Πρώτο άλμπουμ για τους Ισλανδούς Zhrine και εκεί που πήγα λίγο στην αρχή να τους απορρίψω στην πορεία με κερδίσανε.
Ο λόγος της αρχικής αδιαφορίας είναι απλός: έχω βαρεθεί να κάνω συγκρίσεις με Deathspell Omega και Arkhon Infaustus. Καταλαβαίνω ότι όταν μιλάμε για την νέα γενιά black και death αυτά τα ονόματα είναι σαν να λέμε Slayer και Bathory, έχουν στιγματίσει το κιθαριστικό ύφος όλης της σκηνής τους, αλλά κάπου θες και κάτι διαφορετικό. Ευτυχώς οι Zhrine αν και ξεκινούν σαν κλώνοι, στην πορεία δείχνουν και ένα άλλο πρόσωπο και προσθέτουν κάποιες άλλες βασικές επιρροές στο πάζλ του ήχου τους.
Συγκεκριμένα δείχνουν μια αδυναμία στο DSBM των παλιών Shining και Den Saakaldte και το παντρεύουν με τις πιο δυναμικές death επιρροές (DSDM?) οπότε ενώ τα κομμάτια του πάζλ από μόνα τους δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπα τουλάχιστον σαν συνδυασμός είναι πετυχημένος και καταφέρνει να πετύχει αυτό το σκοτεινό Ισλανδικό feeling.
Αναπόφευκτα θα γίνουν και συγκρίσεις με τους συμπατριώτες τους Svartidaudi, οι οποίες αν και δεν είναι τελείως λάθος είναι λίγο άδικες. Το “Unortheta” αν μη τι άλλο δείχνει προοπτική, δεν είναι σίγουρα τέλειο άλμπουμ αλλά θα πρότεινα στους οπαδούς του πιο σκοτεινού DS ήχου να του ρίξουν μια ακρόαση γιατί αυτό είναι το στοιχείο που τους κάνει κάπως να ξεχωρίσουν, από orthodox έχουμε πήξει λίγο άλλωστε.
539 
