Κι ενώ πολλά συγκροτήματα βγάζουν φυσικές παραγωγές κι εναρμονίζονται με ένα revival ύφος, έρχονται οι παλιόγεροι Diamond Head και μας πετάνε στη μάπα τον έβδομο και ομώνυμο δίσκο τους.
Και ξάφνου από τα ηχεία μου βγαίνει μια μυρωδιά του παρελθόντος διότι η μουσική είναι όπως το ποδήλατο, δεν ξεχνιέται.
Σαφώς η παραγωγή του είναι πεντακάθαρη και συνάδει με τα δεδομένα της εποχής, ταυτόχρονα όμως βγάζει αυτό το καψαλίδικο feeling των ’80’s με το οποίο τους γνωρίσαμε εμείς κι όλο το παγκόσμιο στερέωμα. Άλλωστε δεν είναι και κάποια τυχαία μπάντα καθώς έχει επηρεάσει μεγαθήρια στον χώρο του metal (πχ. Metallica).
11 συνθέσεις λοιπόν στον ομώνυμο δίσκο, ο οποίος θα έλεγα είναι και η πιο μεστή δουλειά τους. Ξεκινόντας με το “Bones” καταλαβαίνεις από το πρώτο κιόλας γκρουβάτο riff ότι τα παππούδια, εκτός του ότι δεν έχουν ξεχάσει την τέχνη τους, έχουν εισάγει στην μουσική τους και πιο Hard Rock στοιχεία. Αυτό φαίνεται και στα “Shout at the Devil”, “See you Rise”, “Wizard Sleeve” και “Diamonds”, τα οποία παιχνιδίζουν με τα αυτιά του ακροατή και βγάζουν προς τα έξω μια ευχάριστη ενέργεια.
Δε λείπουν όμως και τα mid tempo κομμάτια (“Set my Soul on Fire”, “All the reasons you live”, “Our time is Now”, “Blood on my Hands”) που είναι ναι μεν παιχνιδιάρικα αλλά σου βγάζουν και μια σεξουαλικότητα.
Το “Speed” έρχεται να ταυτοποιήσει το ποιοι είναι οι Diamond Head και ποιο ρόλο βαράνε, καθώς είναι κομμάτι για κοπάνημα που θυμίζει άνετα την εποχή του “Lightning to the Nations”, ενώ το “Silence” είναι η πιο σκοτεινή πτυχή του δίσκου, μυστικιστική και μαγευτική παράλληλα με τον Rasmus Bom Andersen να δίνει ρέστα στο μικρόφωνο.
Ένας δίσκος must-buy κατά την γνώμη μου, καθώς τα παππούδια δεν ξεχνάνε…
606 
