μελών συνθέτουν μια μπάντα τρελών.
Η “τρέλα” και κυρίως ο πειραματισμός διαχέονται σε όλο το άλμπουμ. Εκεί που τα έχεις βρει με το Zappa (“Ektoplasma”), σου πετάγεται ο Satriani (“Delutions”, “Wanker”) και πιο κάτω συναντάς τον Daron Malakian (στο “YIP” – πολλά Balkan στοιχεία σε ένα άψογα δεμένο groove – ίσως και με άρωμα Ελλάδας ή καλύτερα Ανατολικής Μεσογείου). Καταπληκτικοί μουσικοί, με το “Light” να αποτελεί ένα τέτοιο δείγμα όπου οι ικανότητες του μπασίστα αποκρυσταλλώνονται σε ένα σόλο δίχως αύριο, μαζί με τα μοναδικά φωνητικά στο άλμπουμ, ενώ το ”Uncertanity” είναι στα σίγουρα η πιο “περίεργη” μπαλάντα που έχω ακούσει την τελευταία πενταετία.
Αν, λοιπόν, μου έδιναν ένα ως επί το πλείστον instrumental album, μιας progressive μπάντας από τη Φιλανδία, θα το άκουγα με μισή καρδία, θα το “φύλαγα” για τις μέρες του Πάσχα να βιώσω κι εγώ την “κατάνηξη των ημερών” με το δικό μου τρόπο.
Το “Soidinmenot” των Steel Jungle, όμως, αποτελεί κάτι άλλο και το “κάτι άλλο”. Την απόλυτη επιλογή όσων επιθυμούν να ακούσουν κάτι διαφορετικό, πρωτότυπο, παράξενο και ταυτόχρονα οικείο ήχο, αλλά και καλά δουλεμένο, καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα της progressive σκηνής όλων των δεκαετιών. Ακούγεται ακούραστα (η διαδοχή από δίλεπτα σε πεντάλεπτα tracks το πετυχαίνει) και είναι αφάνταστα προκλητικό για τα αυτιά των απανταχού μουσικόφιλων. Αρκετός ενθουσιασμός για χάρη τους μέχρι το επόμενο!
571 
