Μια από τις “πόλεις- κράτη” της ελληνικής ακραίας μουσικής, είναι σίγουρα και η πανέμορφη πρωτεύουσα του Βορρά, η Θεσσαλονίκη.
Στη Θεσσαλονίκη λοιπόν, με αυτό το τόσο ιδιαίτερο περιβάλλον της, έδρασαν και δρούν, πολυποίκιλοι φορείς τέχνης, σε όλα τα πεδία έκφρασής της. Και φυσικά ένα από τα πεδία αυτά είναι και το αγαπημένο μας heavy metal, όλων των εκφάνσεών του, ένα εικαστικό ρεύμα του οποίου οι πάμπολλοι εκπρόσωποί του κυριολεκτικά μεγαλούργησαν εδώ και δεκαετίες, αποδεικνύοντας πολλές φορές ότι η θεόσκληρη μουσική στη χώρα μας δεν ήταν μια υπόθεση που θα μπορούσε να εγκλωβιστεί σε στενά τοπικιστικά πλαίσια, με κεντρικό πυρήνα φυσικά την πολυπληθέστερη Αθήνα, αλλά ότι αυτό το αντικείμενο πρεσβευόταν επάξια σε όλο το γεωγραφικό πλάτος της ταλαιπωρημένης χώρας μας.
Βρισκόμαστε στα 1998. Η χώρα μας μουσικά βρίσκεται πολλές φορές στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος χάριν των κολοσσιαίων δημιουργιών της Αγίας Unholy Τριάδας μας (Rotting Christ, Nightfall, Septic Flesh) που προσθέτουν συνεχώς δόσεις λάμψης στην κηλίδα της “greek metal scene”, κυκλοφορώντας τις καλύτερές στιγμές τους και περιοδεύοντας σε όλη τη μουσική Ευρώπη, δηλώνοντας ότι σ’ αυτή τη μικρή γωνιά της ηπείρου, υπάρχουν κάποιοι που κοιτούν καλλιτεχνικά πολλούς από τους “ηγεμόνες” στα μάτια και αξίζουν δικαιωματικά την προσοχή ενός ευρύτερου ακροατηρίου.
Στη Θεσσαλονίκη ειδικότερα γίνεται ένας μικρός χαμός. Εκτός από τις παραδοσιακές metal μπάντες που είχαν μια cult υπόσταση (για παράδειγμα οι Sarissa ή οι Breaking Silence), στην πόλη άνθιζε ήδη για πολύ καιρό η punk rock σκηνή, είτε με ελληνόφωνα είτε με αγγλόφωνα σχήματα, όπως οι θεόθεοι Ziggy Was (δεν τους ξέχασα, θα μνημονευθούν όπως τους αξίζει), οι Πίσσα και Πούπουλα, οι Γκούλαγκ, οι Γκρόβερ και πολλά άλλα. Εκείνη την εποχή όμως εμφανίζεται και άλλη μια κρυφή πτυχή της καλλιτεχνικής αυτής δραστηριότητας. Όλο και πιο πολλά σχήματα ξεπετάγονται από το πουθενά, κινούμενα σε ακραίους metal χώρους όπως το grind, διαφόρων ειδών core ή το death metal, με πολλές φορές εκπληκτικά αποτελέσματα (Exhumation, Less Than Human).
Ένα από αυτά τα σχήματα που γεννήθηκαν στη σκιά του Λευκού Πύργου είναι και οι Psycho Choke, ένα μουσικό μπουλούκι που από την αρχή της δραστηριότητάς του απομακρύνθηκε από τις “πατροπαράδοτες” συνταγές, χαράσσοντας ένα αυτόνομο μονοπάτι σε ένα είδος που φαινομενικά ηχούσε ανέκαθεν “ξένο” προς τις παραδοσιακές συνθετικές φόρμες που κυριαρχούσαν στη χώρα μας από καταβολής. Σ’ αυτό το σημείο λοιπόν, η μπάντα γεννιέται όταν ο ρυθμικός κιθαρίστας Αργύρης Παπαδόπουλος διακρίνει ότι υπάρχουν κοινές μουσικές πεποιθήσεις με τους Παναγιώτη Μπαξεβάνη (Bax – κιθάρες), Γιώργο Θάνο (Phantomas – Μπάσο), Γιώργο Μοτεσνίτσα (George – drums). Με την προσθήκη του Βασίλη Πάραλη (Billy) στη θέση των φωνητικών, το line up ολοκληρώθηκε και οι Psycho Choke μπαίνουν στα Mix Studios με τον Φώτη Δεμερτζή πίσω από την κονσόλα για να ηχογραφήσουν το πρώτο, αυτοχρηματοδοτούμενο album τους που φέρει τον τίτλο “Choke On This”, το οποίο τελικώς κυκλοφόρησε τέλη 2001. Μετά από μια σειρά ζωντανών εμφανίσεων, επήλθε η πρώτη αλλαγή για την μπάντα με την αποχώρηση του Billy, παραδίδοντας τη θέση πίσω από το μικρόφωνο στον Άλκη Κεχαγιά (Al Roy).
