Δεν είναι η καλύτερη μου να γράφω για κάτι πολυσυλλεκτικό.
Προτιμώ κάτι αυτόνομο που να μη φέρει άμεσες συγκρίσεις μεταξύ προσώπων, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς είναι και αυτό μέρος της “δουλειάς”.
H Heavy Psych Sounds Records με μια προσπάθεια να προωθήσει κάποια από τα ονόματα που έχει στη σύνθεση της, κυκλοφορεί ένα album με τέσσερις μπάντες, οι οποίες παραθέτουν από τρία κομμάτια. Στο σύνολο 12 δηλαδή, χορταστικό σαν αριθμός!
Για να προλογίσουμε το τι συμβαίνει, να πούμε πως πρόκειται για συγκροτήματα που αναβιώνουν το καθένα με τον τρόπο του τα 60s/70s και αυτό γίνεται εμφανές και μουσικά, αλλά και σαν παραγωγές.
Την αρχή κάνουν οι The Golden Grass (διαβάστε εδώ κριτική από παλιά) από το ένδοξο Brooklyn. Αν σου αρέσουν οι Creedence Crealwater Revival, Bad Company και όλα αυτά τα groovy, τότε θα έχεις ήδη μπει στο πετσί της συλλογής αυτής. Το τρίτο τους κομμάτι “Hot Smoke & Sasafrass” είναι αυτό που μου έμεινε στο τέλος, πριν έρθει η ώρα των Ιταλών Killer Boogie (another review), project με μέλη των Black Rainbows. Εκείνοι κοιτούν λίγο περισσότερο προς τους Blue Cheer και κλέβουν λίγο από την ταχύτητα των MC5, ενώ η παραγωγή είναι πιο πηγάδι από ότι των προκατόχων τους. “Make another Ride” λέγεται το πιο απολαυστικό από τα τρία και σκυτάλη παίρνουν οι Wild Eyes από το Σαν Φρανσίσκο, που είναι και η έκπληξη του παρόντος δίσκου. Οι Wild Eyes είναι εκείνοι που θα σε κάνουν να ξαναπατήσεις το previous κουμπί και να ξανακούσεις τα κομμάτια τους, μιας που έχουν μια ξεσηκωτική Motown ενέργεια με την δεσποινίδα Gonzalez στα φωνητικά, και όπως εύστοχα αναφέρει το δελτίο τύπου “οι Blue Cheer απαγάγουν την Tina Turner και τη δένουν στις ράγες των Grand Funk Railroad”. Μια ένσταση έχω μόνο, αφού πιστεύω πως η παραγωγή θα μπορούσε να είναι λίγο καθαρότερη, αλλά νομίζω έχουμε μια μελλοντική μου αγάπη εδώ (θυμήθηκα ελαφρώς τους Bellrays). Ακούστε απλά το “Hot Sand”
Στο τέλος, έρχονται οι Banquet, συμπολίτες των προηγουμένων. Βασισμένο στις κιθάρες 70s rock, με βαρύτητα στα solos, αλλά ρε παιδιά, γιατί τόσο μέσα στη σπηλιά ο άμοιρος ο τραγουδιάρης; Οι συνθέσεις ακούγονται ενδιαφέρουσες, όμως χάνονται στην προσπάθεια να ρετροποιηθεί μέχρι αηδίας η παραγωγή και έτσι, μου κόβει λίγο τη χαρά, μιας που δεν μπορώ να ακούσω καθαρά το τι ακριβώς γίνεται. Ευτυχώς, που τους είχαν στο τέλος!
Αν είστε νεοχίπιδες, παιδιά των λουλουδιών ή απλά άρρωστοι με την εποχή εκείνη, θα βρείτε σίγουρα ωραία πράγματα σε αυτή τη συλλογή! Προσωπικά, προτιμώ να ακούω τα album τους ολόκληρα!
552 
