Με αρκετές αλλαγές επιστρέφουν οι Devildriver στο έβδομο full length τους.
Βασικά, αν εξαιρέσεις τους Dez Fafara και Mike Spreitzer, τα έτερα τρία μέλη μετρούν το πολύ ένα χρόνο συμμετοχής στην μπάντα, κάτι που δείχνει το ποιοι κινούν εξ ολοκλήρου τα μουσικά νήματα του δίσκου.
Το “Trust No One” είναι πιο άμεσο και λιγότερο metalcore σε σχέση με τις τελευταίες δουλειές τους, με μια καλοδεχούμενη melodic death αύρα να σπάει το αποστειρωμένο ηχητικό τοπίο της “κάτι-σε-core” ταμπέλας. Λιγότερο groovy, με περισσότερο πυγμή όμως, κάτι που μάλλον λειτουργεί θετικά για τον metalhead, αλλά αρνητικά για τον nu-μεταλλά που κάποτε ασχολήθηκε με δαύτους λόγω Dez Fafara.
Θα κουνήσεις κεφάλι και γοφούς, θα καραγουστάρεις με τραγούδια όπως “Testimony of Truth”, “My Night Sky”, “Daybreak”, “Trust No One” ή “Retribution” και σε γενικές γραμμές ο δίσκος θα σε συντροφεύσει ευχάριστα κατά τη διάρκεια της μπιροποσίας. Είναι σημεία που θα λατρέψεις, είναι σημεία που θα περάσουν στο αβαβά, αλλά στο δια ταύτα, έχουμε να κάνουμε με μια από τις πιο αξιόλογες κυκλοφορίες της μπάντας.
Οφείλω όμως να πω, πως ποτέ δεν κατάλαβα τον ντόρο που έγινε γύρω από το όνομα των Devildriver. Ξεκίνησαν με πολύ φορά, αλλά στην πορεία έδειξαν μια αδικαιολόγητη στασιμότητα, ενώ άπαξ και δε βρισκόταν ο, 50χρονος πλέον και πρώην μπροστάρης των Coal Chamber, Fafara πίσω από το μικρόφωνο, θεωρώ πως το σχήμα δε θα έχαιρε τέτοιας δημοτικότητας.
Από την άλλη, η σχετικά straight-forward εκφορά του “Trust No One”, δείχνει μια πιο κατασταλαγμένη προσέγγιση, η οποία ίσως και να αποφεύγει την, εδώ και καιρό, επανάπαυση του σχήματος, δημιουργώντας πρώιμες συνθήκες για κάποια ενδεχόμενη -εντυπωσιακή- δισκογραφική κίνηση. Όπως και να έχει, οι Devildriver παραδίδουν αρκετά καλά δείγματα γραφής.
683 