Στο debut album τους οι Psycho Choke επιδίδονται σε ένα “παρθένο”, για τη χώρα μας και την εποχή, είδος μουσικής, ένα υβρίδιο που πολύ λίγες μπάντες ακολούθησαν. Τεχνικότατο metal / hardcore (ισομοιρασμένο θα’ λεγα το πνεύμα ανάμεσα στις συνθέσεις) με ατού τις γαμάτες μπασογραμμές του Θάνου, τα πολύ καλά, καθαρά riffs των Argy και Bax, άλλοτε hardcoreίζοντα, άλλοτε καθαρά metal, το ακριβέστατο, πλουραλιστικό drumming του George και την οργισμένη, με ευρεία σχετικά εκφραστική γκάμα, φωνή από τον Billy.
Περιγραφικά θα έλεγα ότι το “Choke On This” είναι μια πιο στακάτη, λιγότερη χαώδης, δομημένη με σαφήνεια hardcore εκδοχή “σύγχρονα μεταμφιεσμένων” Sepultura (”Say Hello”), με πολλές επιρροές από Pantera στα “Gallactic Groove”, “Ill Will Intentions” και “Green technologies” – κάτι φυσιολογικό μιας και η λατρεία για το εν λόγω συγκρότημα που είχε καταλάβει την υφήλιο βρισκόταν στην πλήρη ακμή της – πρώιμους (των “System of a Down ” και “Steal This Album!”) System Of A Down (“Faces”) και διάφορες αναφορές σε ήχους και στυλ που δεν ήταν και τα δημοφιλέστερα στις τάξεις των φίλων αυτής της μουσικής, ενσωματώνοντας τα καλύτερα στοιχεία αυτών, με αποτέλεσμα ένα πλήρες όσο και αξιοπρεπές δισκογραφικό ξεκίνημα. Πολύ καλό album, με ιδιαίτερη μελωδικότητα και το κυριότερο. Συνθετική φρεσκάδα, κάτι που αποτυπώνεται σε τραγούδια όπως το φοβερό “Break the Rock”, το καταιγιστικό Sodomικό (άρα Motorheadοειδές) “Piece of the Pain” και το “Shrink”, ένα ογκώδες, βαρύτατο έπος που κλείνει το album.
Από τη στιγμή που μπήκε ο Άλκης αναλαμβάνοντας τα φωνητικά, ένας νέος άνεμος έπνευσε για τους Psycho Choke. Η δυναμική που έφερε ο τραγουδιστής αποτυπώθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα στο εξαιρετικό, επίσης αυτοχρηματοδοτούμενο (αν κι έχουν περάσει περίπου μια ντουζίνα χρόνια, οι συνθήκες ηχογράφησης ενός album σε σχέση με τη σημερινή, είναι τόσο διαφορετικές που θα έπρεπε να γραφτούν πολλές “spot the differences” επεξηγηματικές σελίδες) “One Mind Less” του 2005, ένα demo (χμμμ…) 11 τραγουδιών το οποίο καθιέρωσε καλλιτεχνικώς τους Psycho Choke ως μια από τις πλέον ελπιδοφόρες μπάντες.
Δίσκος έντονης προσωπικότητας (θεωρώ πως τα “Complications Of Insanity”, “Live Loud”, και “God Only Knows” είναι η προσωποποίηση της έννοιας “Psycho Choke metal”), αρκετά πιο σκοτεινό, σε σημεία θηριώδες, με ακουστικά θέματα που είτε λειτουργούν ως intro (“Spam”, “Die Proud” – φοβερά κομμάτια, ενδεικτικά της νέας συνθετικής πορείας που διατρέχει το album – δεν μπορώ να το θεωρήσω demo, συγχωρήστε με) είτε παρεμβάλλονται ανάμεσα στις συνθέσεις (“Distress”), παρουσιάζοντας ένα πολύ μελαγχολικό, απαισιόδοξο τόνο στο όλο άκουσμα, αντιθέσεις με τα πριμαριστά, λαμαρινέ riff των Bax και Argy και της χουλιγκανικής, εν αμόκ σε στιγμές, σπαραξικάρδιας άλλοτε, φωνής του Άλκη που προσφέρει απλόχερα μελωδικά sing-a-long choruses, στοιχεία πλείστης ηχητικής ομορφιάς εν μέσω αγριότητας. Έξοχο υλικό, με κορυφαίες στιγμές τραγουδοποιίας (“Stand Up”, “Switch Blade”, “Let It Go”), επαρκή, καθαρό ήχο που δεν αποπροσανατολίζει με χρήση fx (μηδαμινή) και αναδεικνύει τις τεχνικές αρετές των μελών που δεν κάνουν καμιά προσπάθεια να αποκρύψουν τη βελτίωσή τους, προσφέροντας για άλλη μια φορά εξαιρετικές, σεμιναριακές εκτελέσεις.
