HAKEN: “Affinity”

Οι Haken κυκλοφορούν το 4ο άλμπουμ της ανερχόμενης καριέρας τους κι έχουν μπροστά τους ένα βουνό ν’ ανεβούν.

Ο τελευταίος δίσκος τους, “The Mountain”, εξαργύρωσε όσο περισσότερο γινόταν, με τα δεδομένα πάντα της πρώιμης περιορισμένης δημοτικότητας των Λονδρέζων, την ποιότητα και τη σκληρή δουλειά που έκρυβε. Λειτουργώντας σαν αξιόπιστο διαβατήριο έσπρωξε το γκρουπ δικαιωματικά στην ελίτ της νέας, φρέσκιας γενιάς του Ευρωπαϊκού prog, πρόσθεσε το όνομά τους σε περιοδείες σημαντικών, καθιερωμένων καλλιτεχνών του χώρου, όπως και στις λίστες μεγάλων φεστιβάλ.

Πολλά και σημαντικά τα κεκτημένα της πετυχημένης συνταγής του “The Mountain” και μεγάλες οι απαιτήσεις και προσδοκίες για το επόμενο βήμα τους. Οι έξι μουσικοί, όπως κάθε καλλιτέχνης που αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικός κι ανήσυχος, αποφάσισαν γενναία να συνεχίσουν τη διαδρομή της εξέλιξης και της αναζήτησης. Είναι σημαντικές οι διαφορές και οι αποκλίσεις συγκριτικά με το προηγούμενο άλμπουμ (πάντα βέβαια πάνω στον δυνατό εκτελεστικό και συνθετικό πυρήνα των μελών που όλοι συνεισφέρουν), κάτι άλλωστε που δεν έκρυψαν ούτε οι ίδιοι, από την αρχή.

Από τον βωμό έμπνευσης και δημιουργικής προσευχής της δεκαετίας του ’70 που με τους Gentle Giant αποτέλεσε συχνά ορμητήριο, μετακινούνται ξεκάθαρα σε μια δυναμική απόπειρα απενοχοποίησης του art prog των 80’s. Το πρώτο αισθητικό μήνυμα πριν τους ήχους, είναι το artwork του “Affinity” από την Blacklake Design με ξεκάθαρη αισθητική που παραπέμπει στην πρώιμη περίοδο της τεχνολογίας των υπολογιστών. Μετά το μάτι σου καθώς θα περάσει βιαστικά πάνω από τους τίτλους θα πέσει πάνω στο “1985”…

Όλες οι προειδοποιήσεις επιβεβαιώνονται, ιδιαίτερα από τον ήχο του άλμπουμ. Ο ήχος και το άπλωμα των keyboards μαζί με την παραγωγή και τις αρμονίες στα φωνητικά μαρτυρούν ξεκάθαρα πως οι Yes του “90125” και του “Big Generator”, οι Toto – περισσότερο στις πιο συμβατικές, μελωδικές συνθέσεις του άλμπουμ- και τέλος οι Rush των “Hold your fire” και “Powerwindows” αποτελούν μια βαριά και σημαντική αφετηρία κατεύθυνσης και έμπνευσης. Έχοντας λοιπόν με λεπτομέρεια και αφοσίωση καθορίσει την κορνίζα του ήχου και του πεδίου τους, οι Haken απλώνουν την επιβεβαιωμένη πια συνθετική τους δεξιότητα ακολουθώντας την εξέλιξη και τη φρεσκάδα της νέας αυτής τάξης του prog.

Στον προπομπό του άλμπουμ (και πρώτο επίσημο βίντεο), “Initiate”, εύκολα εντοπίζονται κάποιες σκιές των Leprous. Oι δύο μπάντες περιόδευσαν πρόσφατα μαζί και ο Einar Solberg  των Leprous συμμετέχει φωνητικά στο “The architect”.

Το “Initiate” λειτουργεί μάλλον ιδανικά σαν track υποδοχής, συγκεντρώνοντας σε μια συμβατική διάρκεια όλα τα στοιχεία της νέας συνταγής. Διακριτικά προετοιμασμένος ο ακροατής περνάει άμεσα στα δύο επιτεύγματα του δίσκου -με το ευπρόσδεκτα μελωδικό “Lapse” να παρεμβάλλεται- τα “1985” και “The architect”, όπου οι Haken απλώνουν όλο το πλήθος της νέας τους θέσης με πλούτο χρωμάτων, διαθέσεων και ιδεών κι ένα δέσιμο αξιοθαύμαστο. Αυτή η αυτάρκεια και η πληρότητα του γκρουπ με την επιμονή στη λεπτομέρεια και την ποικιλία υπάρχει σε όλη τη διάρκεια του “Affinity” ακόμα και σε πιο συμβατικές και φιλικές στον μέσο ακροατή συνθέσεις όπως τα “Earthrise” και “Red giant”. Το οργιαστικό “The endless knot” που παίρνει τη σκυτάλη απαιτεί άμεσα προσοχή ενώ το άλμπουμ κλείνει με το ιδιαίτερο “Bound by gravity” ,μια προσεγμένη κατάθεση νοσταλγίας κι ενδοσκόπησης  ε σπουδαία ερμηνεία από τον Ross Jennings.

Τα έξι λονδρέζικα πουλιά πέταξαν μακριά από το “Boυνό” στο εξώφυλλο του “Affinity” παίρνοντας το ρίσκο του καλλιτέχνη και συνεχίζοντας το ταξίδι. Ακόμα κι αν σε κάποιον δεν αρέσει η διαδρομή, το βάθος , η συνέπεια, ο πλούτος και το εκτελεστικό επίπεδο του νέου τους δίσκου στέκονται πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Όπως ,πέρα από κάθε αντίλογο, είναι και η πνευματική βάση του “Affinity”, η βιολογική σύνδεση όλων των ζωντανών οργανισμών αλλά και η σημασία των προσωπικών σχέσεων κοιτάζοντας την ανθρώπινη φύση από ευρύτερη απόσταση. Ένας δίσκος που θα μας κάνει να γυρίσουμε μέσα του αμέτρητες φορές…

667
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…