Με το “One Mind Less” οι Psycho Choke έλαβαν πολλές διακρίσεις και το όνομά τους μεγάλωσε, ακολούθησε μια σειρά από εμφανίσεις και η μπάντα σε μεγάλα συνθετικά κέφια κυκλοφορεί το 2007 το mini CD τεσσάρων τραγουδιών “The Last Moments Of Absence”, στο οποίο συνεχίζουν στο ίδιο μονοπάτι. Thrash / death / hardcore metal με αρκετά πιο πιασάρικα τραγούδια (όπως ο ύμνος “Get Myself Alone” που οπτικοποιήθηκε ως πρώτo official video clip, το “Confessions of a Dying Man” με το σπουδαίο ρεφρέν του ή το ξυλοφορτωτικό “Darwin Breed”), με φανερά ανεβασμένο ήχο και σε πλήρως επαγγελματικά πλαίσια, δείγμα της φιλοδοξίας της αδιαφιλονίκητης καταξίωσης τους ως αξιακή μουσική μονάδα.
Μετά από όλα αυτά, το επόμενο βήμα έλαβε τον χαρακτήρα του πολυαναμενόμενου. Και η μπάντα δεν διέψευσε τους φίλους της. Δύο μήνες ηχογράφησης και άλλοι έξι μήνες μίξης και mastering στα φημισμένα Hansen studios του Jacob Hansen (Nightrage, Volbeat και ένα κάρο ακόμη συνεργασίες) χρειάστηκαν για να βγεί στο φως το “Unraveling Chaos”, ένας αριστουργηματικός δίσκος σύγχρονου “ορθάνοιχτου” metal όλων των απολήξεων που μπορείς να φανταστείς μέσα στα σταθερά πλαίσια του εν core λυρικού deathισμού (να κατατεθεί στην Ακαδημία ο όρος κύριε Αρχισυντάκτα, τάχιστα παρακαλώ), με ένα πλήθος εκλεκτών φίλων να συμμετέχουν, όπως ο Gus G. (Ozzy Osbourne, Firewind), ο Μάριος Ηλιόπουλος (ex – Exhumation, Nightrage) και ο ίδιος ο Jacob Hansen.
Φοβερές συνθέσεις ολοκληρωτικής headbanging μουσικής, με καταπληκτικά πορωτικά ρεφρέν που κολλούν στο μυαλό με την πρώτη ακρόαση (“Freedom in A Bottle of Scotch”, “Fire in the Hole”, “Dummy”), αυτοτελή δοκίμια δύναμης στα “Get Down” και “Streetwise (Caramba)”, τρομερό κοπάνημα στα “Death by Words” (ύμνος) και “Obey”, “Swamp”. Συνειδητή απόγνωση, εφιαλτικό παρόν, ζοφερό μέλλον, πρωτογενή υλικά συναισθηματικής ολοκλήρωσης με φορείς τις αλλεπάλληλες heavy κιθαριστικές στρώσεις, τα παθιασμένα, χωρίς αύριο φωνητικά του Άλκη και το βιρτουοζικό ρυθμικό υπόβαθρο.
Ο καιρός πέρασε και φτάσαμε στο 2014 όπου οι Psycho Choke άρχισαν να δουλεύουν πάνω στην επόμενη δουλειά τους, η οποία καθώς έφτασε στην ολοκλήρωση των ηχογραφήσεών της, είχε και μια δυσάρεστη εξέλιξη για τη μπάντα, καθώς είδε τον Παναγιώτη Μπαξεβάνη να αποχωρεί. Το θέμα όμως είναι ότι το “No Place In My Soul” που κυκλοφόρησε το 2015, διέλυσε κάθε αμφιβολία περί της ανοδικής εξελικτικής πορείας της μπάντας, αναγνωρίστηκε δικαίως από το σύνολο του ηλεκτρονικού και μη Τύπου ως ένα από τα καλύτερα albums της χρονιάς και επανέθεσε το status της μπάντας σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα
Το “No Place In My Soul” είναι δίσκος παγκοσμίου κλάσεως στο είδος, με φοβερά τραγούδια αστείρευτης μεταλλικής ευφυΐας όπως τα “Drop Dead”, “Give it Up” (ένας ακόμη υμνάκος με τη συμμετοχή του μεγάλου Gary Meskil των Pro-Pain), “The Fine Art of Being Idle” (μιλάμε για θεΐλα), χωρίς ούτε μισή μέτρια στιγμή και αποδεικνύει μαζί με τις υπόλοιπες εγχώριες κυκλοφορίες (σε όλα τα ήδη του μεταλλικού φάσματος) ότι πλέον η παγκόσμια σκηνή πρέπει να αγωνίζεται για να προσεγγίσει την ελληνική και ότι ως μπάντα, θα πρέπει να θεωρούνται μέλος της elite του σύγχρονου extreme ήχου.
Εύχομαι κλείνοντας άλλες τρείς 15ετίες καλλιτεχνικής παρουσίας, εφάμιλλες αυτής της λαμπρής πορείας. Με τη λογική δεν είδε κανείς χαΐρι σ’ αυτή τη ζωή, συνεπώς Bang Your Kefάla and Stay Psycho re! /w
2330 
